25-2-2003 Bijna een week heb ik niet geschreven, het komt er niet van. Mijn dagen zijn gelukkig vol. Soms denk ik wel eens te vol. Dan ben ik een beetje bang dat ik mezelf voorbij loop. Ik krijg nog erg veel bezoek en telefoon. Post is nu wat minder aan het worden. Zo af en toe nog een kaart. Maar we zijn de 200 kaarten en brieven dan ook al gepaseerd.
Afgelopen donderdagavond had ik het helemaal gehad. Ik was zo verdrietig en moet dan echt heel erg huilen. Ik mis Gijs ook zo verschrikkelijk. Het voelt zo leeg, ontzwangeren zonder baby. Een droom loslaten. Een deel van jezelf missen. En ik ben zo moe.
Ik moest afgelopen donderdag ook naar het consultatiebureau met de oudste. De arts hoorde en hart ruisje bij hem en wist niet hoe ze het moest zeggen. Maar ze hoorde het echt. Ze was zelf veel meer van slag, dan dat ik was. Mijn gevoel zegt dat het niet heel erg kan zijn.
Vrijdag gaat het weer goed. Het helpt wel, even ontladen. Heb deze dag veel gewandeld en gefietst. Het is ook erg goed weer. En het wordt weer weekend. Dan is mijn man in ieder geval weer thuis.
Zaterdag weer een vol dagje. ’s Morgens boodschappen doen. De Pastor hebben we maar afgebeld, zou om half elf komen. Maar het komt helemaal niet uit. Soms wil je ook niet praten. Maar gewoon even weekend hebben en je ding doen. ’s Middags wil de oudste niet slapen, heeft last van zijn inentingen die hij donderdag heeft gehad. Is erg hangerig en knippert veel met z’n ogen. Na anderhalf uur proberen hebben we hem maar niet meer in zijn bed gelegd. We gaan bij de achterburen op kraamvisite. Hun zoontje lekker even op schoot gehad. Het viel wel mee. Op de een of andere manier raakt het mij niet zo om een kind van een ander op schoot te hebben. Ik vond het moeilijker om de buurvrouw haar zoon te zien voeden. Die intimiteit, het moeder-kind contact, dat is iets wat ik vreselijk mis. De buurvrouw is hier erg open en warm in. Het was een fijn en gezellig kraambezoek.
Onze oudste valt aan het einde van de middag spontaan in slaap in de wandelwagen. Ondertussen kook ik. Als de oudste wakker is eten we met z’n drietjes. Hierna gaan we naar de verjaardag van onze zwager. Het is een gezellige avond. De afleiding doet ons goed. We leggen de oudste even in bed thuis en we gaan nog even terug met de babyfoon. We wonen in dezelde straat.
Zondagochtend en het is nog steeds lekker weer. We rijden naar de Beekse Bergen. Hier hebben we een abonnement op. Is maar ruim tien minuten rijden van ons af. Heerlijk gewandeld en de dieren gezien. Onze oudste ziet ook steeds meer. Ik vind het wel heel confronterend want het loopt daar op zondagochtend vol jonge gezinnen met kinderwagens. Voel dan mijn verdriet en maak me zorgen om de erfelijkheid. Thuisgekomen ben ik erg moe en ga ik samen met de oudste een paar uurtjes slapen. Mijn man ook maar hij snurkt. Gaat daarom toch maar naar beneden. Na het dutje gaan we te voet naar het kerkhof. En daarna eten we in onze stamkroeg frietjes. Dit doen we al jaren elke zondag einde van de middag. Ik ben nog steed moe en verdrietig. Is ook wel veel geweest het weekend. Vanavond komt er ook alles weer uit. Maar ik kan nu in ieder geval echt huilen omdat ik Gijs mis. Morgen ga ik toch maar de kinderarts bellen vanwege de ruis die bij de oudste gehoord is om deze zorg uit de weg te nemen.
Morgen komt om tien uur ’s ochtends de verpleegkundige van de verloskamers die bij de bevalling aanwezig was. Mijn yogadocente. We hebben de foto’s gekeken en de film gezien. Over alles nog eens nagepraat. Op de een of andere manier ben ik dan toch wat afwezig. Misschien toch een beetje teveel alles weer te zien.
Rond de middag krijg ik veel telefoon. Onder andere ook een telefoontje van een collega dat een andere collega is bevallen van een kindje van bijna 27 weken. Hun zoontje is overleden, dezelfde dag. Afschuwelijk, ik ben flink van slag. Er gaat weer zoveel door je heen. Eerst even een kaart schrijven.
Morgenvroeg kunnen we al terecht met de oudste op de poli. Vanavond slaap ik al om negen uur. Emotioneel uitgepunt, denk ik.
Vanmorgen bij de kinderarts. Hij hoort ook een ruisje. Lijkt hem onschuldig maar laat om van alles zeker te zijn een electrocardiogram (ecg) maken. Ecg is gelukkig goed. Toch een hele zorg minder. We hebben het nog even over Gijs gehad. We kletsen nog heel even op de kinderafdeling en gaan daarna naar de huisarts in Diessen voor de laatste controle van mijn man zijn knie. Dit moet voor de verzekering, een soort afronding dat alles goed gaat nu hij weer aan het werk is. Dan kan hier ook weer een punt achter.
Thuisgekomen is alles weer gepoetst door onze hulp. We eten met z’n drieën. Mijn man gaat hierna meteen werken en ik leg de oudste in bed voor zijn middagdut.
Rust en stilte. Nu voel ik pas hoe moe en verdrietig ik ben. En opgelucht. Ik kijk even de foto’s van Gijs en laat m’n tranen lopen. Nu mis ik mijn man heel erg. Maar na een uurtje schrijven gaat het wel weer een beetje. En dat lege gevoel gaat toch niet weg.
Vanavond als mijn man thuis is en de oudste in bed ligt, komt in alle stilte het verdiet en de spanning er weer uit.