21-5-2004 Vanmorgen gewerkt. Er is geen secretaresse. Dat is fijn want dan voel ik me tenminste nuttig. Nog even staan praten met een verpleegkundige van de kraamafdeling. Zij had voor mij gezorgd toen ik daar opgenomen lag met de nierdrain. Moest even mijn verhaal kwijt. Ook met collega’s heb ik weer veel behoefte om te praten. Wel moeilijk als er oprecht naar je geluisterd wordt en je draait om je beslissing heen. Ik besef heel goed dat ik niet moet zeggen dat we nog één zwangerschap gaan proberen, want dan weet zo iedereen het. Gelukkig zijn er heel veel oprechte mensen om mij heen. Maar helaas zijn er meer mensen die niet prettig reageren weet ik uit ervaring. En die kan ik er niet bij hebben. Ik ben verstandig en laat onze grootste wens in de gesprekken achterwege.
Er is een vraag of ik secretaresse op de dagbehandeling wil worden. Dat lijkt me een veilige manier om aan het werk te blijven voor dit moment. Ik kies voor het tijd nemen voor mezelf. Mezelf de tijd gunnen om te herstellen en met de nieuwe wensen bezig te zijn. Verwerken is al heel hard werken.
Afgelopen dinsdag heb ik een massage gehad van een holistisch therapeut. Dat is waar ik naar op zoek was. Ik heb veel rugklachten. Onder in mijn rug door mijn houding, zwangerschapsbelasting, hormonen, spanningen enz. En mijn nek/schouders zitten nog steeds heel erg vast, krijg hier ook hoofdpijn van. Dit is voor mij duidelijk een uiting van stress, spanning en verdriet.
We hebben eerst een hele tijd zitten praten. Gewoon een stukje kennismaking. Het eerste moment waarop mijn gevoel blokkeerde waren de woorden; Dan ga je het wel heel ver buiten jezelf zoeken. Dit als reactie op het feit waarom ik weer een kindje wil. Het machtige gevoel van nog een keer willen proberen. Een kindje dragen, baren en voeden. Het maakt mij heel sterk. Het voelt zo goed. Ik voel me dan zo waardevol. Niet zo nutteloos en waardeloos als nu.
Na de mondelinge kennismaking mocht ik op de tafel komen liggen. Ik vind het heel spannend maar de therapeut laat me alleen om in alle rust te gaan liggen. Hierna krijg ik warme handdoeken over mijn lijf. Heerlijk voelt dat. Nu legt de therapeut alleen maar zijn handen op de handdoek op mijn rug. Maar met zoveel gevoel dat ik alleen maar kan huilen. Na deze emotionele ontlading was er meteen een stuk meer ontspanning. We doen wat ontspanningsoefeningen en het is heel duidelijk dat alles wat komt er gewoon mag zijn, zonder oordeel.
Alles wat de therapeut gaat doen, legt hij uit. Daarna begon hij met de lichaamsmassage. Met zoveel gevoel, openheid en afwachtendheid. Ik had zelfs een moment waarop ik alles los kon laten. Een leeg moment, zonder gedachten, terwijl ik niet sliep. Het voelde fantastisch, de zevende hemel!? Meteen toen ik dat dacht was er alweer een bepaalde spanning. Op het moment zelf leek het redelijk ontspannen maar met wel een bepaalde ongemakkelijkheid, weerstand tot volledig ontspannen. Het is ook vreemd als een vreemde zo aan je lijf mag zitten. Maar niets is taboe, er zijn geen oordelen. Maar heel veel warmte en veiligheid. Gedimd licht, zachte muziek, de geur van eucalyptus. Zeer zeker mijn straatje, mijn manier van ontspannen.
De spanning boven in mijn nek herleidde mijn gedachten naar een enorme hunkering naar troost. Verdriet nooit troost gehad te hebben. Frustratie dat ik ook moeilijk troost kan ontvangen. En troost doordat er toch nog een weg is om dit allemaal te leren ontvangen, aanvaarden.
De onderkant van mijn rug waren vooral emoties en gedachten aan Gijs en Rijk. En van verlangen. Na het gevoel helemaal even weg te zijn geweest, moest ik ook heel erg plassen. Letterlijk alles loslaten. Had de therapeut ook gezegd, dat dit kon gebeuren.
Na afloop van de massage kreeg ik weer warme doeken om mij heen. En heeft hij door middel van het strijken met zijn handen de massage afgesloten. Ik voelde me net een peuter die een aai over z´n bol kreeg. Hemels, wat een troost. Daarna gaf hij nog wat druk op mijn voeten waardoor ik me heel zweverig voelde. Toen ik uiteindelijk op mijn stoel zat met een glaasje water, voelde ik me heel loom. Alsof ik de hele dag gehuild had. Zo moest ik nasnikken, hortend ademen. We hebben nog even nagepraat en na 2,5 uur ging ik naar huis. Moe en voldaan.
Zonder dat er druk op mijn spieren is uitgeoefend is er toch veel gebeurt. Wat een verschil met de fysio. De fysio begint met masseren op de pijnlijke plekken. Dan oefenen ze onverwacht druk uit om de boel los te krijgen.
Een holistisch therapeut masseert en wacht op een openheid, die het lichaam en de geest zelf geven en helpt dan wat mee. En dan gaat het veel gemakkelijker, de boel los masseren. Een goede ervaring, holistische massage.
De volgende ochtend met de oudste wat ´lummelen´. Ik val telkens weer in slaap. Oh jee, wat is dat lang geleden dat ik zo ontspannen was. De rest van de dag heb ik een berg energie. Dat was ook lang geleden.
In de dagen erna komen er weer veel gedachten voorbij. Maar ze mogen er allemaal zijn.
Mijn man is veel weg, moe en grieperig. Wat heeft hij toch een zware baan. Ik besef dat ik hier niet altijd even gelukkig mee ben. Maar besef ook dat dit weloverwogen keuzes zijn. Mijn man voelt dit ook zo. We fijn als we dit soort gesprekken hebben en op één lijn zitten. We staan ook open om eventueel in de toekomst een andere weg in te slaan. Maar groeien kost tijd, daar loop ik toch nogal eens op stuk.
Mijn man heeft nu pas het idee dat hij alles nu pas begint te verwerken. Hij was in het begin alleen maar boos. Boos over wat ons is overkomen. Hopelijk doet een massage mijn man goed. Ik heb er in ieder geval veel rust van gekregen.
Verder denk ik nu heel veel; wat gaan we toch doen? We zien de toekomst niet somber in, we hebben positieve plannen. Het heden voelt goed. We genieten van onze oudste zoon. Wat doen we onze oudste toch aan als het weer mis is enz. Maar deze gedachten durf ik nu pas weer toe te laten, nu er weer hoop is. En net zoals menig ander hebben we een kinderwens en maakt het veel goed, nog een gezond kindje.
Deze avond word ik weer overvallen door heel veel gedachten. Veel twijfel. Nu je hoop gevoelens weer durft toe te laten komt er ook weer ruimte voor positiviteit. Het gaat nu zo goed. Heb je het er echt voor over om weer door die hel te gaan. En als je dan weer heel diep hierover nadenkt kom je toch weer op die ja uit. We volgen ons diepste gevoel. Hoeveel tegenstrijdige gedachten dit ook geeft. Het is een gevoel. Verstandelijk eigenlijk niet te onderbouwen.