7-7-2003 Vandaag heb ik voor het eerst secretaressewerk gedaan op de afdeling. Ben gestopt met de directe zorg voor ouder en kind. Ik werd alleen maar verdrietiger van alle confrontaties met ouder en kind. Het koste me zoveel energie dat ik in een negatieve spiraal terecht ben gekomen. Alles wat iedereen zegt is verkeerd. Ben heel erg moe en futloos. Slaap slecht. Kan ’s morgens mijn bed niet uitkomen. Maar ’s avonds na het eten kan ik zo slapen. Ben heel snel emotioneel. Ik mis in alle opzichten Gijs in ons leven. Ik voel me zo leeg en dan elke dag weer positief beginnen. Weer die lange weg naar het stukje geluk.
Dit klinkt wel erg negatief, alsof we niet veel geluk hebben of kennen. We zijn gelukkig met z’n drietjes. Zo gaan we maar stapje voor stapje de toekomst in, genietend van de kleine dingen.
Ook voor mijn man is het erg moeilijk. Hij is ook erg bezorgd. Onze oudste was dit weekend van de trampoline gevallen bij vrienden, erg hard. Mijn man stond hierbij en was er erg van geschrokken. Onze oudste was lelijk op zijn hoofd terecht gekomen. Mijn man had vandaag nog last van dit voorval, hoewel het met onze oudste allang weer goed ging. Er mag echt niets met ons gezinnetje gebeuren, ook niet met Bantu, onze hond.
Ik ben bang depressief te worden. Heb in het verleden een heftige burn out gehad. En ben in de puberleeftijd ook al eens opgebrand/depressief geweest. Zo’n periode hoop ik nooit meer mee te maken. Of ik hiermee zeg dat depressie erger is als rouwen. In een bepaald opzicht wel, denk ik. Maar het is appels met peren vergelijken.
Veel van alles wat er is gebeurt herhaald zich in mijn hoofd. Vanmorgen moest ik om 9.00u beginnen met werken. Met het vruchtwater puncteren moest ik om 9.00u binnen zijn maar dan een deur verder. Moest ik zomaar aan denken in de auto.
Op de afdeling zie ik de kindjes en dan heb ik zo’n zin om weer te werken, te zorgen. Dan voel ik weer even niet dat ik het nog niet kan. Als er dan iemand vraagt hoe het met me gaat, ben ik toch weer snel verdrietig. Dan weet ik het weer. Ik kan het echt nog niet, ben er nog niet aan toe. Het is wel goed dat ik blijf werken. Structuur is belangrijk voor mij. anders draai ik alweer snel in de negatieve spiraal mee naar beneden.
Ik hoop dat ik snel zwanger ben maar ben hier tegelijkertijd ook weer heel bang voor. Kan ik het lichamelijk en psychisch wel aan. Door alle stress blijf ik afvallen. Wel fijn, mijn heel oude lijntje van vroeger weer terug. Maar heb ik dan wel iets m=om bij te zetten. Zeker in de eerste maanden van de zwangerschap als ik me vaak zo beroerd voel. En drie zwangerschappen in drie jaar is ook een aanslag op je lichaam. Daarbij komt dan de spanning of alles wel goed is. Als alles goed is zal dit zeker een verrijking zijn. Maar ik ben me er heel bewust van dat het zeker geen vervanging kan en zal zijn. Nooit meer compleet. Hopelijk mogen we nog wel een keer het geluk van een gezonde baby ontvangen.
