19-5-2003 Vrijdag 9 mei naar een verjaardag geweest van een vriend. Was erg gezellig, we waren pas om 4.00u thuis. Dat hakt erin. Zaterdag 10 mei is manlief jarig. We hebben ’s middags al veel bezoek. Heerlijk buiten gezeten. Daarna even met Bantu, onze hond wandelen, even ontladen. ’s Avonds is het ‘volle bak’. Heel gezellig en het wordt weer 3 .00u.
Zondagochtend naar het kerkhof gewandeld. Hier lees ik het gedicht van ons nichtje aan haar vader. Dikke tranen. Het is druk op het kerkhof. Voor veel mensen een moeilijke dag. We doen vandaag maar rustig aan.
Dinsdag foto’s opgehaald bij een vriendin. Nog lekker even blijven kletsen.
Woensdag eerst naar de steenhouder. Nog niets besloten maar wel mooie ideeën opgedaan. ’s Middag een gesprek met de Geneticus. Deze had goed nieuws. Het bloed van ons beiden laat geen chromosoomafwijkingen zien. En alle hartafwijkingen hebben niets met elkaar te maken. We hebben door de hoeveelheid binnen één familie wel een verhoogd risico. De schatting is 10%. Een stuk minder als min in eerste instantie in Nijmegen heeft gezegd. Het hoge herhalingscijfer vanuit Nijmegen blijft wel in ons achterhoofd hangen. Maar voor ons is dit een uitslag waarbij we het nog een keer willen proberen. Een nieuw broertje of zusje voor de oudste.
Hierna hebben we een gesprek met onze eigen Gynaecoloog. Het begint als vanouds met eromheen draaien. Vergeten te bellen. Maar na gevraagd te hebben naar het antwoord op onze vraag kregen we uiteindelijk een goed en open gesprek. Gelukkig, dit had ik nodig om alles goed te kunnen afsluiten.
Vanavond zijn we heerlijk met mijn man’s zus en haar gezin uit eten geweest. Lekker samen met de kindjes ook weer een keer iets leuks doen. s’ Avonds hebben we nog bezoek van vrienden.
Donderdagmiddag zeskamp en barbeque van het werk in Kaatsheuvel. Het is heel onwennig weer alle collega’s te zien en om een beetje in een stemming te komen. Aan de ene kant vind ik het heel leuk en aan de andere kant vraag ik me met regelmaat af ‘Wat doe ik hier’. Het wordt toch een heel leuke dag en avond.
’s Morgens was ik eerst in de regen naar het kerkhof geweest met twee mooie rozen. Beloofd dat ik Gijs nooit zal vergeten maar dat ik wel weer wil gaan genieten. Het gaat steeds beter maar dat lege gevoel blijft me achtervolgen. Het gevoel overvalt je ook. Niet op het feest zelf, maar ervoor. Of onderweg in de stilte weer naar huis. Maar het gevoel wordt steeds minder sterk. Het mag er meer zijn, het begint een heel klein beetje bij me te horen.
Vrijdagavond een goed gesprek met mijn man. Wat doen we, wel of geen voorbehoedsmiddelen. Wel of niet nog een paar maanden wachten. Wat de artsen overigens wel adviseren. We besluiten wederom de natuur haar gang te laten gaan en we genieten van elkaar.
Zaterdag heb ik vrijgezellenfeest van ons nichtje. Heel gezellig maar met dubbele momenten. Het gemis van twee heel belangrijke personen is op momenten aanwezig maar mag er zijn. Het is een fijne groep mensen en we hebben een leuke avond. Ons nichtje is echt heel dapper en zit goed in haar vel. Komt wel goed, kost alleen veel tranen.
Zondag kraamvisite bij onze kraamhulp. Is heel fijn en gezellig. Zondagmiddag doe ik een flinke middagdut. Deze had ik echt nodig. Vroeg avond nog even naar een communiefeest. s’ Avonds gaat mijn man nog naar de stamkroeg. Ik haak hier af, het is goed geweest. Tijd voor de broodnodige rust.
Vandaag en gisteren twijfel ik of dat ik een nieuwe zwangerschap al wel aan kan. Ik ben nog erg moe van alles. En het is nog snel allemaal te veel. Logisch natuurlijk. Dat zou ik ook zijn zonder in de rouw te zijn na al die feestjes. Maar het kost nu toch wel heel wat meer energie. Je bent toch regelmatig jezelf aan het groot houden. Kost heel veel energie. Maar na vanmiddag even gedut te hebben komen toch de positieve gedachten aan een zwangerschap weer naar boven. Leven in je buik, je borsten groeien. Het échte moedergevoel. Stel dat ik meteen aantel. Dan is het net na Gijs zijn verjaardag. Het is goed, we zien wel. Als alles maar gezond is, dan is het goed. Een paar maanden langer wachten, is ook een paar maanden langer spanning. Rust hebben we toch pas na de twintig weken echo. Lichamelijk gezien zien we het ook wel. Of ik nog genoeg bij te zetten heb als ik weer vier maanden misselijk ben, na al dat afvallen nu.
Vandaag hadden vrienden van ons goed nieuws; Zes weken zwanger!