29-10-2003 Afgelopen maandag de 1e echo bij onze eigen Gyn. gehad. Alles wat hij kon zien was goed. Het hartje heeft vier ruimten met kleppen. Dus dat is heel geruststellend. Onze Gyn. was erg positief. Wijzelf zaten nog vol met spanning. De echo uitslag was goed om te horen maar die grote spanning raakten we niet kwijt.
Maar doordat we weer bij onze eigen Gyn. waren geweest komt er ook weer heel veel boven. Hij neemt de tijd maar hij stelt geen dieptevragen en dat is wat ik erg mis. Het is eigenlijk een gesprek waarin wij praten en hij luistert. Zeker geen wederzijdse communicatie. Dat voelt niet goed.
Dinsdag moest ik gewoon werken. Ik werk dan therapeutisch als afdelingssecretaresse op de kinderafdeling. Mijn gedachten wijken ieder keer af naar mijn gevoel. Na de echo van gisteren is mijn hoofd weer op hol, zogezegd. Het goede nieuws voelt echt niet goed en ik kan het niet loslaten. Zo’n behoefte om hierover te praten. Vier cijfers intoetsen en ik kan onze Gyn. aan de lijn hebben. Ik werk wat op automatische piloot en besluit dan na uren piekeren toch de telefoon te pakken en te bellen. Ik mag meteen komen, net voor de middagpauze.
Ik leg uit dat ondanks de goede echo van de dag ervoor het helemaal niet goed is. Dat ik erg ongerust ben. Onze Gyn. weet niet wat hij ermee moet. Hij blijft aangeven dat wat hij ziet op de echo allemaal heel goed is. Zo voelt het niet. Ik weet ook niet precies wat het is. Het lukt ook niet om met elkaar over gevoelens te spreken. Onze Gyn. wil echt alles voor ons doen maar weet ook niet wat.
Vanmorgen was ik weer heel vroeg wakker, 4.30u. Misselijk, honger, herinneringen. Ik heb weer een brief geschreven aan onze Gyn. om mijn hoofd op te ruimen.
Ik merk nu twee dagen later dat ik stukje bij beetje een beetje rustiger wordt. Me wat relaxter voel. Dat ik wat meer de buitenwereld inga.
Als het heel moeilijk is wil ik het liefst rust, alleen zijn.
Vandaag had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik heb hier een fijn gesprek gehad. Alle controles goed en het hartje weer gehoord.