Uitvaart

06-02-2003 Vannacht toch nog goed geslapen. Vandaag is de grote dag van het afscheid nemen. Mijn man gaat eerts gauw met de hond wandelen. Daarna ontbijten. Onze oudste blijft bij de kraamhulp beneden. We willen geen bezoek en geen telefoon meer. We willen alleen nog maar samen zijn met Gijs. We hebben heel veel verdriet en nemen echt afscheid van hem. Lekker nog even knuffelen, Gijs tegen ja aanhouden. Het verschrikkelijke ‘houden van’ doet zo’n pijn. De intimiteit van de borstvoeding is er niet en zal er ook nooit komen. Terwijl mijn borsten vol melk zitten. Vannacht was alles nat van de melk, ondanks de strakke bh met zoogcompressen. En veel zweten van het ontzwangeren. Stuwing valt nu gelukkig even mee. Maar met veel pcm.

We hebben Gijs lekker bij ons gehad tot het einde van de ochtend. We hebben afscheid van Gijs genomen maar we hebben ook nog even heerlijk van hem kunnen genieten. Hij lijkt zo op de oudste. Wat zou ons gezin toch volmaakt zijn geweest met twee van die heerlijke knullen.

Mijn man en ik spreken met elkaar af dat we de engelenmis heel bewust mee gaan maken. We zijn hier sterk genoeg voor. En dit is de laatste herinnering aan Gijs.
De bloemen voor op het mandje zijn al gebracht. Heel erg mooi. Een rood boeket, met geel en oranje in de vorm van een ster. Een klein sterretje van de oudste bovenop.

Een neef komt binnen en regelt foto’s en film voor in de kerk. Hij wil alles meenemen want hij wil het goed doen. Er komen toch snel nog een paar mensen, die van ver komen, nog even naar Gijs kijken. We eten gauw een boterham maar veel honger is er niet. De oudste ligt al vroeg in bed. Is doodop van de drukke en ongeregelde dagen. Hij is wel echt een komiek geworden van al die aandacht. Totaal niet eenkennig in ieder geval.

Rond de klok van 12.00u – 12.30u komen onze ouders en broer en zussen. Ze kunnen nog heel even afscheid nemen van Gijs als ze willen. En om 13.00u komen de dames die helpen met de koffietafel. Om 13.15u vertrekt iedereen naar de kerk. Ik vond het laatste uur erg moeilijk. Er werd heel ongemakkelijk gereageert. “En nu, wat doen we hier”. Er werd wat lacherig gedaan. “Waarom zijn we hier al”. Mijn idee was dat onze directe familie nog afscheid zou willen nemen, nu het nog kan. Voor de meesten is dit inderdaad prettig. Maar dit geldt niet voor iedereen. Als iedereen de deur uit is gooi ik het er even uit. Hoe boos, geïrriteerd ik ervan ben. ‘Kom dan niet’. Ik excuseer me even tegen de dames die helpen. Ze reageren vol begrip. Het is ook een zwaar uur, dat laatste uur.

We gaan naar boven, naar Gijs. Voor de aller- allerlaatste keer. Hij krijgt een dikke kus en dan gaat het mandje dicht. Voor altijd. We rijden naar de kerk, ik heb Gijs op schoot. Mijn man rijdt nog om. Was even afwezig en nam een langere weg. We lachen er even om. Zeg tegen Gijs dat papa chauffeur is en nog even een rondje dorp moet zien. En zoals hij zelf altijd zegt;'”Met mij kom je nog eens ergens”.
Op het kerkplein zien we nog twee collega’s. We laten nog heel vlug even onze Gijs zien. Dan gaan we naar binnen.
We dragen Gijs samen naar voren. De kerk zit helemaal vol. We maken de dienst heel bewust mee. Ik moet wel huilen maar kan me ook snel herstellen. Ik geniet intens van het nummer van volumia, Hou me vast. Ik voel me zo één en gelukkig met mijn man. De live muziek is zo mooi en warm.
Samen lezen we onze stukjes voor in de kerk. De andere stukjes worden gelezen door familieleden. Na afloop van de dienst dragen we Gijs naar buiten, naar het grote kruis waar de pastor de laatste woorden spreekt. Vrienden en neven en nichten dragen de vele bloemstukken en beertjes naar buiten. Deze worden rondom Gijs zijn mand neergelegd.
Na de laatste woorden van de pastor, bedankt mijn man alle mensen voor hun massale aanwezigheid en alle steun en medeleven. De laatse woorden lukken bijna niet, vanwege de emoties die eruit komen.

Dan neemt iedereen afscheid, wij helemaal als laatste. Mijn man en ik brengen Gijs samen naar zijn laatste plekje, bij Jeroen, mijn man’s broer. We laten het mandje zakken en doen er nog zand over.

Dag Gijs – Tot ziens.

Bij de kerk staat nog familie en kennissen die ons willen condoleren. Dan rijden we naar huis. Heel het huis staat vol mensen. Dat is even heel vreemd. Maar al snel gaan we wat kletsen en drinken we een kop thee. Ik heb denk ik iedereen wel even gesproken en mijn man ook. En onze oudste is inmiddels ook weer wakker. Hij vindt het allemaal best wel leuk al die aandacht voor hem. Gelukkig blijft iedereen maar even. Zo rond 16.00u – 16.30u is iedereen weer weg. Het was heel fijn maar ook genoeg zo.
We praten nog wat na met de kraamhulp. Mijn man ruimt samen met de kraamhulp nog alles op. Hierna eten we een beetje en komen mijn schoonouders nog even op bezoek. Drinken een kopje thee, praten nog even en zijn dan weer weg. Nu moet ik even op bed gaan liggen want ik ben doodmoe. Mijn lichaam voelt gebroken.

Even later komen mijn schoonzus en zwager binnen. Mijn schoonzus in dikke tranen. Ze zit er helemaal door. Ze heeft heel de week voor ons gezorgd. Ze vindt het heel moeilijk dat we nu alleen zijn. Gijs buiten in de kou. Maar zo voelen wij dit niet. Door de kou, die hij in zijn mandje op de koelplaat ook al had, blijft hij nog langer bij ons. We praten nog even en mijn man troost zijn zus. Onze oudste moet zelfs even lachten. Hij weet zich geen raad met de emoties van zijn tante.

Rond 22.00u gaan we zelf maar slapen. We gaan bij de oudste kijken en in de lege kamer van Gijs. De geur van verse bloemen hangt er nog. Gijs is er echt niet meer. We zijn moe en slapen een redelijk goede nacht.