12-8-2003 Er is veel gebeurt in een week tijd. Het aller- allerbelangrijkste: Ik heb mezelf weer gevonden. Stukje bij beetje ben ik mezelf kwijtgeraakt. Totdat ik voelde dat ik niet meer verder kon. Ik bleef hangen in iets, een gevoel waar ik niet mee overweg kon.
Dat gevoel is begonnen tijdens de zwangerschap. Mezelf wegcijferen, over mijn grenzen gaan. Overgaan op overleven. Maar nu ik weer war objectiever terug kan kijken, zie ik ook kleine stukjes verwerken. Realistisch zijn. Gijs gaat dood, een uitvaart regelen, alles nog voor hem doen wat we kunnen doen. Iedere keer liep ik vast op een gevoel met betrekking tot onze Gyn. wat ik niet kwijt kon. Nu heeft het een plaats. Ik ben mezelf tegengekomen, ik ben weer te flink geweest. Ik heb wel gezegd dat het genoeg was, dat ik vruchtwater wilde laten puncteren. Maar iedere keer wist onze Gyn. het zo te draaien dat ik het weer vo hield.
Mijn man ging hier ook volledig in mee. Ik hield dit vol door mezelf weg te cijferen en te leven van het leven van Gijs. Ik wilde hem ook nog niet afgeven. En ik werd beloond; “Wij deden het toch zo knap. Wat ben je toch dapper.” Verstandelijk gezien wel ja. Maar met mijn gevoel kon ik later niet wegkomen.
De laatste twee weken waren te zwaar geweest voor mij. Maar deze samenloop van omstandigheden is deels te wijten aan mezelf en deels aan onze Gyn. Maar nu ik alles beter snap en vooral mezelf weer begrijp, komt het goede gevoel weer terug. Dit gevoel proefde ik ook door mijn dagboek terug te lezen. Hierdoor werd veel helder. Dus daarom alleen al was het goed om onze Gyn. een brief te schrijven en het dagboek uit te typen en op te sturen. Het verplichtte mij ook na te denken wat ik wil en bedoel. Dat is mij nu gelukkig wel duidelijk. En ik kan weer verdriet hebben. Ik heb het idee dat Gijs nu pas onderdeel van ons leven begint te worden. Heel veel dingen beginnen nu pas op hun plek te vallen.
Mijn man luistert altijd wel maar denkt niet mee en zegt zelden iets terug en geeft zeker geen weerwoord. Als mijn man in het verleden ooit een weerwoord gaf, dan was ik erg verdrietig en wist ik het helemaal niet meer. Dan raakte ikzelf in paniek omdat ik niet reëel was en eigenlijk iets anders bedoelde. Dan was ik een persoon, die ik eigenlijk niet wilde zijn. Gevangen in mijn eigen lichaam. Nu ik me hier bewust van ben is er ook meer ruimte voor ‘gevoel’ en ben ik gelukkig met mezelf. Maar vooral ook met wat we hebben en gehad hebben. Want ook de liefde voor Gijs voel ik dan weer. En ik kan dan weer genieten van de dag. Van de kleine dingen.
Wat weer wel heel veel angst oproept is het feit dat ik besef dat ik hier weer sterker uit ga komen. En in het verleden was het zo, iedere keer als we weer sterk waren gebeurde er weer wat ergs. Alles heeft zo zijn reden, het heeft zo moeten zijn. Door de miskraam gingen mijn ogen ineens open. Maar ik hoop nu toch echt sterker te worden voor nieuw geluk en niet om nog iets ergers te kunnen dragen.