14-10-2003 Ik ben inmiddels 11 weken zwanger en begin zo’n beetje uitgeput te raken. Mijn hoofd voelt zo vol. Moe en veel hoofdpijn. Mijn nek begint weer vast te zitten. Al heel veel weken misselijk. En vooral de zorgen worden steeds groter. Is alles wel goed? Toch lukt het wel om positief te blijven en toekomstdromen toe te laten. Ik leef op het moment op een laag pitje. Twee dagen werken, de andere drie dagen zijn voor het huishouden en om bij te tanken. Het is fijn om samen de zijn met de oudste. In het weekend hebben we allerlei bezigheden. We gaan naar de dag van het overleden kind van de hartstichting en hebben een receptie. En een voorstelling van Kabouter Plop. Op zondagavond ben ik opgebrand, doodmoe. Ik val meteen in slaap. Er blijft veel werk liggen. Hel frustrerend maar ik weet dat het overgaat. Als het nu maar wel goed is. In gedachten vraag ik me af of het weer niet voor niets is dit alles. Terwijl ik dit toch met liefde onderga voor onze kindjes.
Maar de laatste week lijkt de misselijkheid iets minder te worden. Koken gaat iets beter. Liefde gaat toch door de maag, zo blijkt. Mijn man wordt er namelijk ook iets gelukkiger van. Hoewel ik net voor het weekend weer heel ziek was.
Ik heb op dit moment veel steun nodig van mijn man maar voel me soms toch wel in de steek gelaten. Hij is erg met zijn eigen leven bezig. Werk – sponsering – motorrijden. Het gezin is wel heel belangrijk als ik het maar gezellig maak. Mijn man toont weinig initiatief in ideeën. Een leuke foto of een nieuwe kamer voor de oudste? Nee, alle energie gaat naar ideeën omtrent het motorracen van onze vriend. Hier word ik depressief van en dan zie ik pas hoe hard ik hem nodig heb. Maar als ik erover praat komt het niet over. En ik weet nu zeker dat ik duidelijk genoeg ben. Dit doet mij heel veel pijn. Het meest pijnlijke vind ik nog altijd het geëmmer over afspraken zoals echo’s of ’s avonds op tijd thuis zijn. Die ellenlange discussies. Ik voel me dan echt een of ander sluitstuk. Iedere keer opnieuw raakt het mijn hart. Een vrije dag voor autorai of sponsering wordt zo genomen. Hier heb ik momenteel erg veel verdriet van. Het feit dat mijn man zo makkelijk tijd neemt voor zichzelf. Dat moet ik dan ook maar doen. Maar dat hoef ik niet, ik wil tijd samen met ons gezin. En tijd om dingen af te werken. Gewoon foto’s plakken met leven om heen. Niet eenzaam in alle stilte thuis zitten. Nee, genieten van het gezin en tijd hebben voor mezelf.
Over twee weken weer een echo bij onze Gyn. Heb hier wel behoefte aan, wat duidelijkheid.