12-8-2004 De zwangerschap en het leven eromheen wordt steeds zwaarder. Sinds afgelopen weekend zitten we op en af, in een dip. Ik begin vooral uitgeput te raken. Erg moe en heel vaak misselijk. Vooral het avondeten is een ramp.
Ook mijn man is met regelmaat dood en doodmoe. En dat uit zich soms in boosheid. Hij voelt zich dan boos moe en ellendig. Het aftellen wordt steeds zwaarder. Toch is mijn diepste innerlijk gevoel heel goed. Maar verstandelijk gezien houd je met alles rekening. Een angstaanjagende gedachte die dan door mijn hoofd gaat is; dat als het nu weer mis gaat, ik het vertrouwen in mezelf weer heel erg kwijt zal zijn. Maar hopelijk mag ik op mijn gevoel vertrouwen. Vandaag nog precies drie weken voor de grote echo. Aftellen…
16-8-2004 Voor het eerst naar de verloskundige geweest. We hebben veel gepraat, vooral over het verleden en uiteraard over de angst voor herhaling. Ik vind het toch fijn om over al onze jongens te praten. Op het moment zelf gaat dit heel goed.
Mijn baarmoeder blijkt erg groot voor 12 weken zwangerschap. Ik voel ook dat ik snel groei. Begin ook erg uitgeput te raken. Ik had verwacht dat het na de echo steeds beter zou gaan qua lichamelijke klachten. Maar helaas, het werd alleen maar erger. We hebben het hartje gehoord. Is toch heel fijn te horen dat er echt een levend kindje is. Hoewel ik qua ziek zijn nog niet getwijfeld had dat ik niet meer zwanger zou zijn van een levend kindje.
17-8-2004 Omdat ik flink last heb van mijn rug. Erg vermoeid ben en moeilijk kan lopen ga ik vandaag naar België naar een Dorn therapeut. Eerst praten we en bekijkt hij mijn gezicht en handen. Hier leest hij al heel veel vanaf. Dan kijkt hij naar mijn beenlengte en houding. Hij ziet en voelt het probleem. Zegt zelfs dat ik gevallen moet zijn. Dat klopt, drie jaar geleden, tijdens de zwangerschap van de oudste ben ik heel hard van de trap gevallen, op mijn stuitje naar beneden gestuiterd. Hij masseert heel stevig en maakt los en duwt op z’n plek. Niet eng, heel duidelijk en logisch. Ook niet zachtaardig. Maar het helpt wel. Tijdens het masseren voel ik de baby voor het eerst een keer stevig bewegen. Een mooi moment, ik vertel het thuis pas voor het eerst tegen mijn man. In deze week wordt de misselijkheid een stuk minder, heerlijk.
23-8-2004 Een verloskundige belt me op. Fijn en leuk om even met haar te kletsen. De verloskundige waar ik vorige week een afspraak mee had was ziek en het was niet helemaal duidelijk wat afgesproken was. Ik wil wel graag het hartje horen maar niet hier in Middelbeers op het spreekuur. Want we hebben nog steeds niemand verteld van de zwangerschap op een paar goede vrienden na. Verder is het heel druk. We spreken af dat ik vertrouw op mijn gevoel. En dat voelt goed.
25-8-2004 Vandaag weer naar de therapeut in België. Weer voel ik de baby. Een dag later naar de masseur voor een ontspanningsmassage. Vanaf deze dagen voel ik de baby elke dag. Hele zachte kleine kriebeltjes. Ik kan er niets anders van maken als dat het voelt als een klein muisje.
De dagen na de massages ben ik heel, heel erg moe en weer vrij veel ziek. Eerst opgeblazen darmen. Ik rust zoveel als dat mogelijk is.
29-8-2004 Het is zondag en Middelbeers kermis. Weer heel moe. Vanmiddag lang geslapen. Dan met z’n allen naar de kermis. Onze oudste vindt dit echt leuk. Bij de draaimolen heb ik ineens heel veel verdriet. Al die kindjes met hun emoties. Ik breek, ik mis Gijs en Rijk. Ben bang voor de toekomst. Moet even heel erg huilen. Maar kan snel herstellen in de mensenmassa. Dit is nu de derde keer dat ik ineens zo overvallen wordt door intens verdriet. Tijdens een voorstelling van Kabouter Plop en in de Herrietrein op de camping tijdens onze vakantie. Waarschijnlijk onder invloed van hormonen zijn zoveel blije kindjes aanleiding tot intens gemis en verdriet. Terwijl ik toch geniet van wat ik zie.
Vanavond hebben we met z’n vijven gegeten bij de vier Linden. Ik eet bami, het valt goed, het eten zit me gelukkig niet in de weg. Is meteen wel weer eng. Niet ziek van het zwanger zijn en ook niet echt leven kunnen voelen. Is alles nog wel goed?
Later op de avond, na een paar uurtjes rust laat ons muisje toch weer weten dat er leven in zit. Voor het eerst krijg ik het gevoel dat we een meisje gaan krijgen. Ben heel benieuwd.
Ik ben inmiddels vier kilo aangekomen, heb een paar cup maten meer en heb dikke benen, kont. Vocht en vet. Echt weer giga veranderingen nadat de eerste hormonen zijn vrijgekomen. Ik heb alleen niet zoveel dorst. Echt een verschil met Gijs en Rijk. Bevestiging van mijn goede gevoel?!