Weer aan het werk

9-6-2003 Het is vandaag 2e Pinksterdag. De echo van onze oudste afgelopen week was gelukkig oké. Alle kleppen functioneren goed. Het enige wat niet uitgesloten kon worden was eventueel een klein vsd’tje. De cardioloog kon nu het ruisje niet horen omdat zijn longen zo pruttelden. Onze oudste was ook heel de week ziek geweest. Niet heel erg ziek maar ook echt niet fit. Volgend jaar nog een keer terug om de Kinderarts naar het hart van de oudste te laten luisteren. Maar gelukkig goed nieuws.
Zelf begin ik ook een beetje griep te krijgen. Ik slaap al een paar nachten slecht. En mijn darmen zijn erg van streek met als gevolg dat ik vele toilet bezoeken op een dag en nacht maak. Het is ook een buikgevoel zoals dat in de beginperiode van de zwangerschap voelt. Echt een slecht gevoel, roept veel herinneringen op. Het is op dit moment gewoon een griepje zegt mijn verstand en niet het gevoel van tijdens de zwangerschap. Maar het is ook echt een gevoel wat tussen mijn oren zit.
Afgelopen donderdag en vrijdag heb ik gewerkt. Heel de film komt dan weer voorbij. Ineens zit je thuis na een slecht uitslag van een echo onderzoek. Dan ineens ben je alweer aan het werk alsof er niets gebeurt is. Maar er is zoveel gebeurt…
Donderdagochtend was daarom ook erg moeilijk. Om 9.00u rustig aan het werk. Dikke tranen. ’s Ochtends veel gepraat, de tranen zitten hoog. Nog maar even geen kindjes verzorgen waar ouders bij zijn. Donderdag en vrijdag al wel voedingen gegeven. Dit voelt toch wel weer heel goed om te doen. Ik merk dat ik het overzicht over de afdeling niet krijg. Ik vraag me af wanneer ik een drukke werkdag weer volledig aan zal kunnen. Nu in ieder geval nog niet, ik ben doodmoe. Vrijdag begin ik om 9.15u en ga ik om ongeveer 15.00u naar huis. Het gaat een stuk beter maar het is ook niet zo druk op de afdeling.
Thuisgekomen gauw eten en Bantu, onze hond, uitlaten. En dan naar de Beekse Bergen met de oudste. Vanavond is de speciale avond voor de zieke kinderen van het Elisabeth. Heel gezellig en goed georganiseerd. Zelfs Guus Meeuwis kwam nog even zingen. Onze oudste was erg druk en moeilijk te corrigeren vanavond. Continu op ontdekkingsreis. Was flink sjouwen voor mij, heel de tijd achter hem aanjagen. Mijn man was ook nog gekomen. Het was een heel gezellige avond. Hoe later het werd hoe gemakkelijker  het gedrag van de oudste werd. Misschien niet meer zo druk van vermoeidheid. Maar het was laat genoeg, hij lag pas om 23.00u in bed.
Zaterdag heel rustig aan. Bijtanken. Ik ben lichamelijk en geestelijk uitgeput na afgelopen twee dagen. Af en toe dikke tranen omdat ik ons manneke mis. Als ik moe ben is het ‘gieter’ gehalte ook een stuk hoger. Ik kan het drukke leven echt nog niet aan. Het voelt een beetje als een station waarop ik sta. Ik kan net in een stoptrein stappen maar de sneltreinen razen nog aan me voorbij.
Veel afspraken, werken en voor de oudste zorgen. Het is al snel teveel. Zaterdagavond hebben we gegourmet met mijn man’s tante (weduwe) en haar kinderen. De oudste was erg gezellig, we lagen pas weer laat in bed.
Zondag hebben we weinig gedaan, eerst uitgeslapen. Mijn man heeft eren potloodtekening gehad van Gijs en een kentekenplaat. Verder veel regen en onweer vandaag. De rest van de week wordt het goed weer.
Vandaag 2e Pinksterdag. Mijn man is veel weg voor zijn werk. Ik zorg weer hele dagen voor de oudste. Heb het een beetje gehad. Ben moe, lusteloos en verdrietig.
Vanmiddag besluit ik toch maar weer iets van de dag te maken. De oudste heeft maar één uurtje geslapen. Maar hij was ook pas om 10.15u wakker.
Vanmiddag zijn we gaan fietsen. Naar het nieuwe huis kijken van vrienden 6 km verderop.  Dan over de dorpen terugfietsen. Nog even bij de Pinkstermarkt in Westelbeers geweest. Daar speelde een goede band, hebben we even naar staan luisteren. Dan nog een klein tussenstopje bij een vriend, daar hebben we ook nog lekker wat gedronken. Om uiteindelijk te belanden in onze stamkroeg waar we frietjes hebben gegeten. Om 20.00u waren we thuis. De oudste in bad en naar bed.

Is het toch nog een best leuke dag geworden.  Het kost alleen zoveel energie elke keer, de dag weer die positieve draai te geven. Het voelt wel steeds beter maar ik besef ook dat ik dit gevoel een heel leven met me mee moet dragen. Ik zie ook op tegen een volgende zwangerschap. Vooral de eerste helft. Maar ja, het verlangen naar een gezond kindje wordt alleen maar groter. Als alles maar goed is, dan heb ik er alles voor over.

Plaats een reactie