Begraven

12-12-2003 De wekker gezet voor vanmorgen. Om 7.30u uit bed. We leggen Rijk in zijn reismandje. Ik wikkel hem lekker in een dikke luier. Zodat hij warm en behaaglijk ligt voor mijn gevoel. Raar natuurlijk want hij ligt al een aantal dagen op koelelementen. Maar het zijn de laatste zorgzame dingetjes die ik voor hem kan doen. Beneden drinken we nog even koffie. In het bijzijn van onze Rijk. Het is toch wel een speciaal moment. De stilte samen.
Onze kraamhulp komt binnen en we praten nog wat. Om 8.15u vertrekken we naar het kerkhof. Het gat is net iets te klein. Mijn man maakt het iets groter. De vorst zit goed in de grond. Het mandje van Rijk past precies voor dat van Gijs. We hebben geen gekke veranderingen aan hoeven brengen. We nemen kort afscheid bij de opkomende zon. Zelf maken we het gat dicht. Bizar, hier liggen ze dan. Binnen één jaar onze twee kinderen, naast elkaar, onder de grond. Zo onwerkelijk. Het is fijn dat we samen zijn in de stilte van de frisse ochtend. Het afscheid is puur. We gaan weer naar huis. ‘Gewoon’ naar het leven van alledag.

Als we thuis zijn gaat mijn man de kaartjes halen. De kraamhulp gaat weg want die heeft een afspraak met haar dochter bij het consultatiebureau. Ik begin vast aan de enveloppen.

Om half elf komt mijn moeder met mijn tante een kopje koffie drinken. Ook de verloskundige komt even. Uiteindelijk zitten onze kraamhulp en mijn man die inmiddels weer terug zijn, de verloskundige en ik samen een tosti te eten. Hierna gaat iedereen naar huis. De oudste ligt inmiddels alweer in zijn bed voor zijn middagdut. Dan hoor ik een vreemd geluid. Ook Bantu hoort dat. Ik ga kijken en kom de oudste tegen in de hal. Hij wandeld rond in zijn slaapzak. Richting de trap. Is met slaapzak en al over de rand van zijn ledikant geklommen. Mijn hart klopt in mijn keel. Gelukkig niet in zijn slaapzak op de trap. Om 15.00u leggen we hem terug in bed want hij kan niet zonder zijn middagdut.

Om vier uur is de huisarts hier op huisbezoek. We kletsen gezellig, het is een fijn gesprek. We hebben het echt overal over gehad. Hij  gaat om half zes pas weer weg. Net tegen de tijd dat de huisarts wil vertrekken is de oudste weer uit bed gekomen en is over het traphek aan het klimmen, met slaapzak aan. Dit kan dus echt niet en is levensgevaarlijk. Mijn man gaat meteen zijn bedje nog iets verlagen zodat hij er niet uit kan klimmen.

Ik kolf ondertussen want ik heb enorme last van stuwing. Als ik mijn borsten aanraak lek ik al. Ik kolf toch maar 125 ml. Het is niet alleen melkstuwing maar ook bloedstuwing. Het is pijnlijk en bitter. Mijn lijf was er weer zo klaar voor. Maar het mag echt niet zo zijn. Ik ben moe en heb weinig zin in bezoek. Ook niet alle mensen zijn prettig om je heen.

Mijn man is vanmorgen nog naar het kerkhof geweest met koffie voor de steenhouwers. Zij kwamen om 10.00u alweer het steentje terugplaatsen. Zo snel al. Is er maar 24 uur af geweest. Nu is het weer “mooi”. Het klinkt zo tegenstrijdig. Maar helaas is het het enige wat je kan doen, het beste maken van je noodlot.