8-2-2003 Dit weekend hebben we nog gewoon kraamhulp. Dit is wel erg prettig. Want nu worden we pas moe en moeten we hoognodig bijtanken. Het slapen gaat best wel goed. Ik word gemiddeld wel een keer per nacht wakker maar slaap dan toch nog door tot een uur of acht. Wel veel transpireren ’s nachts. Maar lichamelijk gaat het zoveel beter. Ik kan gewoon weer ontspannen in bed liggen. Echt ongelofelijk. Nu komt ook pas het besef hoever ik heen was. Lichamelijk kon ik bijna niets meer. Ik moest afwisselend lopen, zitten en liggen. Slapen in etappe’s. ’s Nachts met geluk vier uurtjes, ’s morgens nog een uurtje en ’s middags samen met de oudste een uurtje een middagdut. Eten iedere keer heel kleine beetjes. Maar op het laatst had ik alleen nog maar last van maagzuur. Vooral nadat ik de nierdrain had gekregen, na al dat braken. De lichamelijke opluchting is gigantisch. Maar het leven in mijn buik hield me op de been. Daarvoor in de plaats is er nu heel veel leegte.
Ik heb voor mijn gevoel ook een aantal maanden gemist van de oudste. Hij loopt flink rond, continu op ontdekkingsreis. Wil niet meer in zijn speelhoek. Brabbelt flink. Hij vindt het leuk om het bezoek te entertainen. Maar ondertussen denk ik dan weer; Hij heeft het zo goed gedaan. En is hij weer de oude na een paar dagen flink bijslapen.
De band die we samen hadden komt wel weer goed. Maar het doet wel zeer nu. Op z’n verjaardag stoppen met borstvoeding geven. Snel erna de slechte berichten. Dit moet voor onze oudste toch ook een hele ommezwaai zijn geweest. Maar mijn man is al die tijd thuis gebleven, die heeft de aandacht dubbel goed gemaakt. Hij heeft hier ook erg van genoten. Vindt de gedachte om weer te moeten gaan werken dan ook heel moeilijk. Maar als zelfstandige heeft hij ook geen inkomsten als hij thuis blijft. Ook geen baas waar hij verantwoording aan af hoeft te leggen. Zo zie je maar ieder voordeel heeft zijn nadeel. Er zijn overigens wel verzekeringen voor maar deze werden voor ons onbetaalbaar in verband met mijn man zijn hartafwijking. Hij heeft wel even een kleine dagvergoeding ontvangen vanwege zijn knieblessure. Maar eens zal hij weer moeten werken. Hij zal onze oudste moeten missen en mij weer alleen moeten laten. Waar ik erg tegenop zie. Ik vind het erg moeilijk om alleen te zijn.
Het is dus nog zaterdagochtend en mijn man is snel bloemen halen en wat boodschappen doen. Om half elf komt de Pastor op bezoek.
Ik ben nu snel emotioneel als mensen mij aanspreken. Maar het gaat daarna dan vrij snel ook weer goed. We praten even na met de Pastor. Hij vertelde dat hij best emotioneel was tijdens de dienst. Wij hadden het tijdens de dienst dan toch goed opgemerkt. Wij vinden het fijn te ervaren dat mensen zo meeleven.
De zaterdagmiddag hebben we niets bijzonders gedaan. Zaterdagavond zijn we even naar de kerk geweest. De avondmis van zeven uur. Was heel moeilijk. We werden ook nog vernoemd. Had ik niet echt rekening mee gehouden maar het is de gewoonte de onlangs overledenen te vernoemen in ons dorp. Het was een mis voor onder andere de verjaardag van mijn man’s overleden Oom.
Terug uit de kerk heeft mijn schoonzus en haar gezin nog koffie gedronken bij ons. Hierna zijn we naar bed gegaan. Mijn nek zit vast. Waarschijnlijk omdat ik in de kerk zo gespannen was. Mijn man vond het ook heel moeilijk. Misschien was het iets te snel om al naar de kerk te gaan. Ik ben tenslotte ook nog kraamvrouw. Maar een kraambed heb je niet. Het is nu precies een week geleden dat we naar het ziekenhuis reden. Alle tassen mee want mijn vliezen waren gebroken. We zouden niet meer thuiskomen voordat Gijs geboren was.