9-12-2003 Om 9.10u zijn we in het ziekenhuis. Onze Gyn. zit al te wachten op ons. We praten even. En drinken ondertussen een kop thee. Alles is al gezegd. Hoe moeilijk ook, dit is wat we willen en waar we voor gaan vandaag. We lopen nog even mee naar beneden naar de polikliniek. Waar ik nog een vruchtwaterpunctie zal krijgen. Dit gaat vlug en valt wel mee. Voel me even heel raar. Terug op de verloskamers mag ik even tot rust komen en krijgen we een kopje thee. Om half elf krijg ik de medicijnen. (cytotec) De medicijnen worden ingebracht in mijn baarmoedermond door een assistent gynaecoloog. Ze is erg jong, onervaren, onhandig en verlegen. Ik vind dit niet erg. Mijn man wel en baalt hier ontzettend van. Hij heeft zoiets van zorg goed voor mijn vrouw. Ik vertrouw volledig op de verpleegkundige (vpk) die ons vandaag gaat begeleiden. Een heel ervaren vpk op de verloskamers. Zij regelt alles heel prettig.
Meteen na het inbrengen van de medicijnen heb ik meer als een half uur aaneengesloten een harde buik. Vervelend maar niet pijnlijk. Hierna krijg ik menstruatiepijn die in hevigheid toeneemt. Ik moet vaak plassen. Net voor het eten is de menstruatiepijn echt hevig. Heb buikpijn alsof ik een buikgriepaanval heb. Een ellendig gevoel. Zit een tijdje op de wc, mijn darmen te legen. Mijn man roept geïrriteerd richting toilet dat ik moet komen eten. Dit irriteert mij mateloos. Alsof ik niet wil eten. Ik kan niet eten. Ik zeg kortaf dat mijn man gerust kan gaan eten. Ik neem een halve beker soep en wat pudding. Eten kan me op dit moment niet bekoren.
De menstruatiepijn gaat over in pijnpieken, wee-achtig. Ik ga maar op bed liggen, dan is de pijn en het nare gevoel het beste te hebben. Binnen een half uur heb ik echt weeën. Kort maar hevig met weinig pauze ertussen. Logisch natuurlijk want mijn buik is veel kleiner, dus de druk ook minder. Als mijn logica klopt tenminste. Maar het voelt als juiste weeën.
Om half twee zou ik nieuwe medicijnen toegediend krijgen. Elke drie uur zou ik de medicijnen in mijn baarmoedermond ingebracht krijgen. Dit wordt niet gedaan in de verwachting dat de bevalling zo door zal zetten.
Om twee uur worden de weeën heel gemeen en stekend. Hiervoor voelde de weeën aan als bij de bevalling van de oudste en van Gijs. Dit gaf een goed en natuurlijk gevoel. Nu lijkt het alsof er af en toe iemand met een dikke naald van onder aan het prikken is. Gemene pijn, die ik niet wil voelen. Het is allemaal al zo pijnlijk. Ik heb geen idee hoelang deze bevalling gaat duren en vraag iets voor de pijn. De vpk gaat overleggen. Ze geeft aan dat ze de verwachting heeft dat het niet lang meer duurt. Maar zeker weten doet ze dat niet. Het duurt lang eer ze terug komt van overleg. Bewust? Het irriteert me een beetje. Het geeft me ook wat bedenktijd of ik echt wel pijnstilling wil. Dan komt ze binnen. Ze stelt voor eerst te toucheren om te kijken hoever ik ben en dan een beslissing te nemen. Weer gaat ze weg om de assistent te halen. Ze is ook weer niet 123 terug. Ik heb het idee dat dit ook bewust tijd rekken is. Aan de ene kant wil ik geen pijnstilling maar alles bewust meemaken. Aan de andere kant wil ik mezelf ook niet langer pesten. Dat zou ook geen goede herinnering zijn.
De assistent toucheert me en constateert 2-3 cm ontsluiting met een verstreken baarmoedermond. Hierna zijn de weeën anders. Het stekende is eraf. Ze zijn weer goed te hebben. Ik wil geen pijnstilling want dit voelt weer goed en natuurlijk.
Binnen een paar minuten voel ik dat hij komt. Mijn man zet de camera aan en de vpk knipt foto’s. Zelf ga ik zitten en geniet van de heel langzame geboorte van Rijk. Zo mooi. En als ik hem vastpak zie ik dat hij leeft. Geweldig, dit hadden we gewenst. Mijn man en ik huilen van geluk en van intens verdriet. Waarom? Hij is zo mooi. Alles erop en eraan. Het is echt niet eerlijk.
Onze Gyn. komt ondertussen ook binnen. Vinden we heel fijn. Hij probeert navelstrengbloed af te nemen en houdt mij goed in de gaten. Of ik bloedverlies heb en of de placenta los wil laten. De placenta komt gelukkig vrij snel goed af. Mag zelf helpen door losjes aan de navelstreng te trekken.
We navelen Rijk af en ik knip de navelstreng door. Onze laatste, derde zoon. We sluiten hiermee symbolisch af dat we met z’n drieën zullen blijven. We vinden dat we deze weg niet nog een keer kunnen en durven gaan.
Het afnavelen gaat niet goed. Rijk is ook erg klein en nog ze teer. Poreus eigenlijk een beetje. Wat een ‘gepilie’ op z’n Brabants gezegd. Onze Gyn en de vpk knijpen de navelstreng leeg. Want bloed prikken gaat niet, maar dit gaat goed.
We maken veel foto’s en filmen. Ondertussen leeft Rijk gewoon door, niet te geloven.
Om foto’s te zien, klik hier.
Rijk heeft zelfs nog wat spiertrekkingen die ik voel alsof hij met zijn handje in mijn vinger knijpt. Wat was hij al sterk op deze jonge leeftijd.
uiteindelijk leeft Rijk nog ongeveer een uur en veertig minuten. Heel erg lang. Is ook heel dubbel. De gedachte of we dit dan toch niet hadden moeten doen schiet hierdoor door mijn hoofd. Mijn man heeft hier veel verdriet van. Ik kijk naar mijn man. Hij zit huilend met Rijk op zijn handen tegen zijn buik aan. Ik zie dat gave mannetje liggen en kan dan alleen maar denken; “Dat mooie borstkastje hoeft nooit open. Geen operaties voor Rijk”. Dat wil ik vasthouden. Wat ik nu heel moeilijk vind is dat hij leeft en dat hij het koud heeft. Zijn huidje is zo dun. Hij koelt meteen af. We maken snel een warm badje voor hem klaar en leggen hem hierin. Gelukkig hadden we dit teiltje zelf van thuis meegenomen. We zijn lekker alleen gelaten en tuttelen met en genieten samen van onze Rijk. Hij ligt weer warm in het water, net als in mijn buik. Het voelt weer een stuk beter. En zo slaapt hij in. Op onze handen in het warme water.
Iets na vieren komt de ziekenhuisfotograaf. Hij maakt heel veel mooie foto’s. Hierna maken we ook nog hand- en voetafdrukjes. Ook onze verloskundige is nog even binnengelopen. Heel fijn.
Ik spring snel even onder de douche. Dan komt onze Gyn. binnen om het huidbiopt te nemen. Ik heb al even liggen denken hoe hij dat toch gaat doen. Dat is bij een volwassene al niet fijn om te krijgen laat staan bij zo’n ienie minie mensje. Wij willen graag van onze Gyn. horen hoe hij dat precies gaat doen. Zichtbaar ongemakkelijk geeft hij aan dat hij een teentje wil amputeren. Opgelucht hoor ik dit aan. We vinden dit een rustgevend plan. Geen geforceerde handelingen want alles is zo klein. Dit is denken wij zelf ook de beste oplossing. En we doen dit uiteindelijk voor de oudste om hem mogelijk een soortgelijke toekomst te kunnen besparen. Je kan het amper zien als het teentje is verwijderd.
We hebben nog een heel fijn gesprek met onze Gyn. Ook nog over Gijs. Voor ons is dit afscheid, deze afsluiting goed.
Ik ben ook erg opgelucht na dit voorspoedige verloop. Nog in een roes van de bevallingshormonen. Ik kan daarom ook nog niet zo’n verdriet hebben als mijn man heeft.
We mogen naar huis maar hier zie ik erg tegenop. Naar huis gaan betekent onder de mensen komen, verdriet van anderen erbij krijgen. Ik vraag of we nog een boterham mogen blijven eten en daarna naar huis te gaan. We bellen ondertussen nog wat mensen. En dan fijn naar huis, in mijn eigen bed. En onze oudste fijn in zijn eigen bed.
Onze oudste had vandaag een heel moeilijke dag gehad. Alles was nee, vandaag. Als hij thuis is kan hij alleen maar huilen. Onze oudste kruipt naast mij in bed. Zijn fles melk mee als avondritueel. Hij komt zichtbaar tot rust. Ik geniet hier enorm van. Lees hem een verhaal voor en hij gaat meteen slapen. Mijn man hoort dit aan van beneden en denkt ondertussen; Net bevallen en nu alweer een verhaaltje voorlezen.
Vanavond komen onze ouders, broer, zus en zwager nog even. Heel onwennig maar wat moet je ook in zo’n situatie.
Mijn man en ik kijken samen nog even de film van de geboorte. Heel mooi. We wilden namelijk weten hoe laat Rijk precies geboren is. En dat is gefilmd, weten we. Om 14.24 uur. En om 16.00u is hij ingeslapen.
Ik zie mezelf tijdens de geboorte mijn shirt uittrekken om Rijk op mijn buik te leggen. De vpk probeert me nog te stoppen op een subtiele manier. Dan is Rijk geboren en besef ik dat dat inderdaad niet nodig was. Hij is echt te klein, het is echt een andere bevalling als van een voldragen kind.
Opgelucht door deze, ondanks de slechte afloop welke natuurlijk al vaststond, mooie dag, warme herinneringen, gaan we slapen. We slapen allebei goed.
BEDANKT voor het neerschrijven van jullie ervaringen. Het heeft mij enorm geholpen de laatste dagen. Ik denk dat ik hier nog vaak fragmenten zal herlezen.
Vorige week kwam ik op je site terecht omdat ik op zoek was naar een gedenksteen voor ons zoontje*. Wij hebben vorige maand ook gekozen om onze zwangerschap af te breken maar je vindt online zo weinig ervaringen van andere ouders. Ik heb een hele middag lang je dagboek zitten lezen; het heeft me heel erg gesteund in deze zware tijd.
Dankjewel.
Dankjewel voor je reactie Isabella.
Fijn om te horen dat onze ervaring delen je gesteund heeft.
Ik wens jullie kracht en energie toe om het verlies met jullie mee te dragen in jullie harten voor altijd.