02-12-2003
Vandaag de intake in het ziekenhuis. Ben eerst heel even op de afdeling geweest. Wat moet je zeggen? Er valt niet zoveel te zeggen. Ik heb een brief geschreven en hierin de dingen uitgelegd. Anders blijft het zo stil, denken wij.
Hierna hebben we onze Gyn. en een verpleegkundige van de verloskamers gesproken. Was een heel goed gesprek. Heel open met duidelijke uitleg voor dinsdag, als we komen voor de inleiding. Het heeft in ieder geval de angst voor de bevalling iets weggenomen. Zondagavond moet ik een pil innemen die de baarmoedermond vast verweekt. dinsdagochtend brengen ze medicijnen in, in de baarmoedermond. Het kan daarna heel snel gaan maar het kan ook drie dagen duren. Meestal is het aan het einde erg pijnlijk maar er is pijnstilling. Heel soms wordt het kindje met placenta en al in de vliezen nog, geboren. Dan leeft het meestal nog. Dat zou mooi zijn. Dat is voor mij iets om voor te gaan. Ook al heb je het niet echt in de hand. Maar jezelf overgeven aan het moment kun je proberen. Of de placenta überhaupt loslaat is 50%. Het kan dus zijn dat ik nog naar de ok moet om de placenta te verwijderen. We zien wel hoe het loopt. Misschien dat ik dinsdag eerst nog een vruchtwaterpunctie moet. We hebben namelijk aangegeven dat we voor in de toekomst hopen dat er iets meer duidelijkheid komt omtrent deze erfelijke afwijking. Zeker voor de toekomst van onze oudste. Hier werken we graag aan mee. Obductie na het overlijden willen we niet. Naar mijn idee komt hier weinig uit en hebben ze op de echo’s al veel kunnen zien. Geen ‘gesnij’ aan ons kind. Zelf hoeven we het eigenlijk niet meer te weten. Of weten we het al, dat het hèèl erfelijk is.