07-03-2003 Het is vandaag toch alweer vrijdag. Afgelopen week was heel moeilijk. Vooral dinsdag was een diep dal. Woensdag was een doelloze dag. ’s Middags zelfs even geslapen. Ik was net wakker en toen belde de kinderarts die bij onze eerste echo in Nijmegen aanwezig was geweest. Hij begreep mij meteen. Ik ben inderdaad op zoek naar Gijs een plekje te geven maar ik zou niet weten hoe. Ik verslind de foto’s, heb nergens zin in. Een vakantie zou goed zijn om alles even vanaf een afstand een plek te geven. Thuis lukt dit niet.
Alsof er vanaf halverwege de week toch iets verandert is. Ik heb weer wat energie. Krijg weer zin om leuke dingen te plannen. Ik denk zelfs aan gezellige tijden waarin we graag een borreltje lustten. Maar ik voel me dan meteen weer schuldig. Ik kan Gijs toch niet vergeten. Soms lijkt het nooit gebeurt en dan ineens heb je weer dat lege gevoel. Veel erover praten helpt mij en flink huilen lucht op.
Gisterenmiddag is de verloskundige met haar pasgeboren zoontje op visite geweest. Was erg fijn. Heb alleen heel de tijd over mezelf gepraat. Als ik iets aan de verloskundige vroeg kwamen we toch iedere keer snel weer op onze situatie terug. Maar ik vond het wel heel fijn en niet echt moeilijk om haar zoontje in mijn armen te houden. Ik besef wel dat ik nooit had kunnen kiezen als Gijs het wel goed gedaan zou hebben na de geboorte. Ik denk niet dat ik hem had kunnen laten gaan. Dat houden van, dat kleine stukje van jezelf is zo intens. Dan staat je verstand stil.
Ook vind ik het prettig veel te lezen. Zoek veel herkennning/erkenning. Ik heb ook nog veel leesstof in huis. Ik ben dan ook twee keer afgestudeerd op dit onderwerp. Als ik dingen terug lees vanuit eerdere ervaringen van ouders in mijn werk, dan vind ik dat ik het goed gedaan heb. Geeft me toch weer de moed aan het werk te denken op een positieve manier.
Ook las ik een stuk over voorbehoudsmiddelen en sex. Ik voel dit precies zo. Ik kan nog niet beginnen aan de pil en vind sex erg moeilijk. Mijn borsten waren om te voeden, komt ook nog steed melk uit. En de pil is om nieuw leven tegen te houden. Ik wil juist ‘leven’. Fijn dat andere mensen dit ook zo ervaren. Het liefst zou ik meteen weer zwanger worden. Maar gelukkig doet dan je verstand het weer wel. Ik weet zelfs verstandelijk gezien niet eens of ik het nog ooit durf of aankan, een nieuwe zwangerschap. Ben benieuwd hoe het woensdag zal gaan. Dan hebben we een gesprek met iemand van Genetica. Mijn gedachten hierover zijn heel wisselend. Soms heel positief maar soms ook heel somber.
Vandaag zijn de oudste en ik meegeweest met mijn man, met de vrachtwagen naar Antwerpen. Was best leuk. De oudste kijkt zijn ogen uit. Hij had zoveel indrukken die hij niet wilde missen en heeft dan ook niet geslapen. Hij kletst heel de dag hondertuit. Zelf heb ik heel de dag op bed gezeten en gehangen. Ik heb het flink in mijn rug en mijn nek zit vast. Misschien van het piekeren maar zeker ook denk ik omdat mijn lichaam nog zwak is.
Thuisgekomen slaapt mijn man weer als hij zit. Echt snurken. Dat is de weg hoe het er bij hem uitkomt. Veel snurken, vroeg slapen. Maar hij staat natuurlijk ook vroeg op heel de week. Ik slaap heel wat uurtjes meer. Het wordt tijd dat we samen iets leuks gaan doen, effe er tussenuit.
Gisteren weer bloemen gehad, lief hè.
Mijn schoonzusje vond het heel moeilijk dat ze een leuke carnaval had gehad. Zo zie je dat het niet alleen ons verdriet is.
Zelf ben ik begin van de week met de oudste even naar de carnavals middag geweest. Maar de drukte en de herrie en de reacties van mensen die ook niet weten wat te zeggen of te doen. Maakte het voor mij heel moeilijk en zwaar. Ik vroeg mezelf dan ook af, ‘wat doe ik hier’. Merk ook dat de oudste erg onrustig wordt van al die drukte. Ben maar kort gebleven.