22-1-2003 Begin van de nacht is de drain doorgespoeld. Ging goed, Urine wordt meer helder. Ik voel alleen de insteekopening, is wat gevoelig. Verder geen nierpijn meer. Ik heb tot 4.00u lekker geslapen. Dit is vergelijkbaar met thuis. Voel me wel gebroken en moe van afgelopen dagen. De nierpijn is weg, wat een opluchting. Maar de grote buik en de druk op mijn ribben gaan onverminderd door. Straks komt mijn man met onze oudste. Verheug me hier erg op. De drain wordt nog een keer verzorgd en loopt nu goed en helder af. Ik heb wel heel veel uitslag nu maar heb hier geen last van. De baby in mijn buik beweegt vrolijk verder. Ik slaap nog een paar uurtjes, zo tegen de ochtend.
Om 9.00u komt de Uroloog nog even binnen. Hij controleert de drain en vraagt hoe het gaat. Kan alleen maar opgelucht zeggen dat ik geen nierpijn meer heb. Er wordt een kweek afgenomen en de drain wordt een stuk steviger afgeplakt.
Ik zit met smart te wachten op de mannen. Ons zoontje komt nieuwsgierig binnen. Lijkt mij weinig gemist te hebben. Alles ziet er hier nieuw uit, dus hij moet hoognodig op ontdekkingsreis. Onze Bantu (hond, rodesian ridgeback) daarentegen mist mij meer. Hij heeft nog niet gegeten sinds ik opgenomen ben, vertelt mijn man. Mijn man heeft heel erg veel last van zijn knie. Kan niet vooruit. Heeft een paar dagen geleden al vocht uit zijn knie laten halen. Maar dit wil niet beter worden. Hij vindt alles heel zwaar en moeilijk. Kan lichamelijk niet vooruit. Maar psychisch vindt hij het ook heel zwaar. Wil heel veel maar het lukt gewoon niet.
Was fijn dat mijn mannen even bij me waren. Is wel heel vermoeiend, een rondrennende peuter.
Raar dagje vandaag. Heel eufoor, de pijn is weg. Heel hyper, veel bezoek. Heel veel bloemen gekregen. Nog een paar gesprekken gehad. Met medisch maatschappelijk werker. en met de zaalarts. Het gesprek met de zaalarts die gisteren echt naar mij luisterde kwam nog eens vragen hoe het nu is. Nog even over deze dramatische dag napraten, lucht wel op. Is echt een leuke vent. Gelukkig een gewoon mens aan je bed! Dat je je hart kan luchten, je het idee krijgt dat er ook echt gehoord is. Hiermee kan je dan ook echt weer verder. Een heel klein beetje loslaten wat zo zwaar was en zoveel verschillende emoties opriep.
’s Avonds na de broodmaaltijd moet ik echt bijkomen van de dag. Het vele bezoek en de gesprekken. Collega’s lopen ook regelmatig binnen. Is wel heel fijn. Ik heb altijd op de afdeling in het schriftje geschreven hoe het met mij gaat als ik in het ziekenhuis was. Dus dat ik nu hier lig gaat als een lopend vuurtje. Voel me echt gesteund door collega’s. Geeft ook afleiding en daar heb ik heel veel behoefte aan. Wil eigenlijk nog niet aan de toekomst denken.
Verder worden de controles gedaan bij mij. De drain wordt doorgespoten, is nu wel iets gevoeliger. Ik houd zelf de vochtbalans bij in overleg met de verpleging. Verder de standaard ongemakkken van mijn veel te dikke buik.