29-11-2002 We hebben weer voldoende tijd gehad gisteren en vandaag om enorm te gaan twijfelen en malen in ons hoofd. We spreken de verloskundige en een verpleegkundige van de verloskamers, veel vrienden en familie. Het is fijn om het erover te hebben maar eigenlijk wil je antwoorden. Wat zou jij doen, waar doen wij goed aan? Maar niemand kan en wil je daar antwoord op geven. Dit is onze keuze, die wij nu binnen een aantal dagen moeten gaan maken. Het is al heel fijn dat er zoveel luisterende mensen om ons heen zijn.
Ik ben ook al zo zwanger, ruim drie maanden ziek geweest. Een behoorlijke buik al, veel beweging van het kindje in me. Een lekker manneke rondlopen van net een jaar. Zeg dan maar eens; ik geef je geen kans, ik laat je doodgaan. Met ons verstand zijn we al heel ver met de gedachte om toch de zwangerschap te stoppen. Maar hoe krijg ik gevoel en verstand een beetje in balans.
We houden het niet meer uit en bellen de behandelend gynaecoloog (gyn) in Tilburg op. Gelukkig krijg ik deze meteen aan de lijn. Ik vertel hoe somber we het inzien. De gyn. spreekt over vijf maal opereren maar dan moet er geen vocht in het lichaam komen. Het hartje is ook zo groot en we hebben nog een halve zwangerschap te gaan. De gyn. kan dit alleen maar beamen. Hij zal onze beslissing altijd respecteren. We spreken af elkaar dinsdagochtend weer te spreken. Dan hebben we de specialistische echo in Nijmegen achter de rug. Nog een lang weekend te gaan.
De gyn. is erg prettig. Verder is alles snel en perfect geregeld. Dat doet ons wel goed. Dinsdagochtend kreeg mijn man een schouderklopje van de gyn. Dit voelde voor hem als heel gesteund. Hij loopt namelijk enorm met zijn ziel onder zijn arm, zogezegd. Ziet mijn verdriet. Voelt niet het nieuwe leven in mij, wat ik voel. Het is nog zo niet tastbaar voor een man. Maar zeker niet minder verdrietig.
Veel mensen vragen aan mij of ik het aan had gevoeld omdat ik blijkbaar tegen veel mensen heb verteld dat ik tegen de echo opzag. Ik weet het niet. Het was denk ik eerder een gevoel van rust waar ik naar verlangde. Als de echo goed zou zijn, dan had ik al genoeg aan het gemis en verdriet van het overlijden van mijn man zijn oom. Konden we rouwen en tegelijkertijd verlangen naar ons nieuwe kindje. Deze twee tegenovergestelde emoties, al moeilijk genoeg.
Het enorme getrappel van de baby. Voor mijn gevoel, zoals ik het nu kan zien, had het kindje het zwaar vanwege mijn grote stress. Misschien wel niet lekker voelen vanwege zijn hartje, ik weet het niet.
Vanmiddag mogen we bellen over de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Zoals we al verwachtte is hier niets uitgekomen. Ons kindje is volledig gezond alleen het hart, de motor van het lichaam is niet goed….