21-8-2003 Ben nog steeds veel aan het denken. Niet dat gedwongen denken maar gewoon nadenken over al de dingen die op mijn pad komen. Hoe ik deze oplos en hoe ze verweven zijn met mijn herinneringen en verleden. Ik besef dat ik mezelf nog vaak tegen zal komen. Nu ziet alles nog erg zwart-wit. Ik zie hoe ik was en hoe ik eigenlijk wil zijn. Dan zie ik de berg die ik weer te gaan heb. Maar ik besef dan ook dat die berg steeds kleiner wordt. De bergen die ik ging kwamen steeds terug doordat ik mezelf niet mocht zijn. Deze bergen worden telkens kleine overwinningen. Er wordt steeds een klein stukje meer van mezelf geboren.
Als ik eerlijk, nuchter en reëel blijf nadenken en goed naar mezelf en naar mijn gevoel luister. Dan komt het verdriet vanzelf. Het lijkt zo simpel maar dat is het niet voor mij. Er zijn een heleboel valkuilen die er al dertig jaar ingebakken zitten. Maar mijn man en vrienden helpen mee. Mijn man koppelt terug, probeert dat, als ik over de lijn ga. Ik zelf probeer hier ook kritisch mee om te gaan. Mijn man gaat proberen meer te praten en terug te zeggen. Kritisch te vragen.
Gisterenmiddag was ik moe. Ik had gewerkt en de oudste was lastig vanwege zijn kiezen die door aan het komen zijn. Hier word ik vooral nu heel onzeker van. Dan zit ik alweer in de cirkel. Mijn man belt ook nog op dat hij laat terug komt van zijn werk. Ik geef een gefrustreerd antwoord. Later heb ik spijt, voel ik me schuldig. Teruggebeld om te zeggen dat het me spijt en gevraagd aan mijn man om dit de volgende keer niet te accepteren. Ja, zegt mijn man, ik snap het wel, ik voel me ook schuldig. Ik doe mijn best maar kan niet eerder thuis zijn. Hij geeft aan dat het niets geeft, dat ik zo reageer. Maar ik vind het wel heel vervelend. Ik wil niet dat we standaard zo met elkaar gaan communiceren. Als een soort gewenning op elkaar afreageren. Het is niet nodig en het voelt niet goed. Het gaat erom dat we elkaar nodig hebben in deze moeilijke tijd maar dat dat gewoon niet altijd kan. Gewoon erover praten helpt dan soms al voldoende. Ik ben even erg verdrietig en het lucht op. Ben ik toch weer uit de cirkel gestapt. En warempel de bevestiging komt vanzelf. Ik heb weer wat energie. Mijn valkuil is dan om het toch weer extra goed te willen doen en dan over mijn grenzen te gaan.
Ik mag mezelf zijn. Ontspannen hierbij is dan ook erg belangrijk. Dit vind ik ook erg moeilijk, tijd voor mezelf nemen. Of gewoon niets doen. Ik ga het wel proberen, duidelijk aangeven, wat en waar ik tijd voor wil.