7-4-2004 Wat een opluchting. Ik voel me zo goed. Ik mag mezelf zijn en het geluk stroomt binnen. Het is echt zo’n rose wolk gevoel. Mijn man heeft heel veel behoefte aan praten. Ik ook, ik vind het heel fijn. Ik wil altijd graag andere mensen helpen. Ik weet nu hoe; Luisteren en postitief benadrukken. Mezelf blijven. Ik ben me wel bewust van het feit hoe snel ik ontspoor. Bij mezelf blijven, deze helderheid geeft me zoveel energie dat ik er bijna hyper van word. Ik sla letterlijk bijna door. Moet mezelf afremmen. Ik kan steeds beter ontspannen.
Zondagavond naar een vriendin geweest op kraamvisite. Heel fijn. Samen even dikke tranen. Het is voor beiden moeilijk. we hadden beide een kind moeten krijgen. Ik over een maand. We hebben een goed gesprek. Dikke knuffel en we zeggen hoeveel we van elkaar houden. Het is fijn dat we elkaar kennen. Wel merkte ik op een gegeven moment dat ik te ver door ging in de diepte van mijn gesprek. Mijn vriendin kon het even niet meer volgen. Ik kreeg hier meteen spijt van. Dit zijn geen gesprekken voor in een kraambed. Maar mijn vriendin vond het heel fijn mij te spreken – gelukkig.
Afgelopen dinsdag gewerkt. Het verliep heel lekker. Fijn met collega’s gekletst. Goed gesprek gehad met de kinderarts-assistent die bij de bevalling van Gijs was. Ik besefte dat dit de eerste ochtend was dat het werk echt ontspannen voelde. Ik kwam de gynaecoloog tegen. Mijn buik draaide om. Ik schrok ervan. Ik had ook niet verwacht hem tegen te komen. Al deze tijd hield ik daar rekening mee, nu niet. Ik liet het gevoel toe en het mocht, het voelde goed. We hebben ook een verleden samen. En hopelijk nog een toekomst.
Vannacht was onze oudste vaak wakker. Dromen. Je moet dan bij hem blijven maar hem wel met rust laten. Ik lag net te doezelen toen de oudste een beetje paniekerig uit bed kwam. Ik schrik dan wakker want ik hoor hem uit bed komen, heel zachtjes. Hij kruipt tussen ons in . Blijft erg onrustig. Ik probeer te slapen. In dit verlichte bewustzijn kan ik goed voelen. Onze oudste wil me voelen en hij wil me wegduwen. Ik besef dat hij bezig is met loslaten. Wel willen maar nog niet kunnen. Ja, hier worstel ik ook mee. Ik kan het niet goed omschrijven maar het is meer het gevoel wat ik hierbij kreeg. Het voelde goed. Deze veiligheid mocht ik onze oudste bieden. Een heel klein stapje naar het ‘op eigen benen staan’.
Mijn vriendin zei zondag ook nog tegen me; Je zegt iedere keer dat je je kind hebt afgegeven. Maar kinderen zijn niet je bezit. Je krijgt ze om ze te begeleiden in de weg naar het op eigen benen kunnen staan. Deze zin doet me veel. Het helpt me in de gedachten om los te laten. Stel dat het weer mis is in een volgende zwangerschap. De uitspraak van een Tante van mij; Je gaat voor het leven. De natuur. Servival of the fittest. Ja, er is een weg maar je moet deze zelf kunnen dragen. Een groot deel van de bevolking zal dit niet kunnen begrijpen. Zelfs mijn man roept nog vaak; Je gaat niet naar een winkel, is het niet goed, gooi je het weg.
Nee, dat klopt. Maar je zoekt de beste weg. Wij weten wat we onze kinderen kunnen bieden als het mis gaat. Een heel kwetsbaar, instabiel leven. Je gunt je kind een stabiel en vooral menswaardig bestaan. Dus dat betekent stoppen. Echt zo glashard, stoppen. Stoppen uit liefde voor je kind. Voor jezelf en voor de oudste.
Maar om terug te komen waar ik gebleven was. Na dit hemelse gevoel was ik helemaal hyper en kon ik helemaal niet meer slapen. Hier kreeg ik meer energie van dan van slapen. Toch mooi als je zo een slapeloze nacht kunt hebben. Ik heb nog tot ongeveer 4.00u liggen lezen. Even afleiding/ontspanning om weer rustiger te worden. Vanmorgen werd ik wel heel moe wakker. Maar zeker niet lusteloos. Vandaag een rustige dag.
Kraamvisite bij lotgenoten. Een ander stel lotgenoten komt eerst even koffie drinken en dan gaan we gezamenlijk op kraamvisite. We praten veel. Diepgaand, wat heel fijn en plezierig is met lotgenoten.