03-04-2003 Kon gisteren maar moeilijk in slaap komen. Ik had ook nog mijn hele dagboek teruggelezen. Nu is het 6.00u, mijn man is net gaan werken en ik ben weer wakker. De molen in mijn hoofd staat weer aan. Gisteravond bedacht ik me nog dat de laatste echo in Nijmegen door een kindercardioloog gedaan moest worden en niet door gynaecologie. Daarom had ik er vrede mee. Alles krijgt nu zoetjes aan een plekje. Ik besef dat de 1e keer dat ik me in de steek gelaten voelde, de dag was die ze me te lang met de nierpijn hadden laten doorlopen. De belofte dat ik mocht aangeven waar de grens was en dat er dan meteen ingegrepen zou worden. Ik zou verlost worden van het vruchtwater maar er gebeurde niets, voor mijn gevoel. Toen het echt nodig was in te grijpen werden we in de steek gelaten door naar mijn mening ‘juridische’ obstakels. Daar loop je pas tegenaan als het zover is. Vervelend voor ons maar zo gaat dat blijkbaar. Je zou willen dat iedereen wat verder na zou denken. Er valt niemand echt iets te verwijten. Maar voor mij moet er die duidelijkheid zijn. Openheid en eerlijkheid tijdens dit proces in mijn leven was noodzakelijk. Zeker om de puzzel in mijn hoofd compleet te maken. Het is alleen jammer dat dit niet vijf weken eerder is besproken. Had ik ook niet zo lang hoeven worstelen met zoveel onduidelijkheden. Lichamelijke pijn is zo geleden. maar met geestelijke pijn duurt het iets langer bij mij. Na het gesprek van maandag voelde ik me verschrikkelijk in de steek gelaten, zodoende kon het gevoel van die slechte week in alle hevigheid terugkomen. Toen voelde ik me ook echt in de steek gelaten. Doordat gynaecologen elkaar min of meer beschermen begreep ik er niets meer van. Hadden ze maar open kaart gespeeld, had ik mee kunnen denken. Maar ja, een dag is niets als je met je werk bezig bent. Een dag vol pijn, daar komt geen einde aan.
Ik had behoefte aan duidelijkheid en eerlijke en open communicatie. Vroeg ik teveel? Of had ik niets met de beslissingen van artsen te maken en moest ik gewoon hun bevindingen afwachten? Was ik vervelend? Ik heb ook boos gereageert op de artsen die week. Bel onze gyn. dan, heb ik geroepen. Zijn mobiele nummer staat in de status, we mochten altijd bellen. Uit die reactie proefde ik een beetje bitterheid van te weinig info op papier. Niet goed geregeld hebben. Hadden ze deze dilemma’s maar met me besproken. Dan had ik in ieder geval begrepen waarom lijden soms moeilijk te voorkomen is. Ik weet ook nog steeds niet of deze versie de juiste is want er is nog steeds nooit met deze diepgang met mij over gesproken. Ik kan er beter mee leven dat er dingen niet helemaal goed gaan dan dat er maar omheen gedraaid wordt. Het geeft zo’n chaos in mijn hoofd.