31-3-2004 Ik heb nu al de derde heel emotionele dag. We zijn een weekend weggeweest. Mijn man naar Assen, met een vriend daar uit de buurt ‘motors kieken’. Ik naar onze vriendin. Ik vond het best wel leuk maar heel vermoeiend. Vorige keer dat we bij hen waren was ik erg moe en ziek van de zwangerschap van Rijk. Onze vriendin zat tegen een burn-out aan. We hebben veel diepgaande gesprekken gehad. Heel zwaar, zuigen mij echt leeg. Zaterdagavond lekker in de sauna geweest. Was echt heerlijk. Zondagavond naar huis, ik ben doodop. Maandagochtend word ik net zo moe wakker. Help, heel de dag onze oudste om voor te zorgen. Dit is veel te zwaar voor mij. Had ik dan toch niet moeten gaan. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik het heel zwaar vond om te gaan. Ben express vorige week woensdag al gaan werken. Donderdag bij de psycholoog geweest en aansluitend de verjaardag van schoonvader. Het gesprek bij de psycholoog was zwaar, moeizaam. Ik was heel moe. Vrijdag heb ik een rustige dag ingepland. Rustig de voorbereidingen op het weekendje weg. Heel de week heb ik me erop aangepast en op maandag ben ik leeg. Het weekend weg lijkt me geen goed gedaan te hebben. Maandagochtend zie ik een dorpsgenoot bij de bakker. Net zover zwanger als dat ik zou zijn geweest. Op het kerkhof stort ik in. Zie de naam Rijk. Hij had in mijn buik moeten zitten. Nu heb ik niets meer. Als ik hem had laten leven had ik hem nu nog gehad. Misschien. Maar er zit zo’n grote maar aan. Maandag is echt een huildag.
Ik slaap goed en ga dinsdag gewoon werken. Het werk is niet alles. Thuisgekomen na alle confrontaties en indrukken, mis ik de jongens. Ik kijk sinds lange tijd de video’s weer.
Mijn man is al om 16.00u thuis, heerlijk. Samen kijken we Gijs zijn geboorte. Samen huilen we. Het voelt goed.
Hierna gaat mijn man meteen weg om kleding voor de sponsering van de motorrace uit te zoeken. Ik ga de oudste halen bij schoonouders.
Vanmorgen veel indrukken op het werk. Ik kwam vaak de artsen tegen die aan mijn bed stonden tijdens het overlijden van Gijs en Rijk. Moeilijk. Ook de verpleegkundige van de verloskamers twee keer gezien. Al deze indrukken raken me erg vandaag. Rakelen veel oud zeer op. Ik spreek onze gynaecoloog ook even. En dit allemaal voor tienen. Dan naar de bedrijfsarts. Ik kreeg niet de indruk dat hij tevreden was met hoe ik het heb aangepakt. Hierna op het werk nog wat indrukken over de samenvoeging. Ik voel dat ik naar huis moet. Ik werk snel wat zaken af en ik ben om 11.45u thuis. Veel verdriet maar mijn man is er niet. Wat voel ik me toch in de steek gelaten als mijn man vrij is en er toch niet is voor mij. Ik ben dan erg teleurgesteld en boos. Nu besef ik dat dit een heel sterk gevoel is, geassocieerd met de eenzaamheid en de verlatenheid van het kind in mij. Mijn moeder was er wel maar ze was er niet.
Min man beseft ook wel wat hij doet maar hij doet er ondertussen niets mee. Hij gebruikt in ieder geval geen excuus meer.
Vanavond praten we nog wat en ik spreek nog een vriendin. Het lucht in ieder geval op.
Vanavond kan ik de slaap niet pakken. Ik zie het niet zitten. Ben bang dat ik niet meer terug kan in mijn oude werk. Iedere keer al die mensen zien, wat doe ik mezelf aan.
Vanmiddag bezoek gehad van goede kennissen. Prettig gesprek. Fijn bezoek. Hierna een pizza op. En dit alles lekker buiten. Het is erg warm weer.
Mijn man gaat hierna fietsen met een vriend. Ik ga naar het kerkhof en daarna wandelen met de hond en de oudste. Onderweg komen we mijn man tegen. En onze hond gaat verder met de fiets. Maar bedenkt zich later. Dus even later zie ik mijn man weer, onze hond aan het zoeken, is weg. Deze blijkt al bij ons huis te zitten wachten. Bantu vindt dat, vooral als ik slecht in mijn vel zit, dat hij ons moet beschermen. Hij valt dan andere honden vaak aan en is erg waakzaam. Heel lief maar soms ook heel lastig.
Ik kan slecht slapen op het moment. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik kan echt mijn balans niet vinden. Om gek van te worden. En na al dit geknok komen de jongens nog niet terug. Heel cynisch, er verandert niets. Nooit meer voor altijd. Maar heeft onze oudste dan geen recht op een gezellig leven. En wijzelf? Wat een gezwelg van zelfmedelijden. Ik ben nu erg op zoek naar ontspanning en rust.
Ik besef dat ik echt tot rust kwam als ik onze oudste borstvoeding gaf. Bijna een bedwelmende rust , en genieten. Dit was het jaar dat ik me echt gelukkig voelde. Ik heel lekker in mijn vel zat. Daar verlang ik naar. Maar wat is er nog werkelijk van dat gevoel over. Heel, heel weinig.