01-12-2003 Ik heb vannacht een heel slechte nacht gehad. Veel maagzuur. De friet van gisteren is erg slecht gevallen. Veel last van mijn rug. Erg onrustig van binnen. Moe, bang en verdrietig. Veel piekeren maar niet over de keuze die we gemaakt hebben.
Het weekend zelf is wel goed en rustig verlopen. Goede nachten gehad. Als ik goed slaap is het voor mij ook een geruststelling dat de keuze goed is. Het geeft in ieder geval rust in onze beslissing in zoverre als dit mogelijk is. Veel contact gehad met lieve mensen om ons heen. Vooral van mensen die zelf een en ander hebben meegemaakt is de steun prettig.
Zaterdag belde verpleegkundige van de vk op. Had van onze Gyn. gehoord dat het weer mis was. Ze vindt het heel erg, ze wist niet eens dat ik weer zwanger was. Ik had haar ook bewust nog niet gebeld. Ik wilde eigenlijk bellen om me op te geven voor de zwangerschapsyoga. Nog niet gedaan omdat ik zo’n slecht gevoel over alles had. Ze legt me een en ander uit over hoe een zwangerschap afbreken gaat. En zegt dat ze alles voor ons zal regelen op de verloskamers. Ik word heel zenuwachtig en onrustig van dit gesprek. Ik ga maandag toch maar even naar de huisarts om hierover te praten. Is zo’n rotgevoel.
Zondag hebben we nog even de autosafari gereden op de Beekse Bergen. ’s Avonds zijn we maar frietjes gaan eten in onze stamkroeg. Was niet goed gevallen. Mensen schrikken van ons. Wij schrikken hier weer van. Het is echt heel erg. Je kan je niet verstoppen in het gewone dagelijkse leven. Dit zal er ook waarschijnlijk wel aan liggen dat het hier niet druk is en ‘ons kent ons’. Klein dorp hè. We zijn er beide geboren en getogen.
Maar we kregen toch ook onverwacht nog een paar fijne reacties. Er komt een jongen naar me toe en condoleert me met het overlijden van ons kindje. Ik leg uit dat ik dit erg waardeer. Maar dat ons kindje nog leeft in mijn buik. Dat we volgende week de zwangerschap stoppen. Gek genoeg heb ik liever dat mensen gewoon praten, vragen en openstaan. Dan dat ze niets zeggen. Het breekt het ijs, de eerste stappen zijn weer gemaakt.
Vandaag eerst even naar mijn huisarts geweest. Heb een goed gesprek gehad. Het was goed om te vertellen hoe ik me voel. Ik krijg af en toe een gevoel van angst/paniek over me heen. De nachtmerrie overvalt me dan. Een beklemmend gevoel van alles waar je weer doorheen moet. Ik krijg medicijnen mee om in te nemen als de angst/paniek me te erg zou worden. Heb ze nog niet nodig gehad. Maar het is wel fijn ze bij me te hebben, al is het maar voor het idee.
Ook nog even naar de fysio geweest voor mijn rug/bekken.