Eerste vakantie na..

8-5-2003 We hebben besloten in de week van Koninginnendag en 1 mei, er een weekje tussenuit te gaan. Het is toch een gebroken week met de vrije dagen in Nederland en het buitenland. Als zelfstandige heb je namelijk geen inkomen als je niet werkt. Als er dan toch wat loze dagen zijn, voelt een vakantie niet zo duur. We gaan een week naar Oostenrijk. Het vertrek vond ik erg moeilijk. Vooral datgene achterlaten wat van Gijs is. Foto’s, film, negatieven, beertjes. Stel dat er brand komt of ingebroken wordt. Alles goed opgeborgen, een paar dikke tranen en we vertrekken. Even langs het kerkhof en dan gaat de rit richting Sint Johan in Pongau. Hier blijkt echt helemaal niets te beleven te zijn. Echt uitgestorven na de stop van het wintersportseizoen. De volgende dag dan maar door naar Italië. Naar een vriendin van mijn moeder die daar woont. Helaas moeten we omrijden. De prachtige weg door de bergen over de passen is nog afgesloten omdat er nog teveel sneeuw ligt. De vriendin van mijn moeder lag in het ziekenhuis. We hebben haar een bezoek gebracht. Ze was heel verrast want ze wist niet dat we kwamen. Ook verdrietig omdat je toch vertelt dat je kindje is overleden. We besluiten om morgen naar Sӧlden door te rijden. Hier is het nog lekker druk en levendig. Ze zijn nog volop aan het skiën. Heel gezellig, lekkere muziek en nog veel sneeuw op de gletchers. Het is hier heerlijk weer, ruim over de twintig graden. In Nederland is het zo goed niet. We gaan heerlijk op het terras zitten. Dit kijkt uit over de pistes, waar nog een klein spoor sneeuw te zien is. De rest is hier ook al groen. Het terras is lekker afgesloten met een goed hekwerk, staat op een helling met uitzicht over de bergen. Heerlijk want dan kan de oudste spelen zonder weg te lopen, hebben wij ook wat rust. Luxe eigenlijk, een grote box in de zin en de heerlijke berglucht. Af en toe ook flink lachten want dan probeert wat eigenwijze jeugd toch richting dal te skiën door het baantje pap sneeuw. Levert hilarische beelden op.

Door al het rijden en het lekkere eten heb ik ook weer last gekregen van mijn buik/darmen. Een dagje veel verdriet gehad. Roept natuurlijk herinneringen op, buikpijn. Maar alles bij elkaar genomen hebben we een leuke vakantie gehad. Vooral de oudste deed het heel goed. Hij heeft heel veel geleerd deze week. Kan ook niet anders als je alleen maar met z’n drietjes bezig bent.

Vandaag is zo’n dag van; “Ik moet en wil eigenlijk nog heel veel maar er komt niets uit mijn handen”. Ik wil iets leuks doen voor mijn man zijn verjaardag. Handafdrukjes van de oudste of iets in die trant. Maar van Gijs heb ik ook handafdrukjes. Zal ik dat wel of zal ik dat niet doen.
Zondag is het moederdag. Het is toch weer moeilijker als ik dacht dat het ozu zijn. Het zijn op die momenten van die keine dingen die aanleidingen zijn voor verdriet, een droom in duigen… En dan mis ik Gijs zo erg. Ik wil hem zo graag kussen en knuffelen, dicht tegen me aanhouden. Zit ik weer te huilen.

Gisteren ben ik bij een collega geweest. Zij heeft ook een zoontje verloren aan spina bifida. Dan heb je het ook weer overal over. Maakt ook veel los. Maar was wel een heel fijne middag.

Woensdag gaan we een steen bestellen en weer naar het ziekenhuis.
Ik vind het heel spannend de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek. En het gesprek met onze gynaecoloog. Ik verwacht er maar niets van.

 

Plaats een reactie