4-12-2002 Vandaag moet ik eigenlijk naar de tandarts. Ik laat het maar gewoon doorgaan. Moet toch een keer, kan het maar gehad hebben. Vertel heel kort wat er speelt bij ons. Maar ik ben snel emotioneel, we houden het kort. Ook nog even naar de verloskundige. We praten alleen over alles wat er speelt, de beslissing die we hebben genomen. Hoe nu verder. Ik ben moe van de afgelopen weken. Voel me verder lichamelijk wel goed. Ik merk dat ik heel gevoelig ben voor opmerkingen en nonverbale signalen. Maakt me allemaal heel onzeker. De keuze die we gemaakt hebben was er ook een van een zijden draadje. Zo hebben we de eerste dagen heel verstandelijk geredeneert en wilden we de zwangerschap stoppen. Maar als dan daadwerkelijk het moment van kiezen daar is moet je gevoel ook meewerken. Hoop op een wonder, geen afscheid kunnen nemen van de baby die zo welkom is en zo lekker beweegt in je buik. Het beslissen over de dood, dat vind ik ook erg moeilijk. Natuurlijk zouden we dan de keuze maken uit liefde voor ons kind, maar toch..
