Geur en emotie

21-3-2003 Alweer bijna een week voorbij. Afgelopen zondag kregen we onverwacht bezoek. We hebben daarom onze eigen planning maar omgegooid. ’s Middags naar de Heilige Eik geweest. Dit is een kapelletje in Oirschot. En soort bedevaartsplek, prachtig gelegen in de natuur. Ik loop de kapel binnen en het lijkt wel alsof ik een draai om mijn oren krijg. Er liggen heel veel bloemen en de geur die in de kapel hangt zorgt meteen voor een gevoel van Gijs. Gijs op zijn kamer tussen de bloemen, bij ons in huis. Ik schiet meteen vol en vlucht naar buiten. Pfff.. daar had ik geen rekening mee gehouden. Wel wetende dat het bij sommige families een gewoonte is de rouwboeketten na een crematie in de kapel neer te leggen. Maar dat je totaal niet berekend bent op wat geur kan doen met je gevoel. Het gevoel van gemis raakt me onverwacht en komt als een blok in mijn hart binnen. We nemen even de tijd om weer tot rust te komen en fietsen dan weer richting huis.
We drinken onderweg nog een kopje koffie bij kennissen en eten nog een frietje.

Het weekend was eigenlijk alweer veel te snel voorbij.

Maandag ochtend zijn al vroeg drie collega’s van mij bij me op bezoek. (besef nu ik dit schrijf dat ik het bloemetje wat ze bij hadden nu, 10 jaar later nog heb staan en nog steeds heel mooi) Twee collega’s hebben hun dochtertjes bij en de ander is mee als buddy. Ha ha. Was erg gezellig. Maar na twee uurtjes ben ik echt heel moe. Het is dan nog genoeg voor mij.

De rest van de week heb ik niets bijzonders gepland. Ik zit deze week veel op internet, op de engeltjes pagina. Aan de ene kant wil ik heel graag veel lezen. Maar het maakt ook veel los. Zit regelmatig te huilen voor de computer. En als ik een e-mailtje stuur mag Gijs er ook op als afzender. Hij hoort er ook bij!! In het engelenwereldje.
Ik heb het ontzettend in mijn nek en schouders. Waarschijnlijk van al de spanning. Maar ik heb ook veel gefietst en gewandeld. De oudste optillen. Het is zonnig weer maar toch een koude wind.

Heb deze week contact gehad met de huisartsen van twee Ooms van mijn man om over erfelijkheid en hun hartafwijkingen te praten. De huisarts van de ene Oom kan geen verband bedenken op het gebied van erfelijkheid. Dat is goed nieuws. Ondanks het goede nieuws ben ik deze week toch verdrietiger. Woensdagavond heb ik het echt heel erg in mijn nek en schouders. Donderdagochtend naar de huisarts geweest. Ik mag naar de fysiotherapeut. Vanmiddag om 15.00u eerst na de na-controle en om 15.30u naar de fysio. De oudste blijft in de tussentijd bij mijn moeder. Ons mam heeft nog geen uitslag van de foto’s.

Het is inmiddels vrijdag en mijn schouders en nek zitten alweer wat losser. Er zit een brief van de huisarts van de andere Oom van mijn man bij de post. Hij heeft een flinke hartafwijking, een tetralogie van Fallot. We zijn nu echt heel somber. Het valt mij echt tegen en ik ben erg verdrietig. Ben vanmiddag samen met de oudste maar even gaan slapen. Mijn man is gelukkig onverwacht toch nog op tijd thuis. Het zou namelijk laat worden vandaag. Mijn man maakt zich ook erge zorgen. “Met z’n drieën zijn we ook heel gelukkig.” Verstandelijk gezien weet ik dit wel. Maar ik ben toch verdrietiger als dat ik van mezelf verwacht had. Mijn gevoel lag toch duidelijk bij nog een kindje. We spreken voor nu af dat we het onderzoek van genetica afwachten en de echo van de oudste afwachten. En hierna pas een keuze maken of we nog een zwangerschap aandurven.
Het is inmiddels 20.00u. De oudste moet nog in bad en mijn man moet nog veel spullen halen voor Zeeland. We gaan namelijk het weekend naar de caravan. Heb hier toch wel zin in. Schoonouders, mijn zwager en nichtje gaan ook mee. Mijn man’s Petekind blijft ook slapen. Mijn man gaat nog even een pilsje pakken in onze stamkroeg en ik ga in bad. Met mijn boek; Ik droomde van Afrika. Afrika is naar aanleiding van twee keer een lange reis daar naartoe meer een gevoel geworden. Ik heb zo’n fijne herinneringen aan Afrika, echt een gevoel, niet uit te leggen. Maar het boek gaat over Kuki Gallmann. Een van oorsprong Italiaanse vrouw die in Kenia op een groot landgoed woont. Ze verliest dierbare mensen om zich heen, waaronder haar man en zoon. Maar is toch ppositief. Dit boek doet me goed. Moet op dit moment niet aan een detective of de ‘ouders van nu’ denken.

Dit is een fragment uit het boek;
Een brief van Kuki aan haar zoon Emannuele voor zijn verjaardag:
‘Ik wens je gelukkige dagen, vol avontuur….
Ik wens je vooral dat je de lessen van Aanvaarding zult leren…
want alleen door aanvaarding zul je het geheim van het bestaan ontdekken….
en zul je gelukkig zijn in een menigte of in je eentje..
en zul je alles wat er in je leven gebeurt, je vreugden en verdriet, gebruiken om een beter mens te worden, zodat aan het einde zelfs de dood goed zal zijn om die deel uitmaakt van het spel.’

Ons leven is weer intenser geworden. Mijn man en ik zijn dichter bij elkaar gekomen. Meer kun je niet uit je verdriet halen. Gelukkig lukt dat bij ons. En leven we!

Het weekend naar Zeeland en het wordt goed weer. Hopelijk bevalt het goed.
Deze week weer voor de eerste keer sex sinds heel lange tijd. Ik vond het heel moeilijk en heel verdrietig. Ik zag alleen maar Gijs. Maar het was ook wel goed.