Weer drukke dag.

04-02-2003 Weer om half vier wakker. Flinke buikpijn weer. Met name rechts boven in de baarmoeder. De verloskamers na een uurtje gebeld. Niets ernstigs, morgen maar even naar de poli. Met een pcm maar weer gaan slapen. Om 8.00 uur uit bed. Lekker douchen en haren wassen. Blijft wel een beetje een gedoe met die nierdrain.

Ondertussen komt onze poetshulp binnen. Oeps, die hadden we ook nog moeten bellen. Is wel een rare binnenkomer zo. Drinken eerst maar even rustig een kopje thee en praten wat met elkaar.
Daarna even het ziekenhuis gebeld. Kon onze gynaecoloog niet spreken, belt mij terug.

Ondertussen is de nieuwe kraamhulp er. Dit zit wel goed, heel anders als gisteren. Om half elf komt de kraamhulp van de oudste op bezoek. Ja, hiermee waren wij erg verwent, ons eerste kraambed. Altijd een beetje bevriend gebleven. En heerlijk dat wij zo’n onbezorgd eerste kraambed mochten beleven. Dat hebben we in ieder geval mogen meemaken, pure verwennerij was dat. Over rose wolk gesproken…

Ondertussen veel bezoek. Ouders en familie komen binnen. Veel post, telefoon en bloemen.

Ook nog even prettig met onze gynaecoloog gesproken. Heeft mij ook gerustgesteld over de buikpijn. Mijn nierdrain moet ik afklemmen en dan kan ik morgen naar de poli urologie. Regel snel even op de afdeling waar ik werk een klem, dan kan de buurvrouw die straks weer meenemen voor mij. Moest zelf bellen voor een afspraak. Ik heb alles uitgelegd, zodat ik hopelijk niet lang in een volle wachtkamer hoef gaan zitten wachten. Ik kan morgen om half elf terecht. Gaan we op de terugweg het boeket voor op het mandje bespreken en bestellen.

Tussen de middag hebben we met z’n allen beneden gegeten. Nu lig ik op bed te schrijven.

Mijn man wil Gijs niet meer uit zijn mandje halen. Maar ik houd het niet meer uit. Ik moet hem even vasthouden. Ik rol hem in een dikke handdoek, om de kou niet te voelen en neem Gijs op mijn arm. Dan komen de tranen. Echt heel veel verdriet. Zo heerlijk om een baby tegen je aan te houden. Maar zo verdietig dat dit de laatste twee dagen zijn dat dat kan. Het is een beetje moeilijk om hem echt recht tegen je aan te houden. Dan loopt er allemaal vocht uit zijn neus. Ik geniet van Gijs op mijn schoot en hoor dat er beneden alweer mensen zijn en de bel gaat. Mijn man komt binnen en ziet mij zitten. Ik vraag hem of hij Gijs vast wil houden. Maar nee, er moet nog veel geregeld en er is alweer bezoek. Kan hier geen rust voor vinden. We spreken af morgenmiddag het rustuur vrij te houden voor ons drieën.

Er komen vanavond veel familie en vrienden en beiden ouders lopen regelmatig binnen.
Vanavond hebben we fijn bezoek gehad en de mannen drinken lekker een pilsje. Het voelt goed.

De laatste uurtjes van de dag zijn altijd voor ons twee. Bezoek gaat op tijd weg.
We lopen elke avond langs onze zonen. Wat erg verdrietig is. Gijs is op de logeerkamer. We zijn namelijk nooit aan een kinderkamer begonnen.
Vanavond hebben we de film van de bevalling gezien. Echt helemaal geweldig. Alle momenten die we gemist hebben zijn close in beeld. Geweldig zo’n dierbare herinnering. Wat teren wij nog op het mooie einde. Een snelle bevalling, zonder complicaties. Gijs nog in leven bij ons gehad. We hebben mogen zien dat hij het niet kon. Hij wilde heel even maar hij was echt te ziek om te leven. Hij mocht lekker gaan slapen, hoe moeilijk het ook was en is. Hoe graag we ook meer als alleen deze herinnering wilde hebben. We hebben toch nog iets moois gemaakt en gekregen van heel slecht nieuws. De herinnering blijft.

Plaats een reactie