22-8-2003 Mijn man is al vroeg wakker en gaat werken. (3.30u) Ik ben hierdoor ook wakker en word weer onrustig. Niet echt gespannen maar een veelheid aan gedachten.
Om 9.00u een gesprek met Maatschappelijk werk. Waar gaan we het over hebben, wat wil ik kwijt. Daar deze gedachten in mijn hoofd krijg ik het zelf alweer een heel eind op een rijtje. Logisch denken over wat ik voel en niet wil voelen. Alles ophelderen zodat ik het positieve daar weer uit kan halen. Waar ik alleen niet zo goed mee uit de weg kan is een soort boosheid. Een woede die ik niet kwijt kan. Wie is hier schuldig, waarom? De frustratie dat je iets is overkomen waar niemand iets aan kan doen. Ik huil de boosheid eruit. Het lucht op. Ik voel hierna de verbinding met het leven ook weer.
Paniekgevoelens heb ik niet meer. Ik durf alle gevoelens over me heen te laten komen. Voor hoelang weet ik niet maar ik hoop voor altijd. Het kan nu in ieder geval niet meer zo fout lopen voor mijn gevoel. Ik ben eerder op het punt waar ik zijn wil. Het punt van rust in mijn hoofd. Wat me nog wel angstig maakt is dat er nog iets ergs gebeurt. Maar dat is zwart kijken. Dit verbied ik mezelf te doen.
Voor mij was het gesprek met Maatschappelijk werk vanochtend eigenlijk weer een soort afsluiting. Hierna de ochtend gewerkt.