1-2-2003 Ik heb een redelijke nacht gehad. Merk dat alles een stuk gemakkelijker gaat met een dunnere buik. Het is allemaal niet zo vermoeiend. Dus lekker gerommeld in de huishouding en me met onze oudste zoon vermaakt. Nu zit ik lekker even op bed en schrijf mijn dagboek bij terwijl de oudste zijn middagdut doet.
Ik merk dat ik nog steed somber ben. Vooral de gedachte aan een herhalingskans van 10-20%, houdt me erg bezig. Deze week was onze huisarts bij ons. Hij had een uitspraak welke mij erg bezighoud. Hij zei; “Als ik kans had om door één op de vijf auto’s te worden aangereden, dan bleef ik op de stoep”.
Onze oudste is alweer zo groot en straks geen kindje. Ik mis de babytijd, de borstvoeding het koesteren, wat misschien nooit meer komt.
Ondertussen heb ik vandaag regelmatig een wee. Maar veel stellen ze niet voor. Ik begin maar met de homeopatische druppels van VSM, welke helpen voor de rijping. Want 40 weken houd ik echt niet meer vol.
Heb nog even een middagdut gedaan en daarna kwam mijn man thuis met de hond. Fijn dat hij weer thuis is, hij ziet er goed uit.
We maken nog een wandeling in de sneeuw met mijn schoonzus en haar gezin. Onze oudste op de slee, hij vindt dit prachtig.
Vanavond komen mijn ouders nog op bezoek en vrienden. Hierna begin ik me toch weer wat ongemakkelijk te voelen. Misschien omdat ik vandaag weer best veel heb kunnen doen. In bed nog even C.S.I. kijken en idols afkijken. Dan komt er nog een krimi die ik wil zien. Ben ik even afgeleid en denk ik er minder aan.
Dan ineens breken mijn vliezen. Ik verlies nog veel vruchtwater. Ik sta hiervan te kijken na die vier liter van vrijdag. Ik roep snel mijn man die in de badkamer is om een handdoek te brengen. Hij heeft geen idee wat er gebeurt.
Ik heb ineens een gevoel van serene rust over me heen, heel raar. Ik voel onze Gijs helemaal niet, hij ligt doodstil en ik denk dat hij is overleden. Ik bel de verloskamers en we moeten meteen komen. We bellen mijn schoonzus weer en die blijft bij ons slapen om de oudste niet te wekken.
Op de verloskamers vertel ik dat ik denk dat ons kindje is overleden. Met de echo blijkt het tegendeel, het hartje klopt krachtig door. Er worden wat kweken afgenomen en er wordt geconstateerd dat ik nog geen ontsluiting heb. Ik word opgenomen op de kraamafdeling, op dezelfde kamer als onlangs met de koliekpijn. Mijn man mag ook blijven slapen. Ik slaap heel de nacht niet. Mijn man gelukkig wel. Ik heb ongeveer elke tien minuten, kwartier een wee. Niet iets bijzonders maar ik kan er niet van slapen. Ik zit nog even op de ‘zusterspost’. Maar het voelt ongemakkelijk. Ik zoek afleiding/aandacht en zij weten echt niet wat te zeggen. Mijn man wil ik ook niet wakker maken. Hij heeft het ook heel zwaar en is nog steeds niet hersteld van zijn knie waar veel vocht in heeft gezeten.