Zwanger ?

30-5-2004 Vandaag is het 1e Pinksterdag.

De afgelopen dagen zijn toch heel zwaar geweest. Ik heb inmiddels drie zwangerschapstesten gedaan. Ik word hier helemaal gek van. Vorige week zaterdag voelde ik me voor het eerst zwanger. Eng, moe , moeilijk…..

We rommelen wat in huis. Mijn man gaat de auto’s wassen. We fietsen nog even naar het kerkhof. Hier wordt een moeder van een ander overleden kind boos op mij. Ze vond dat we haar in haar rust gestoord hadden door onze fietsen zo dichtbij neer te zetten. Ze was erg boos, viel heftig uit naar mij. Maar de klank van haar stem en haar uitdrukking waren die van boosheid, onmacht en vooral intens verdriet. Het raakte mij heel erg. Ten eerste omdat ik me schuldig voelde, was me niet bewust van het feit dat ik hen daarmee zou storen. Het maakte mij later ook emotioneel. Ik was ook verdrietig om ons verlies en zeer van slag door de angst om de toekomst. Ik ben heel die zaterdag nog erg van slag geweest.

Die maandag heb ik de eerste zwangerschapstest gedaan. Hm, niet zwanger, en toch voelt het zo. Misschien is het nog te vroeg.

Op het werk heb ik een gesprek met beide teamleiders over het werk. De ene teamleider praat en praat. Luistert niet echt. Ik zeg heel kort wat ik kwijt wil. Ik voel me erg ongemakkelijk. Voel me net als iemand die op een voetstuk staat en telkens schoppen krijgt om eraf geschopt te worden. Uiteindelijk dreig ik te breken en vertel ik van onze plannen over de zwangerschap. Wat een opluchting. De teamleider laat me met rust. Hierna ben ik héél moe. Ik heb niet zitten huilen en ben steeds blijven uitleggen hoe ik me voelde. Maar dat was niet voldoende. Waardoor ik iets heb verteld wat ik eigenlijk niet had willen delen. Hadden ze recht op die informatie? Ik voelde me enorm onder druk gezet, kreeg het gevoel dat de tijd van verdriet en niet kunnen wel voort voorbij moest zijn. Toch heb ik me niet onder laten sneeuwen voor mijn gevoel.

’s Middags weer een massage. Het lukt me slecht om te ontspannen. Een zware ochtend gehad en veel onzekerheid omtrent een eventuele zwangerschap. Als mijn benen en voeten aan de beurt zijn tijdens de massage, stroomt ineens de energie weer door mijn lijf. Van mijn hoofd in flitsen recht naar beneden. Heel even probeer ik me te verzetten, voelt een beetje angstig. Maar op een of andere manier kan ik het gevoel alleen maar over me heen laten komen en wegblazen. Het voelt als een enorme opluchting. Ontspannen gaat hierna heel goed. Hierna krijg ik nog een nek- en hoofdmassage. Ik heb het idee dat ik echt los ben als ik thuiskom. Besef nu ook heel goed dat ik geen controle heb over de dingen om mij heen. Ik heb geen hand in de zwangerschap, hoe graag ik dit ook wil. Ik moet het gewoon over me heen laten komen.

Mijn man is deze week veel weg. Dinsdagavond naar een vriend en woensdagmiddag ook, voor het regelen van motorrace dingen. Woensdagochtend had mijn man ook een massage. Hij heeft het moeilijk, is moe als hij thuiskomt. ’s Avonds hebben we ruzie. Mijn verwachting was dat mijn man er meer zou zijn voor mij. Zeker nu hij zelf een massage heeft gehad. Maar helaas voel ik weinig medeleven en empathie. Mijn man weet niet wat hij moet doen. En dan stopt hij en gaat hij bij de pakken neerzitten. Wat me weer erg boos maakt. En daarna valt hij in slaap. Bah, wat een klote-gevoel, voor allebei. Mijn man gaat de volgende dag gewoon werken, het wringt de hele donderdag. Door de telefoon hebben we contact. Mijn man is boos, verdrietig en vernederd. Ik besef dat ik ’s middags al boos was. Mijn man komt thuis en heeft aandacht nodig. Is zielig, moe en verdrietig. Na die burn-out was ik ook heel erg verdrietig en eenzaam. Geen echtgenoot. Ik ben er wel altijd voor hem. Maakt me boos. Ik wil wat terug. Een stuk aandacht maar vooral medeleven.

Donderdagavond praten we erover en het voelt weer goed. Vrijdag is mijn man vrij. Fijn, lekker lang weekend. Mijn man gaat ’s middags weer naar zijn ‘motorracende’ vriend en is pas om 0.00u terug. Ik eet deze week voor de vierde keer alleen. Mijn gedachten zijn weer alle kanten in gegaan. Ik heb het erg moeilijk vanwege het misschien zwanger zijn. Maar dat is blijkbaar niet belangrijk genoeg. Mijn man voelt dit niet zo, denk ik.

Zaterdag hebben we het hierover. Mijn man baalt hiervan, dat het weer hierover gaat. Ik vraag hem of hij het wel wil weten. Uiteindelijk hebben we een redelijk gesprek. Met wat wederzijdse verwijten.
’s Middags gaan we met vrienden en onze kinderen naar Piet Paraat in de schouwburg. Heel gezellig en ’s avonds eten we nog even bij onze vrienden. Onze oudste ligt laat in bed en wij slapen ook meteen. Om 1.30u worden we wakker. We moeten dan onze kleren nog uitdoen, zo moe waren we.
Morgen echt een test doen, voel me echt zwanger. Misselijk met momenten. Honger, ik moet op tijd eten. Veel hoofdpijn en ik voel mijn borsten. Zondagochtend de test. Weer niet! Hier word ik nou dus niet goed van. Ben verdrietig. Niet zozeer met tranen maar ik word daar stilletjes van. Mijn man begrijpt me gelukkig en geeft me steun. Wel wil hij na een fietstochtje meteen weer iets ondernemen. Zullen we hier of daar naartoe gaan. Het maakt me boos. Ik irriteer me echt aan alles. Het is nog erg rommelig in huis. Ik loop hier ook erg tegenaan. Ik mopper dat ik thuis blijf en begin op te ruimen.
Morgen is mijn man naar de motorrace en dan zit ik weer alleen in de rommel thuis. Hoe voel ik me dan?
Mijn man steunt me gelukkig weer en helpt mee met opruimen. Voelt goed. Ik begin boven op te ruimen. Mijn moeder, mijn man en zoon zijn beneden. Ik doe gewoon wat ik wil doen en drie kwartier later drinken we koffie.
Ik erger me aan mijn moeder, haar onechte gedrag. Mijn man beantwoord dit door eenzelfde soort gedrag te vertonen. Later hebben we het hierover. Het is een heel goed, open en duidelijk gesprek. Mijn man is heel emotioneel. Hij komt in dit soort gesprekken ook regelmatig terug op zijn hartoperatie. Hij geeft aan dat hij nooit meer zichzelf is geweest na deze heftige ingreep. Het voelt voor hem alsof hij al dood geweest is. We zijn er voor elkaar en dit voelt goed. Dit zijn de momenten waarvoor ik leef, wij met z’n drieën samen, meer heb ik niet nodig.

’s Middags toch weer hoop dat ik misschien toch zwanger ben. Misschien wordt de test beïnvloed nog door de hormonen uit de spiraal? Was na de oudste ook. Hetzelfde hormoon. Ik vertel dit aan mijn man. Mijn man voelt zich nu net een pingpong bal. He he, zo voel ik me. Hij snapt het. Ja, zegt mijn man, ik snap jou al die tijd al. Ik zeg dan; zeg dat dan, dan voel ik me gesteund, gehoord, niet in de steek gelaten. Wat ben ik toch een control freak. Kon ik alles maar makkelijker van me afzetten, net zoals mijn man. Gelukkig helpen de massages daarbij. Ze helpen me in mijn as te blijven. We blijven groeien.

1 gedachte over “Zwanger ?”

  1. Ingrediënten, jij bent een sterke vrouw. Vaak moeten we eerst Door heel veel verdriet en pijn gaan om dan onze bestemming in het leven te zien. Weet wel, de beste studenten krijgen de moeilijkste opdrachten. Liefs sjan

    Beantwoorden

Plaats een reactie