7-8-2003 Afgelopen weekend een flinke menstruatie gehad met veel stolsels. Helaas, we hadden toch weer een klein beetje geluk gevoeld.
Druk bezig geweest en veel bezoek gehad. Maandag toch maar weer gewoon werken. Ik heb geen fut of zin om te werken. We willen het ook verder aan niemand vertellen. We willen er geen drama van maken. Ik heb gewerkt maar me regelmatig afgevraagd, ‘wat doe ik hier’. Uiteindelijk heb ik toch iemand op het werk in vertrouwen genomen en verteld hoe het ging. Een goed gesprek gehad. Toch ben ik blij dat ik wat heb gewerkt. Want vertellen waarom je niet komt en dan weer opnieuw de eerste stap zetten, kost ook heel veel moeite.
Dinsdag heb ik de verloskundige gebeld en verteld van de miskraam. Goed gesprek gehad. Maakt weer veel los. Verloskundige heeft een afspraak gemaakt voor een echo om te kijken of mijn baarmoeder echt leeg is. Eigenlijk was onze eigen gyn. de enige die dit soort echo’s maakt maar de verloskundige heeft toch iets anders weten te regelen. Onze verloskundige dacht namelijk dat we niet naar onze eigen gyn. wilden. Eigenlijk juist wel want ik wil antwoord op mijn vragen.
Dinsdagavond kan ik niet slapen. Onze oudste is erg aan het uitproberen. Zelf ben ik weer erg aan het piekeren. Ben weer veel met de zwangerschap bezig. Ik begin te twijfelen of de brief naar onze gyn. niet stom is. Eigenlijk wat ik wil is een goed gesprek met onze eigen gyn. Hoe alles toch zo heeft kunnen lopen. Hier kan niemand iets aan doen. Het is zo. Maar ik wil het zo graag begrijpen en er nog een keer over praten. Waarom kan ik ook niet gewoon alleen verdrietig zijn om Gijs en om de miskraam. Het is zo moeilijk om alleen verdriet toe te laten, eng gewoon. En hoe moet dat. Hoe moet/mag je met verdriet omgaan. Af en toe denk ik dat ik rijp ben voor de psychiatrie. Ben alleen maar met mezelf bezig. Krijgt onze oudste zo wel genoeg aandacht. Word ik hetzelfde als ons mam, verbittert, hard, snel geïrriteerd, wisselvallig. En ga zo maar door. Slapen lukt dan niet. Veel verdriet. Mijn man wordt wakker. Weet ook niet wat hij met mij aan moet. Snapt het wel en snapt het niet. Ik zelf ook, ik snap het zelf maar half. Na even te praten gaan we toch maar slapen. Mijn man moet elke dag om 4.00u gaan werken. Hij was vandaag pas om 20.30u thuis. Is ook niet echt een steun voor mij in deze moeilijke dagen. Mijn man snapt dit wel maar dieptepunten zijn helaas niet te plannen.
Het herinnert me aan mijn burn out periode van 1,5 jaar hiervoor. Ik geef duidelijk mijn grenzen aan en toch heb ik niet het idee dat ze gehoord worden. Ik dacht dat ik mezelf aardig kende maar ik kom mezelf elke dag weer opnieuw tegen.
Ik heb heel mijn leven alle mechanismen uit de kast gehaald om geen verdriet of emotie te hoeven voelen. Welke het beste werkten waren flink zijn en presteren. Ergens de beste in zijn zodat je je goed kon voelen. Altijd jezelf wegcijferen. Totdat je jezelf tegenkomt en voorbij loopt. En dan denk je: “Wie ben ik??” Hier werk je heel lang en heel hard aan en het leven wordt weer goed. De bodem wordt langzaamaan dikker. Als onze oudste geboren wordt is het leven goed en vol geluk. We willen graag twee kindjes kort naar elkaar. Even intensief de baby- en kleuterperiode en dan langzaam weer een stukje meer mogelijkheden. Helaas wordt Gijs van ons weggenomen. Het voelt alsof er een stuk van mijn ziel wordt weggerukt. Zie dan maar weer alles op de rails te krijgen en te houden. Het kost zoveel energie om Gijs op een fijne manier onderdeel van je leven te laten worden. Het lukt ons maar er zijn diepe dalen en hoge bergen.