Tien jaar geleden was ik nu zwanger van ons tweede kindje. We zweefden nog altijd op een grote roze wolk. Een gezonde zoon, lieve man, mooi huis, fijn werk. Wat wil je nog meer. Tot de twintig weken echo kwam, toen nog niet aan iedereen aangeboden maar wij hadden een indicatie om een echo te krijgen. Met geweld kwamen we van een roze wolk in een hevig onweer terrecht waar we voorlopig niet uit zouden komen. Wat we toen nog niet wisten was dat 25 november twee maal op rij onze D-day zou worden. Twee maal moeten kiezen, voor leven of de dood. Echt onmenselijk maar toch maak je een keuze, ook al kies je niet.
Altijd zit het in je hoofd, alleen naar verloop van jaren beheerst het je leven niet meer zo als in het begin. Maar het is een deel van jezelf en ik wilde dat altijd nog een keer van me afschrijven. Liefst als boek, maar dat is, nu ik het boek; ‘Moeten kiezen’ heb gelezen, niet aan mij besteed. Maar ik wil in de vorm van een live blog precies tien jaar terug in de tijd gaan. Overzichtelijk en chronologisch per dag/gebeurtenis van mij afschrijven.
Nadat onze kinderwens was vervuld ben ik uiteindelijk gestopt met werken als kinderverpleegkundige om verschillende redenen. Werkdruk en planning binnen mijn gezin gaven de doorslag om uiteindelijk te stoppen met pijn in mijn hart, nog altijd. Maar stil zitten kan ik ook niet. Daarom ben ik Zonnevogel begonnen, een internetwinkel in herdenken en zielsgeschenken. Later heb ik rouwwinkel aangekocht en heb ik de sites in tweeën gedeeld. Zonnevogel werden persoonlijke geschenken en Rouwwinkel rondom rouw.
Door het verkopen van herdenk artikelen kom ik veel in aanraking met mensen die de zwangerschap beëindigen. Door over mijn ervaringen te schrijven kunnen mensen vrijblijvend lezen wat ze willen. En kom ik meer aan de gewone dagelijkse dingen toe. Want ik ben blij dat ik kan zeggen dat voor ons het leven weer een hele gewone vorm heeft aangenomen. Doordat de kinderen groter worden en het leven ook voor ons weer een jachtig tempo heeft de laatste jaren kom ik niet meer aan de andere twee kindjes toe. Daarom wil ik graag tien jaren later alles nog een keer herschrijven. De dagboeken die ik ga gebruiken heb ik nooit meer teruggelezen. Verslagen van het ziekenhuis heb ik opgevraagd. Zo wil ik een naslagwerk maken voor eenieder die geintereseerd is maar vooral voor mezelf en eventueel voor de kinderen.
Ik ga proberen geen namen te gebruiken om ieders privacy te waarborgen. Het is toch een kijkje in iemands prive leven. Hoewel ik niets te verbergen heb en ervan overtuigt ben dat elk huis een kruis draagt. Het is ook niet de bedoeling iemand te kwetsen met dit live blog. Het is puur hoe ik het ervaren heb.