Tegenstellingen

04-11-2003 Het is een week van veel emoties geweest. Veel tegenstellingen. Van een uitstapje ter gelegenheid van een afscheid naar een bel afspraak met verloskundige. Van een herdenking naar een verjaardag. De baby voelen en niet weten of de baby deze keer bij ons kan opgroeien.

Brief naar onze Gyn. geschreven maar niet verzonden. Alles is al gezegd. Brief heeft geen enkele meerwaarde. Ruimt alleen mijn hoofd op. Ik heb nog een prettig gesprek gehad met onze verloskundige en voor mij is het nu helemaal duidelijk dat het beter is als ik de volgende afspraken maak in Nijmegen. Bij de arts die we vorig jaar ook gehad hebben met de echo. Met haar kunnen we goed praten en hebben we het idee dat we echt gehoord worden. Maar vooral het voelt goed. Hopelijk kosten de controle afspraken me dan niet meer zoveel energie omdat ze na blijven spoken in mijn hoofd.

Ben meegegaan met een afscheidsfeestje van een collega afgelopen weekend. Het was een fijne collega waar we een geschiedenis mee hebben vanwege mijn man zijn hartoperatie. Ze heeft gewerkt op hartchirurgie waar mijn man zijn hartoperatie heeft ondergaan. Ik wil hier toch even naartoe. We gaan eten en nog even stappen. Het is wel gezellig maar stappen zit er niet meer in. Dan begin ik me toch echt af te vragen, ‘wat doe ik hier’. Is nog teveel van het goede.

2 november is de Allerzielen viering, we kregen een mooie persoonlijke uitnodiging van onze Pastor;

De dagen worden korter, de bladeren beginnen te vallen. Ja, het is
volop herfst. De natuur lijkt te sterven. Misschien wel daarom voelen we ons in
deze dagen nog meer dan anders verbonden met hen die gestorven zijn. En
wordt Allerzielen gevierd. Een dag waarop we onze overledenen herdenken. De
graven worden met aandacht verzorgd.
Dit jaar hebben jullie Gijs verloren. Daarom nodigen we jullie uit voor de
Allerzielenviering op zondag 2 november om zeven uur. Tijdens deze viering
noemen we met name de overledenen van dit jaar en brengen we na de viering
een gezamenlijk bezoek aan het kerkhof.
We hopen, dat jullie in de gelegenheid bent om aan deze viering deel te
nemen.

Ik zie heel erg tegen deze dienst op maar we gaan er toch naartoe.

Tijdens deze dienst voel ik voor het eerst de baby bewegen in mijn buik. Heel bijzonder, dit moment. Ik had er nog niet op gerekend, ik ben pas 14 weken zwanger. Het is wel heel fijn maar ook heel dubbel. Ik had gehoopt met 16 weken een echo te krijgen waarin meer duidelijkheid zou kunnen worden gegeven. Dat we dan een keuze zouden kunnen maken. Naïef natuurlijk. Alsof ik dan pas zou kunnen beginnen met ‘houden van’ van ons kindje. In je hoofd beginnen de eerste emoties al met de wens een kind te krijgen. Dit blijkt ook uit het feit dat ongewenst kinderloos zijn al zo’n verschrikkelijk groot stil verdriet is.
De band met je kindje groeit alleen maar meer en meer naar gelang het groeit in je. En ja, het bewegen, het tastbaar voelen maakt de band alleen maar sterker.

Na de dienst gaan we naar het kerkhof. Het steentje is vorige week geplaatst. Heel mooi, echt 100% naar onze zin. We staan buiten met heel veel mensen op het kerkhof en er worden nog wat woorden gesproken en er branden heel veel kaarsjes. Mooie momenten. Toch irriteer ik me ook aan een paar kletsende mensen die dicht bij mij staan.

Thuisgekomen gaan we het huis versieren. Onze oudste wordt morgen twee jaar. Wat een contrast. Moe, verdrietig en met zin in morgen sluiten we de dag af.

Het is al een geweldige ochtend, 3 november. Onze oudste komt beneden en er hangen slingers. Heel mooi, hij is helemaal Happy. En dan zijn cadeau uitpakken. Een tractor met een ‘wiew-wieuw’. (zwaailamp)
Een mooie dag met veel cadeaus en aandacht voor onze grote knul.

In de stille momenten tussendoor bel ik naar Nijmegen voor een echo, in plaats van de echo bij onze eigen Gyn. Ik spreek even met de arts uit Nijmegen die in januari de echo bij Gijs had gedaan. Het gesprek is prettig en het geeft me een goed gevoel dat ik deze keuze heb gemaakt. Op 18 november zal de echo plaatsvinden.
Ik bel onze Gyn. om de afspraak die wij hebben staan af te zeggen. Ik krijg hem niet aan telefoon, hij belt mij terug. Even later belt de poli assistent terug dat onze Gyn. geen tijd heeft om terug te bellen. “Hij heeft een slechte echo”. Slik, het zal toch niet, onze vrienden hebben vandaag een echo. Er kruipt een bezorgd gevoel over ons. We zien hun auto nog niet staan, dus ze zijn nog niet thuis…
Later deze dag blijken de zorgen terecht. Ook het hartje van hun kindje blijkt niet goed te zijn. Veel onzekerheid. Zo was het vorig jaar in november ook bij ons. Weer zo confronterend. Zelfde dagen, zelfde onderzoeken, zelfde artsen. Wij zitten samen met onze vrienden helemaal stuk. Voelt goed om de gevoelens te delen. Maar de onrust wegnemen bij elkaar kun je niet.

Gelukkig gaan we deze week een paar dagen weg. We gaan naar Preston Pallace. Even weg, kunnen we even tot rust komen.

Plaats een reactie