Gijs geboren

02-02-2003 Vannacht nog een beker warme melk gedronken en nog wat gedoezeld. Vanmorgen waren de harde buiken weer zo goed als verdwenen. Echt balen. De arts-ass. is nog bij ons geweest. We hebben afgesproken vandaag niets te ondernemen, het is zondag. Vannacht kan ik eventueel medicatie krijgen om te slapen en morgen gaan we een plan maken met onze eigen gynaecoloog.

We gaan even op bezoek bij ons achterbuurjongetje en kletsen wat met collega’s. Ik krijg tussendoor toch iedere keer weer harde buiken. Maar ik voel me gejaagd en onrustig. Ben blij dat hier zoveel afleiding voor me is. Iedereen weet nu ook wel dat het geen twee dagen meer gaat duren.

Tussen de middag hebben mijn man en ik lekker samen warm gegeten. Nu ga ik even rusten en mijn man gaat even naar huis. Het kerkboekje en de tekst voor het kaartje naar de uitvaartverzorgster brengen.

Meteen als ik ga rusten beginnen de weeën weer. Ze worden wel krachtiger.
Er komt nog een collega kletsen. We hebben even fijn gepraat. Een collega die zogezegd recht voor de raap is. Die durft te vragen en te luisteren. Ik ben ook emotioneel want ik begin te beseffen als ik nu toegeef aan de weeën dat het wel door zal zetten. Maar dan is het ook echt voorbij.

Om 16.00u mijn man gebeld waar hij blijft. Blijkt dat ik niet alle teksten goed opgeslagen had voor de uitvaartverzorgster en dat gaf veel vertraging. En we hebben natuurlijk nog een kind en een hond en op en neer rijden. Maar ik begin steeds meer weeën te krijgen en vind het heel spannend. Ik wil dat hij zo snel mogelijk naar hier komt. Om 17.00u is hij eindelijk in het ziekenhuis. Mijn schoonouders komen nog op bezoek meldt mijn man. Maar die gaat hij maar snel afbellen.

Ik ben even heel verdrietig. Heel even maar want de weeën barsten nu los. Eerst nog elke tien minuten maar binnen een half uur is het eigenlijk continu. Ik bel de verpleegkundige en geef aan dat ik flink weeën heb. Ze hoort het aan en zegt de arts te bellen. Even later komt ze terug en vraagt of we perse naar de verloskamers willen, het is namelijk erg druk. En de arts is bezig. Ik zeg dat het me niet uitmaakt, ik lig toch op een eenpersoons kamer. Maar ik vraag haar toch maar door te geven dat de weeën echt doorzetten. Want ik krijg niet heel erg de indruk dat ze me serieus neemt. Ik blijf namelijk heel rustig tijdens de weeën. Ik wil dat het muisstil is en ik adem ze heel diep in mezelf weg. Lijkt haast wel meditatief maar dan kan ik ze heel goed opvangen.

Om 17.45u komt de arts-ass. kijken en ziet me goed aanspreekbaar liggen. We praten wat en ik geef aan dat de weeën echt goed zijn en dat het doorzet. Hij wil eigenlijk alweer weggaan maar besluit toch een wee af te wachten. Er komen twee lange weeën achter elkaar. Ik adem ze in alle rust keurig weg, helemaal in trance. Na een paar minuutjes ben ik er weer. Zo dat was er weer een. De arts ass. vraagt de verpleegundige direct handschoenen te pakken. Ik blijk al 2-3 cm ontsluiting te hebben. Ik geef aan dat dit meer is als ik zelf verwacht had. De arts-ass. geeft aan zo snel mogelijk een verloskamer voor ons vrij te maken.

Om half zeven zijn we op de verloskamers. Ik spring vlug tussen de weeën door van het ene bed naar het andere. Wat een gedoe, de nierdrain niet vergeten, dat die niet ergens achter blijft haken. Snel weer liggen want zittend kan ik de weeën niet opvangen. De arts-ass. toecheert mij weer en ik heb al 6 cm ontsluiting en alles voelt week. Ik moet meteen bellen als ik persdrang krijg. Hij zegt dat het nog een uur kan duren maar het kan ook nog een maar een paar weeën zijn. Binnen een paar weeën weet ik echt niet meer waar ik het heb. Persen, zuchten, alles gaat door elkaar. Ik weet niet wat te doen. Gelukkig heeft de verpleegkundige dienst waar ik yogales van heb. Ze helpt mij perfect door deze laatste weeën heen. Zonder haar was ik vast in paniek geraakt. In ongeveer twee weeën wordt Gijs geboren. Hij ziet heel blauw maar het is een heel mooi gaaf mannetje. Hij lijkt op onze oudste. Hij heeft heel veel vocht, overal. Maar hij heeft vooral een heel dikke buik. Hier bleef hij tijdens de bevalling ook op hangen. Ik moest heel hard persen om de buik geboren te laten worden. Zijn gezichtje is ook erg gezwollen. Meteen krijg ik Gijs op mijn buik. Hij ademt een beetje en beweegt met z’n vingers. We zijn zo blij dat hij nog leeft. Dat we nog heel even levend van hem mogen genieten. De placenta wordt ook binnen tien minuten geboren. Deze is echt enorm. Weegt bijna een kilo. Ziet er heel raar uit, met vocht gevulde hompen placenta. Ondertussen wordt alles gefilmd door de ass. van de kinderarts. Deze ken ik ook vanuit mijn werk. Ik vind het wel heel fijn allemaal vertrouwde mensen aan mijn bed. Ik wilde ook heel graag thuis bevallen. Was in deze geen optie. Maar ik tref het en dit voelt ook heel huiselijk. Zelf de verloskamer is de huiselijke kamer met tv waar we mochten bijkomen na de vruchtwater punctie.
Gijs wordt nagekeken door de kinderarts. Ik vraag nog of iemand Gijs een beetje uit wil zuigen. Ik heb het idee dat hij wil huilen maar dat hij het niet kan. De arts-ass. doet wat ik vraag maar het heeft geen zin. Hij geeft geen enkel geluid. Hij huilt niet en opent zijn ogen niet. Voor een foto klik hier. Mijn man belt heel even gauw zijn ouders en neemt dan Gijs op zijn blote buik. Ik bel ondertussen ook nog even mijn schoonzus en vertel dat we denken dat hij nu is overleden. Maar dan ineens ziet mijn man hem weer ademen. Het moet een raar telefoongesprek geweest zijn als ik hieraan terugdenk. Ik klonk waarschijnlijk ook heel hyper omdat ik nog vol adrenaline was van de bevalling.

We genieten echt een half uur intens van die blote hummel op ons lijf. Lekker samen in stilte, huilen we, praten we en genieten we van het lijflijke contact van onze nog levende zoon.

Dan om half acht zegt de kinderarts dat Gijs is overleden. De Ka. ass heeft alles gefilmd en de verpleegkundige heeft veel foto’s gemaakt.
Ik blijf heel veel naweeën houden en buikpijn. De verpleegkundige zegt; ‘Dit is even niet leuk maar helpt wel vaak”. Ze drukt heel hard op mijn buik en er komen nog veel stolsels uit. Pff, het lucht wel iets op.
We maken nog een hand en voetafdrukje en mijn man doet Gijs in bad. Voor een foto klik hier. De verpleegkundige kleed Gijs aan. Ik probeer wat mee te helpen maar het lukt niet goed, zittend in bed. Hij krijgt een mooi creme kleurig tuinpakje aan. We willen geen obductie. We vinden dat het heel helder is wat zijn probleem was. Geen polonaise meer aan zijn lijf. Hij heeft al genoeg doorstaan.

We hebben nog even familie gebeld. Deze komen niet want we gaan zo snel mogelijk naar huis. Mijn zus was na het telefoontje meteen in haar auto gestapt en is heel even bij me geweest. Ook zijn er al een paar collega’s geweest. Ik had gezegd tegen de ka-ass. dat ze gerust mocht vertellen dat Gijs geboren is. Zou ik zelf ook willen weten, omgekeerd. Het is ook fijn als ik straks weer aan het werk ga. Om dit stukje van mijn leven te delen.
Het is erg druk op de verloskamers en ik zie dat eigenlijk niemand tijd heeft om mij te helpen. Maar wij willen eigenlijk meteen naar huis. Ook dat zien de verpleegkundigen met enige frustratie maar doen hun best zo snel mogelijk te komen.
Dan zegt mijn collega, ik heb wel tijd. Als je het goed vindt help ik jou wel. Opluchting bij iedereen. Ik stap mee uit bed. Wij hebben uiteraard geen routine en ik verlies vanalles aan vocht en stolsels als ik uit bed stap. Zie het tussen het bedhek naar beneden druipen. Voel me schuldig want het is al zo druk op de afdeling.
Ik ga snel douchen. Mijn man pakt ondertussen de spullen in, de arts-ass. maakt de brieven voor het vervoer naar huis en de overlijdensverklaring.
Medicijnen tegen de stuwing wil ik niet. Er wordt namelijk bijgezegd dat er dan toch nog een late reactie van stuwing kan komen. Dat wil ik helemaal niet. Dan meteen maar door alle ellende heen.
En bepakt en bezakt zit ik in de rolstoel onderweg naar huis. Gijs in een reismand op mijn schoot. Wij hadden het mandje van onszelf niet meegenomen. De uitvaartverzorgster en de verloskundige wordt gebeld.
De EHBO is gebeld dat we eraan komen. En dat ze een beetje de weg vrijhouden voor ons. In de gang kom ik de verpleegkundige die die avond voor mij zorgde nog tegen. Het is een jong meisje en ik geef haar een hand en bedank haar goede zorgen van vandaag. Ik geloof dat ze deze reactie van een nog altijd hyper en net bevallen moeder van een overleden kind niet verwacht had. Ze kijkt me sprakeloos aan.

In de auto aangekomen zijn we stil. De hectiek is voorbij. ‘Het’ is voorbij. Gijs is overleden en ligt op mij schoot in een grote mand. We rijden door Diessen. Vierentwintig uur geleden reden we hier ook, de andere richting in met gebroken vliezen. Mijn man belt zijn zus dat we eraan komen.
Ik denk dat we rond half elf thuis aan zijn gekomen. Ik ben meteen naar boven gelopen en in bed gaan liggen. Mijn man zou Gijs dan brengen. Ik hoor mijn schoonzus binnen komen en ze praten nog even beneden. Het irriteert me omdat ik Gijs bij me wil hebben. Nu lig ik helemaal alleen muisstil in mijn eigen bed. Maar gelukkig komt mijn man al heel snel en neem ik Gijs op mijn arm, zittend in bed. Voor een foto klik hier.
Onze ouders, mijn schoonzus, zwager en mijn broer komen nog even op bezoek. Mijn schoonvader is heel emotioneel en vraagt wat in zijn verdriet. Ik versta er niets van. Maar hij wil heel graag Gijs even vasthouden. Natuurlijk en ik geef Gijs uit handen. Iedereen houdt Gijs even vast. Mijn man maakt van iedereen een foto met Gijs op de armen.

Bezoek blijft maar even en de uitvaartverzorgster instaleert de koelplaat. Verbaast over het feit dat ze vanmiddag nog niet had verwacht vanavond al hier te zijn.

Gijs is nog warm en ik wil en kan hem niet loslaten. We kruipen samen in bed met Gijs tussen ons in. Hele mooie momenten. We maken ook nog een paar mooie foto’s. Zo genieten we nog even door.
We zijn moe. Ik heb een nacht bijna overgeslagen met slapen en begin ook echt moe te worden. We leggen Gijs in zijn mandje. Het past precies. Heel geborgen, net als in de baarmoeder.

We vallen snel in slaap.