9-8-2004 De weken tot de echo zijn goed gegaan. Mijn man is op zijn gemak aan het werk. Is elke dag op tijd thuis. Er moet niets. Het enige wat ik doe is het huishouden en voor de oudste zorgen, helemaal in mijn eigen tempo. Ben veel ziek en moe. Vooral het avondeten is een ramp. Ik heb dan honger maar voel me te beroerd om iets te kunnen eten. Eten koken is ook heel erg vervelend. Na het eten ben ik regelmatig ziek. Opgeblazen darmen, diarree. Alsof mijn eten van boven naar beneden loopt. ’s Morgens sta ik te kokhalzen maar er komt dan bijna niets. De braakbewegingen komen uit mijn tenen. De oudste komt dan naast me staan, doen alsof hij ook ziek is. Onze hond komt dan telkens beteuterd achter ons staan.
Mijn vader is in deze weken erg opgeknapt maar hij is wel erg onrustig voor de grote darmoperatie. Hij wandelt heel veel.
Op 2 augustus hebben we de eerste afspraak bij onze Gynaecoloog. Hij is erg verbaasd ons te zien. Ik vertel dat ik denk dat ik 9 weken zwanger ben. Na de echo blijkt dat ik 10 weken zwanger ben. Helemaal geweldig. Eén week verder. Eén week minder lang wachten. Eén week minder lang ziek. We zien het hartje kloppen. Armpjes, beentjes, kaak, ruggenwervel, alles erop en eraan. Mooi dat je dat allemaal al kan zien, terwijl ons kindje nog maar ruim 3 cm is. Zo klein en toch al zo af.
Onze oudste is vandaag naar de oppas. Ik ga na lange tijd weer eens een keer natuurfoto’s maken. Dan belt mijn moeder. De operatie van mijn vader is goed gegaan. Heeft drie uur geduurd en ze hebben alles weg kunnen halen. De lever zag er goed uit. Alleen de lymfe is weg voor onderzoek. Mijn vader heeft wel een stoma. Dat was vooraf al bekend en was niet te voorkomen. Na dit goede nieuws van vandaag heb ik heel de middag gebeld. Gesproken met goede vrienden die weten dat we weer een kindje verwachten.
De afspraak in Nijmegen voor de 14 weken echo verzet. We zouden een echo krijgen op onze trouwdag, dit valt ook samen met de kermis dinsdagmiddag. Een traditionele dorps dag met solex race. Dit werkt niet, oppas is dan ook onmogelijk. De nieuwe afspraak is op 2 september. Is dus nog precies een maand.
De maandag daarna hebben we meteen weer een afspraak staan bij onze eigen Gyn. En daarna lekker op vakantie naar Zeeland, hopelijk. Als alles goed is even lekker uitwaaien. Als we dan terug zijn zou het heel fijn zijn als we dan een week later een echo kunnen hebben. Dan kunnen ze het hartje al goed zien. Hopelijk kunnen we dan familie en anderen vertellen van een goede zwangerschap. Maar dan loop ik al weer heel ver vooruit. Stop, stop, stop. Nu is het pas augustus. Maar het gaat best goed. De zwangerschap is goed te dragen. En ik heb veel innerlijke rust. Heel anders als bij Rijk. Maar heel diep van binnen voelt het ook goed. Je durft niet goed op dat gevoel te vertrouwen. Wat als het mis is, wat zou ik dan toch teleurgesteld zijn in mijn gevoel, mijn lichaam en geest.
Nu zijn we alweer een week na de eerste echo. Mijn buik begint steeds sneller en voelbaarder te groeien. Ik kan er niet meer omheen. Het wordt steeds spannender.
Dit weekend was heel zwaar. Mijn vader is heel snel hersteld na de operatie. Mag zaterdag al naar huis. Hij wil eigenlijk blijven tot maandag. Mijn moeder ziet het helemaal niet zitten dat mijn vader naar huis komt. Het blijft een groot probleem dat mijn ouders niet kunnen communiceren met elkaar. Al helemaal niet over emoties en psychische belasting. Vervolgens belde de verpleegkundige van de afdeling waar mijn vader ligt mij op. Volgens zijn kennis was mijn moeder twee dagen weg en moest mijn vader zaterdag naar huis. Hij wist niet hoe het nu verder moest. Voor mijn vader was er medisch gezien geen rede meer om te blijven. Hij heeft wel weer een blaaskatheter gekregen vanwege retentie. Maar met een blaaskatheter in mag hij gewoon naar huis. Ik heb de verpleegkundige uitgelegd dat mijn ouders een communicatieprobleem hebben. Dat ik in de loop der jaren met vallen en opstaan heb geleerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor het gedrag van mijn ouders. Wil me daarom hier ook niet in mengen. Ik spreek wel mijn zorg uit dat als mijn vader naar huis komt en er is hulp nodig dat we afhankelijk zijn van een huisartsenpost ver weg. In ieder geval onhandig geregeld. Mijn moeder is al jaren bekend met de ziekte van Kahler en is net hersteld van een kaakoperatie. Maar de verpleegkundige zegt dat we altijd de thuiszorg kunnen bellen of naar de EHBO mogen komen. Weer zegt verpleegkundige, wat nu te doen. Ik koppel het terug en vraag hem dit met mijn ouders te bespreken. Ik meng me hier niet in, niet nu. Met een zucht sluit hij het gesprek af. Ik baal hiervan. Ik weet dat de vpk het druk heeft. Maar ik los dit niet op. Het maakt me boos hoe mijn ouders zich tegen elkaar uitspelen. Mij weer meezuigen in hun probleem. Wie verzint dit nu, mijn moeder twee dagen weg, in deze situatie. Ik schaam me diep voor dit gedrag. Wat een leugens. Het doet emotioneel weer heel veel met mij. Maakt me verdrietig en boos. Ook een soort oergevoel, het beschadigde kind in mij.
Mijn man loopt dan ook aan mij voorbij. Op het moment dat ik wel mijn aandacht opeis, maakt dat een enorme boosheid in hem los. Een soort onmacht waar hij geen raad mee weet.
Even later belt mijn vader op. Kom je mij halen en heb je de sleutel van het huis. Ik vraag of hij het goed vindt dat hij naar huis moet. Ja, hij wil graag naar huis. Dan kom ik jou halen. Mijn man heeft eigenlijk de auto nodig, dit wist ik wel. Maar toch vraag ik of hij de auto nodig heeft want ik moet mijn vader ophalen. Later wordt mijn man hier nog heel boos om. Ik had gewoon kunnen vragen of ik de auto mocht en aan kunnen geven dat ik wist dat hij de auto nodig had. Dat is mijn onmacht en onderhuidse boosheid. Ik hoop dan zo dat mijn man mij steunt. Zo van ga maar, het is al moeilijk genoeg.
Even later weer telefoon. Mijn vader belt, je hoeft niet meer te komen, je moeder is er al. Heel fijn allemaal weer. ‘Communiceren’. Later heb ik hier met mijn Peetoom nog een goed gesprek over.
Onze overbuurvrouw past dinsdag even op onze oudste. Ik heb nu even echt geen zin om onze zoon naar mijn ouders te brengen. ’s Avonds naar de verjaardag van een vriendin.
Zondag is mijn man de hele dag boos. Niet te genieten. Hij geeft aan dat dit de laatste zwangerschap is. Ik geef aan dat ik dat niet weet. Verder moppert mijn man dat de nabestellingen van de foto’s van Rijk erg duur zijn. Hij blijft hierover door gaan. Hij kwets mij hier heel, heel erg mee. Achteraf blijkt dat mijn man erg boos is omdat ik aangeef dat ik niet weet of dit de laatste zwangerschap is. Mijn man is heel boos en ik vind het niet reëel. Dat maakt mij weer heel boos. Vooral ook omdat ik het al heel vaak moeilijk heb gehad en mijn eigen kwetsbaarheid voorop stel dan. Mijn man heeft hier géén last van. Net zoveel als ik dus. En dat maakt me ook boos. Verder zou ik het uit solidariteit ook fijn vinden als hij ook zijn pilsjes liet staan. Ik breng ook al voor de vierde keer heel grote offers op. Mijn man is na een avond van drinken ook altijd zo moe. Op een ander altijd praatjes genoeg en thuis meteen snurken. Heel gezellig, hopelijk gaan deze vier weken snel voorbij.