Gemis is enorm.

16-2-2003 Vandaag is weer zo’n bittere dag. De tranen zitten hoog, het gemis is enorm. Het is zo’n deel van mezelf wat ik mis. Het zal een gemis zijn voor heel mijn leven. Hopelijk kunnen we het wel een plek geven. Maar hoe moet het toch in de toekomst. Durven we nog ooit voor een kindje te kiezen. Doen we erfelijkheidsonderzoek of doen we niets meer. Het idee dat er nooit meer een babietje van mezelf in mijn armen zou liggen doet me zo’n pijn. Er is natuurlijk ook helemaal geen vervanging voor Gijs. Maar het gevoel dat ik zwanger ben geweest is ook al zo ver weg.

Vanmorgen maar heel rustig aan gedaan. Begin van de middag even naar het kerkhof gewandeld. Daarna is de oudste gaan slapen. Vanmiddag komen er nog verschillende vrienden even koffie drinken. Leuk en gezellig, met een kindje van dezelfde leeftijd als de oudste. We moeten ze nog vriendelijk verzoeken te vertrekken want we zijn uitgenodigd om bij mijn schoonouders te eten. We hebben ´wild´ gegeten en het was heerlijk. Maar vooral een hele warme avond. Stilletjes maar we voelden ons erg getroost. Er is natuurlijk ook geen ander die beter weet hoe de weken na het overlijden van je kindje voelt.

Vanavond lekker gebadderd met de oudste. Hij ligt lekker weer op tijd in bed.
Ik heb veel verdriet vanavond. Ik wil ook heel graag de film van de geboorte nog een keer zien. Het wordt steed moeilijker deze te kijken. Gijs is echt ziek. Ik vind dit heel zielig en aangrijpend om te zien. Het doet pijn om je kind zo ziek te zien. Het is niet eerlijk.
De herinnering van Gijs op mijn buik. Daar verlang ik zo naar terug. Zelf de controles van onze gynaecoloog, daar verlang ik naar terug. Het leven voelen en zien. Dat waren ook zo ongeveer mijn enige uitstapjes die ik maakte in die tien weken. Die tien weken waren moeilijk maar ik leefde van het leven dat Gijs mij gaf.

Nou, vandaag was echt een jankdag. Ook niet leuk als mijn man morgen voor de eerste dag weer gaat werken. Mijn man is erg lief voor me en steunt me waar hij kan. Ook al is het verdriet voor de papa heel anders. Hij heeft het idee dat hij er veel verder vanaf staat. Heeft ook niet het leven gevoeld zoals ik dat al die maanden gevoeld heb. Dat wil echter niet zeggen dat het verdriet minder is.

Nog even brood smeren voor mijn man, was lang geleden. We gaan op tijd slapen.

Plaats een reactie