30 september jl. verscheen er een artikel op www.ZonMw.nl; Late zwangerschapsafbreking omlaag door 20 weken echo.
De in 2007 ingestelde centrale deskundigencommissie die meldingen van late zwangerschapsafbreking (LZA) en levensbeëindiging bij pasgeborenen (LP) door artsen moet beoordelen op zorgvuldigheid, heeft veel minder meldingen gekregen dan vooraf werd voorzien.
In het artikel staat vermeld dat de grootste reden van dit gedaalde percentage aan meldingen van late zwangerschapsafbrekingen wordt veroorzaakt door vervroegde duidelijkheid, door de invoering van de 20 weken echo. Hierdoor worden de meeste beslissingen tot beëindigen al genomen voor de 24 weken zwangerschap. Toch wordt er in het advies van de deskundigencommissie ingegaan op een niet duidelijke regelgeving. De toekomst van de Regeling kan twee kanten op vinden de onderzoekers. De Regeling moet beter worden geformuleerd of plaatsmaken voor een wetswijziging.
Iedere keer raakt dit vraagstuk mij weer, als persoon die vindt dat ze tekort is gedaan in een dergelijke situatie;
23 weken zwanger was ik toen we moesten beslissen of we de zwangerschap wilde stoppen of niet. Tijdens een echo was naar voren gekomen dat ons kind een ernstig hypoplastisch linkerhart had t.g.v. aortaklep insufficiëntie. Na meerdere gespecialiseerde echo’s werd duidelijk dat ons kind weinig tot geen levenskansen zou hebben. Maar een 100% zekerheid kan niemand je geven. In eerste instantie was de keuze voor ons verstandelijk gezien gemaakt. Geen levenskans betekent nu stoppen met de zwangerschap. Maar gevoelsmatig moest ik mijn kind zelf dood laten gaan. Wij konden op dat moment niet kiezen en besloten het aan de natuur over te laten. Al snel begonnen de problemen van decompensatie van ons kind en de hoeveelheid vruchtwater die ik produceerde.
Wat erin resulteerde dat ik uiteindelijk een nier drain kreeg vanwege een gestuwde nier en erg veel pijn en ongemak heb ervaren in een toch al zo’n moeilijke periode. Meer uitgebreide verslagen zijn terug te lezen in het gedeelte ‘dagboek’. Uiteindelijk is er wat gemanipuleerd met een grote naald tijdens het weg puncteren van de grote hoeveelheid vruchtwater. In de hoop dat de vliezen zouden breken. Een nare ervaring met niet direct het gewenste resultaat. Zie punctie verslag.
Ik heb erg geworsteld met deze periode uit mijn leven. Ik vind dat wij dit niet verdiend hebben, deze periode aan overvloedig leed. Ook al hadden we gekozen om de zwangerschap door te zetten. Dit scenario hadden we niet verwacht. De uitslagen van mijn lichamelijk functioneren bleven goed, jammer genoeg werd daarbij bij uitgesproken. Voor geestelijk functioneren is geen graadmeter?! Uiteindelijk is het mijns inziens de wet (die er is voor bescherming van..) geweest die ervoor zorgde dat ik meer geleden heb dan in mijn ogen nodig is geweest. Uiteraard ook de omstandigheden van dat moment.
Wat ik met dit bericht wil vertellen is dat ik het belangrijk vind dat er duidelijke richtlijnen komen, zodat arts, ouder en kind goed beschermd zijn.