11-1-2003 Het is inmiddels 11 januari en we hebben nog geen telefoon gehad vanuit Nijmegen. Echt netjes vinden we dat niet, als er gezegd wordt dat er gebeld gaat worden naar aanleiding van een afspraak die niet klopt. Maar dat is dan ook het enige. Meer informatie of duidelijkheid komt er toch niet.
Afgelopen donderdag de 9e was ik jarig. Onverwacht nog een drukke dag geweest. ’s Morgen vond ik heel moeilijk. En ’s middags was het erg druk. Maar moet zeggen dat het ’s avonds nog erg gezellig was.
De 10e was weer een drukke dag. Tussen 10.00u en 11.00u is de thuiszorg geweest. (RIO) Hierna ben ik even gaan rusten. En heb een uurtje gebeld met een collega. Hierna kwam mijn man terug met het mandje. Het is erg mooi geworden. Precies zoals we bedoelden. Het mandje is van donkerbruin riet en helemaal bekleed met een soort creme kleurig badstof. Op panelen die tegen de zijkant staan. Ziet er heel warm uit. Nu nog een mooi dekentje erin en de knuffel erbij. Dan zijn we klaar. Hoe dat voelt kan ik niet eens omschrijven. Het voelt goed nog wat mooie dingen te kunnen doen. Verder is het voor mij overleven, de dagen doorkomen met alle lichamelijke ongemakken. Het lijkt alsof het steeds meer een roes wordt. Mijn hoofd is een dichte wattenbol.
Vanmiddag komt de Mevrouw van de begrafenisonderneming. We hebben alles doorgesproken. Toch goed om zo’n gesprek te hebbben want zelf heb je hier toch niet zo’n kijk op.
Hierna kwam ook de huisarts nog even. Was een goed gesprek, vooral mijn man vond dit heel prettig.
Nog even eten, tenminste voor zover dat ik daar nog zin in heb. Mijn buik zit zo hoog dat mijn eten ook geen kant meer in wil. Gaviscon biedt ook niet echt iets tegen het zuurbranden. Maar het moet om op de been te blijven. Na het eten ben ik volledig uitgeput. Ik neem een bad en geniet even van het bewegen van de baby in mijn buik. Dat voelt nog steeds hetzelfde als bij de oudste. Alleen moet ik er nu meer moeite voor doen omdat mijn buik heel gespannen is. Maar als ik probeer diep en ontspannen door te ademen en neem de rust en tijd om te voelen. Dan is de baby daar en voelt dat heel goed. Dan is het genieten en huilen tegelijk. Want als ik durf te genieten is het verdriet ook zo vreselijk groot.
Hierna ben ik mijn bed niet meer uitgeweest. (ja, om te plassen maar verder niet) Mijn ribben worden helemaal verdrukt, ik weet eigenlijk ook niet hoe ik moet gaan liggen.
Mijn man gaat wat later op de avond naar de nieuwjaarsborrel van de buurtvereniging. Ik val al snel in slaap. Maar ben net als alle voorgaande nachten om 4.00u wakker. Dan is alles als een bom weer daar en kan ik niet meer slapen. Ik ga dan maar iets doen om niet te blijven piekeren. Dus schrijf ik maar veel, het ruimt mijn hoofd op en geeft me iets te doen.