13-7-2004 Het heeft lang geduurd voordat ik weer kon schrijven. We hadden het moeilijk en zijn moe. Mijn man is na de Pinksterweek 1,5 week thuis gebleven. Hij kon niet meer. Ik voelde me toen best redelijk. Hierna is hij in een magazijn gaan werken. Elke dag om 17.00u thuis en op een redelijke tijd beginnen. Mijn man had in de eerste weken heel veel behoefte aan praten, aan aandacht. Dit kon ik alleen maar geven als ik mijn eigen gevoelens los kon laten. Dit kost mij heel veel energie. Uiteindelijk hadden we een goed gesprek wat mij ook goed deed. Het is heel zwaar, ik word leeggezogen qua energie. Mijn vader wordt in deze weken ook steeds zieker. Hij krijgt chemokuren en moet 25 x bestraald worden. Mijn eigen ik komt dan vreselijk in het gedrang. Ik heb heel fijne en goede gesprekken met mijn vader min de periode dat hij het moeilijk heeft. Mijn moeder daarentegen kan er helemaal niets mee. Ze weet dan echt geen raad met al haar emoties. En heeft dan heel vervelend gedrag. Hier raak ik erg door leeg getrokken. Dan komen de twijfels; Wie ben ik? Wie is mijn man? Wat willen we ins hemelsnaam. Heb gewoon het idee dat ik er depressief van word. Wat me beangstigd. Wat ik in deze weken leer is vooral voor mezelf opkomen. Ik weet steeds beter wat ik nodig heb. Als ik het heel moeilijk heb, heb ik tijd voor mezelf nodig, rust, alles laten bezinken. Ontlasting in de zorg voor de oudste. Mijn man kan niet als vanzelfsprekend weten hoe ik me voel. Dat kan niemand. Wel kan ik hem vragen te helpen verantwoording, samen met mij te dragen, voor de stappen in ons leven die we samen zetten. Ik vraag hulp. Ik accepteer van mezelf dat ik soms lang niet zo sterk ben dan ik zelf zou willen. Mijn man helpt me in de zorg voor onze zoon. Hij vindt het moeilijk te accepteren dat ik tijd voor mezelf nodig heb. Hij wil wat doen, bezig zijn. Maar in alle rust thuis zijn en voor zijn zoon zorgen benauwd hem. Hij loopt tegen zijn eigen gevoelens aan. Hij vindt de zorg voor de oudste moeilijk en zwaar. Het doet me goed dat hij dat zo voelt. Ik vind het namelijk ook heel zwaar. Onze stemmingen zijn enorme golfbewegingen. Maar we groeien vlug.
Mijn man is op zoek naar iemand waar hij goed mee kan praten, waar hij zich goed bij voelt. Hij gaat op dit moment naar een psycholoog maar dat is geen succes. Deze Mevrouw is koud en ze begrijpt mijn man niet. Mijn man is heel gevoelig.
Inmiddels zijn we dus door een heel grote megadip heen. Het gaat goed met ons ‘samen’. We zijn er weer helemaal. Vol liefde en diepgang. We zijn lekker een weekend naar Frankrijk geweest. Mijn man lekker motorrijden met een bevriende motorgroep. Ik met de oudste met de auto, als bezemwagen, soort van. Respect voor zijn uitlaatkleppen, die hij heel hard nodig heeft. Er is heel veel wederzijds respect. Wel ben ik na deze periode erg uitgeput geraakt. Werken lukt bijna niet meer. Ben emotioneel en heb erg weinig concentratie. Ik heb het moeilijk met alle confrontaties in het ziekenhuis. Artsen, ouders, kinderen, emoties. Het is teveel. Heb behoefte aan rust. Ik blijf ook hangen in mijn jeugd. Er was nooit rust thuis. Altijd een bepaalde spanning. Dit stuk mag ik ook nog verwerken. Het is moeilijk, ik weet niet goed hoe. Ik ben me zeer bewust van al mijn gevoelens. Het mag er zijn, niets moet.
Uiteindelijk besluit ik per 1 juli te stoppen met werken. Het gaat niet meer. Ik kies voor mezelf, voor rust. Deze beslissing doet me goed. Na deze beslissing ga ik naar de masseur. Het doet me goed. Ik kan goed ontspannen, heerlijk.
Donderdagavond word ik ziek van een bakkie koffie. Morgen ga ik toch een test doen. Voel me niet lekker. Zou ik dan toch?
Tijdens het plassen verschijnt er al een dikke blauwe streep. Ben dus zwanger. Het is alsof het zo moet zijn. Rust en dan nieuwe hoop – angst. Afgelopen dinsdag een heel goed gesprek gehad met de arts in Nijmegen die ons zo prettig begeleid heeft in het verleden. En met Maatschappelijk werk in Nijmegen. Het was een heel goed gesprek. We waren een half uur te vroeg. We werden meteen hartelijk ontvangen. En om half zes gingen we pas weer weg. Om half drie waren we er al. Een goed, open en eerlijk gesprek. Heerlijk, dit is onze achterban. Het voelt goed om zo’n fijne hulpverleners te hebben die je begeleiden in deze moeilijke keuze. Ik geef aan dat ik me raar voel, misschien wel zwanger. Maar mijn man is daar even klaar mee, het zal wel. Het maakt ook niet uit. Deze middag in Nijmegen geeft veel vertrouwen in de emotionele haalbaarheid van een eventueel volgende zwangerschap.
Deze week is het alweer een stuk zwaarder. Moe, misselijk, futloos – echt zwanger dus. De oudste zit in een moeilijke fase. Op de speelzaal weer bijten, krabben. Thuis ook heel dwars gedrag. Maar gelukkig ook regelmatig heel lief. We vinden het heel moeilijk, dit gedrag. Waar ligt het aan? Gebeurtenissen thuis of peuterfase? Ik probeer zoveel mogelijk gewoon te laten zijn. Alleen leven in het nu. Niet te ver vooruit en niet te ver terug uit kijken.
Ik zit nu voor 45% in de WAO. De rest moet ik WW aanvragen en solliciteren. Ik kan namelijk nog best vakken vullen. Zo meent men bij het UWV. Ik doe wat moet doen en vraag een herkeuring aan. Ik was erg verdrietig in Breda bij UWV. Ik vind het moeilijk dat er niets is als je zo je best doet. Je bent dan toch afgeschreven. Zo voelt dat tenminste voor mij. Het gesprek was verder goed, het was een prettige man om mee te praten.
Hierna naar de masseur. Ik kon me niet ontspannen. Voelt niet goed. Toch besef ik later dat het me goed heeft gedaan. De massage zorgt dat ik goed in balans blijf.
De volgende dag naar de bedrijfsarts. De bedrijfsarts had de arts van het UWV al gesproken. Dat deed me goed. Hij ligt uit dat de wet zo in elkaar zit en dat ze wel achter mij staan. Gelukkig. Ik raak nu ook niet uit balans, mijn basis wordt steeds sterker. En we hebben de juiste mensen om ons heen. Hopelijk krijgen we een gezond kindje. Dan zal het snel beter gaan, dat weet ik zeker. En anders vraag ik me wel af, hoeveel tijd ik dan nodig zal hebben….
2 augustus hebben we een eerste echo in Tilburg. En die dag wordt mijn vader geopereerd. Dan wordt de tumor uit de darmen verwijderd.