16-11-2002 Vandaag de dag van het definitieve afscheid. De dienst gaat in een roes voorbij. We zitten aan de linkerkant vrij vooraan in de kerk. De baby gaat echt tekeer in mijn buik. Ik vertel dit mijn man. De baby ligt geen seconde stil, ik vind het gewoon eng.
Voor wie leeft in eenvoud
is het leven eenvoudig.
Wie leeft voor zichzelf, leeft maar half;
hij leefde dubbel, leefde voor anderen.
54 jaar mocht hij maar worden. Hij laat zijn vrouw en kinderen intens verdrietig achter.
Eigenlijk had je nog het dubbele aan extra tijd nodig voor je gezin omdat je altijd maar klaar stond voor anderen.
Maar helaas werd een heel zeldzame complicatie na de hartoperatie je fataal.
Mijn man besluit deze week niet te gaan werken. Het is even genoeg zo. Even een pas op de plaats, bijkomen en alles laten bezinken.
Dat is het voordeel als je zelfstandig bent, ben je ook baas over je eigen tijd. Alleen niet werken is tevens ook geen geld.
Ik moet deze week drie dagen werken en een teambespreking. (ik heb een contract van 20 uur) Dan is het voor mij ook wat rustiger als ik niet alles alleen hoef te doen.
Mijn man blijft thuis tot we de echo gehad hebben, dan gaat hij weer werken.