21-1-2003 De pijn wordt alleen maar weer erger. Nierpijn en harde buiken. Ondanks de pijnstilling die verhoogd is in het infuus. Om 1.00u komt de dienstdoende arts en geeft me 10 mg pethedine. Ik voel het licht worden in mijn hoofd als ze de pethedine geeft via het infuus. “zo, ga nu maar lekker slapen” Alsof er een engel aan mijn bed staat.
Ik doezel even maar blijf heel misselijk. Om 1.30u moet ik braken. Zo, dat lucht op. Zat heel de avond al in de weg. Nu kan ik gaan slapen.
Tot 3.30u heb ik liggen slapen/doezelen en ben hier al heel wat van opgeknapt. Ik denk dat ik nog wel even kan slapen.
In de ochtend voel ik me wat beter. Geen harde buiken en de misselijkheid is gezakt. Eetlust heb ik geen. En mijn ribben doen pijn, waarschijnlijk van het braken.
Om 11.00u komt de misselijkheid en de pijn in mijn rechterflank weer opzetten. Ik weet dan niet hoe ik moet liggen of zitten. Arts wordt gebeld en verpleegkudige gaat met spoed bloedprikken voor de nierfunctie. Uroloog wordt gebeld om met spoed te komen. Verpleegkundige komt vertellen dat de Uroloog komt als hij klaar is met zijn werk. Dit valt bij mij erg verkeerd. Ik zit op mijn knieën in bed, een beetje hangend aan het hoofdeinde om de pijn te verdragen. Ik ben moe, boos, heb pijn. Ik ben echt ten einde raad. Op dit moment komt een arts assistent binnen. Bij hem kan ik mijn hart luchten. Al huilend leg ik hem uit dat ze me niet nog langer kunnen laten liggen. Ik zou ten alle tijden vruchtwater kunnen laten puncteren. Waarom doet niemand iets. Vanochtend werd gezegd dat het niet helemaal duidelijk is in de status. Toen ben ik al boos geworden. Bij onduidelijkheid mocht mijn begeleidend gynaecoloog altijd gebeld worden. Heeft zijn 06-nummer in de status gezet. Bel hem dan, heb ik vermorgen gesmeekt. Nu lig ik weer te creperen van de pijn en laten ze me gewoon wachten. Ik snik, ik huil, maar heb eindelijk een luisterend oor. Hij gaat zijn baas bellen.
Ik krijg meteen 50 mg pethidine (IM) en men wil een nieuw urinesediment voor onderzoek weg doen. Mijn man belt op en komt zo snel mogelijk deze kant op. Ik krijg nog een paar collega’s op bezoek maar deze stuur ik weg, ben zo beroerd. Intussen heb ik gehoord dat ik een echo krijg zodra de echo kamer vrij is. Ik geef dit door aan mijn man en zeg dat hij gewoon mag komen als ik daar ben.
Om 12.45u krijg ik een echo. Mijn man is er nog niet, ik baal hiervan. Ik heb nog steeds wat pijn ondanks de pethidine en het infuus. Er wordt gekeken naar mijn nier. Ondertussen moet ik nog een paar keer omhoog gehesen worden omdat ik te misselijk ben. Moet braken maar er komt niets. Er wordt over mij heen gepraat. Is van de pethidine. En ik wordt weer neergelegd, en ze gaan verder met de echo. Er is bij mijn rechter nier veel vocht te zien. (fors hydramnion, 14-15 cm) Ook kijken ze nog naar de baby, naar de hartafwijking. En smoezen daar wat over, alsof ik er niet ben. De echo is klaar en ik wordt terug naar mijn kamer gereden. Blijkt mijn man al die tijd aanwezig te zijn geweest maar hij mocht niet naar binnen, terwijl dat wel de afspraak was.
We krijgen een gesprek. Er wordt gezegd dat ik vanmiddag een nierdrain ga krijgen. Zodra de röntgenkamer vrij is. Er wordt gebeld zodra er plek is. Ik ga ook starten met bactrimel i.v.m. een blaasonsteking. Ik krijg informatie over een nefrostomie. Lees deze even door. Ik vind het spannend maar er wordt tenminste iets ondernomen. De pijn is nu iets gezakt en goed te hebben.
Er wordt nog heen en weer gepraat wanneer ik precies aan de beurt ga zijn en waar het gaat gebeuren. Op de operatiekamer of de röntgenkamer. Het blijkt niet helemaal duidelijk.
Ik krijg nog bezoek van mijn peettante en oom en van het Maatschappelijk werk. We houden het kort, ben er niet zo bij met al die pijnstilling. En echt pijnvrij ben ik ook nog niet.
Om 16.00u komt de pijn weer terug in alle hevigheid. Ik raak er bijna van in paniek. Ik krijg heel snel een spuit voltaren in mijn been. Dit helpt gelukkig snel.
Even later mag ik naar de röntgenkamer voor een nierdrain. Ik zie hier erg tegenop. Ik krijg verdoving en er wordt vanalles klaargezet. Het personeel is erg aardig voor me. Mijn man wordt ook fijn begeleid. Ik geef in tranen aan dat indien het nodig is voor mijn gezondheid dat er röntgenstraling gebruikt mag worden. Ons kindje zal toch overlijden en mijn gezondheid vinden wij op dit moment even belangrijker. Ik zie dat wat ik zeg met iedereen iets doet en dat voelt heel gesteund. Er wordt uitgelegd dat het plaatsen van de drain wel even pijnlijk kan zijn. Maar de drain plaatsen gaat heel soepel. Ik voel het wel even maar wat is pijn. Dit viel me in ieder geval heel erg mee. De boel wordt vastgeplakt en met een catheterzak aan mijn bed wordt ik terug naar mijn kamer gereden.
Ik heb op dit moment weinig pijn. Ik krijg mijn broodmaaltijd. Ik eet en drink wat. Ik ben niet meer misselijk.
De controles: RR 110/60 pols: 68 en temp: 36,3. Ook de drain wordt gecontroleerd, loopt nog wat bloederig af, verder geen bijzonderheden. De buscopan pijnstilling door het infuus mag gestopt worden. Voor de pijn krijg ik nu een onderhoudsdosis paracetamol. Moet de catheter 4 x daags doorspuiten met NACl. Bij weerstand stoppen. Infuus mag op waak. Maar laten ze nog een nachtje op 1,5 liter staan. Omdat ik bijna niets gegeten en gedronken heb, En veel heb gebraakt. Ik heb ook al een keer geplast op de po. Zal dan wel mijn andere nier zijn die nog moet plassen, de rest loopt tenslotte in een zak. Ik heb uitslag op mijn buik en onder mijn borsten. Er wordt gestart met een vochtbalans.
Ik ga slapen en ik denk dat dat wel gaat lukken zelfs.