31-1-2003 Gisteren is het begonnen met sneeuwen. Onze oudste kijkt zijn ogen uit. Ben buiten maar een klein beetje gaan rommelen en spelen met onze zoon. Dat is ook zo lekker in die sneeuwlucht. Ik heb ook een heel goede dag vandaag. Ik word altijd rustig als het sneeuwt. Het voelt als een soort natuurlijke demping. Het is zacht en meestal vooral mooi. Ik heb ook mooie jeugdherinneringen aan sneeuw.
Vanmiddag veel en lang gerust/geslapen. Zou het morgen dan echt zover zijn? Ik moet nog vanalles afwerken voor de uitvaart. Helaas kom ik daar pas heel laat aan toe. Waarschijnlijk wil ik daar helemaal niet aan beginnen. Want alles klaar of af hebben betekent ook dat je er klaar voor bent. En nee, daar ben ik nooit klaar voor, mijn kind te laten gaan….
Ik ben erg onrustig, lig pas laat in bed. Ben veel te moe en heb teveel pijn om te kunnen slapen.Ik ga maar met een voltaren slapen. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen. En na een onrustige nacht gaat om 7.15 uur de wekker. Onze oudste is na z’n fles nog lekker lui en gaat nog even tussen zijn beren onder de dekens liggen. Groot gelijk.
Wij rijden naar het ziekenhuis. Het is erg druk op de verloskamers dus het duurt allemaal even. Onze gynaecoloog moet op de operatie kamer nog wat spullen bij elkaar zoeken. Maar uiteindelijk beginnen ze met puncteren. Eerst wordt mijn huid verdoofd en dan maakt hij een sneetje voor de naald, een grote dus. Nou dat is zo gebeurt en valt wel mee. Het vruchtwater loopt af en iedereen verlaat de kamer. Laat het zo maar even lopen. De eerste twee liter lopen heel vlot af. Mijn man moet zelfs het kraantje op het systreem sluiten, anders loopt het over. Het duurt namelijk erg lang voor er iemand komt. Nu is mijn buik al een stuk dunner. Nog wel heel hard, het voelt niet als een opluchting. En de naald is pijnlijk.
Na een tijdje wachten en wat overleg komt een andere gynaecoloog. Gelukkig net op het moment dat mijn man opstaat om iemand te gaan roepen. Er zit namelijk allemaal bloed in de lijn. We schrikken ervan maar het is niet erg. Deze gyn. prikt de naald weer goed. En ik draai wat meer op mijn zij zodat er nog meer vruchtwater af kan lopen. Ondertussen kijkt ze regelmatig met de echo waar het vruchtwater nog zit. Het is heel pijnlijk dat duwen met het echoapparaat op mijn buik met die dikke naald erin. Ook moet er regelmatig opnieuw geprikt worden omdat de naald iedere keer uit de baarmoeder gaat als er vruchtwater afloopt. Dit gebeurt allemaal met tussenpozen. Dan loopt er gauw iemand binnen en zo is degene weer weg. Ook de arts-assistent die bij me was met de koliekpijnen, komt nog even binnen en helpt met de naald op de juiste plek duwen. Dat is zelf niet te doen. De naald doet pijn, deze kun je dan zelf niet goed duwen. Maar ook hij heeft geen tijd en gaat snel weer weg. Na 4 liter stoppen ze. Ik ben er blij mee want het werd steeds pijnlijker.
De baby stampt heel eventjes. We maken er een grapje over; “hij is boos dat we zijn zwembad leeggepompt hebben”.
Dan is de naald eruit. Heel vlug en onverwacht, gelukkig. Want dat deed ook veel pijn.
Na het verwijderen van de naald moet ik nog wat blijven liggen en de arts verdwijnt. Hierna gaat het echt veel pijn doen. Ik krijg een keiharde verkramping die maar niet wil stoppen. Mijn benen en mijn armen trillen. Het lijkt niet op de houden. Ik weet echt niet wat me overkomt. Het voelt zo pijnlijk en beroerd. De verpleegkundige doet een aantal keer mijn controles en weet ook niet wat het is. Uiteindelijk na ongveer een half uur zakt het weg. Wat een opluchting. Even dacht ik nog de bevalling is aan de gang en dit gaat zo door tot de volledige ontsluiting. Of ik ben daar vanbinnen aan het bloeden. Ik vond het eng. Maar mijn polsslag en bloeddruk bleven goed.
Hierna blijft mijn buik rustig, af en toe een harde buik maar verder niets bijzonders. We worden naar een andere kamer gebracht. Een iets comfortabelere kamer met televisie want we moeten nog een paar uurtjes blijven. We krijgen warm eten. Hierna ga ik even rusten. Ben erg moe van alles. En teleurgesteld dat het de bevalling niet op gang bracht. Ik moet vaak plassen en de catheter van de nierdrain loopt goed af. Heel helder, ben echt even aan het ontwateren. Nu voelt het wel als een opluchting. Scheelt echt een stuk, 4 liter minder.
Rond 14.00 uur komt onze eigen gynaecoloog. Eigenlijk geen nieuws. We praten wat. Ik leg uit dat het pijnlijk was en dat er erg veel vruchtwater af is gelopen. En dat ik na afloop nog een half uur heel erge pijn heb gehad. Hier wordt luchtig op gereageert en er wordt nog gesproken over mensen waarbij wel 12 liter vruchtwater afliep. Maar we mogen naar huis als we willen.
Teleurgesteld gaan we weer naar huis. Over twee weken hoef ik pas weer terug te komen. Thuis heb ik het helemaal gehad. Veel verdriet. Ik had zo gehoopt dat er een einde aan zou komen. En het puncteren is me zo tegengevallen. Heel mijn lijf doet zeer. Ik ga later in de middag naar bed en kom er niet meer uit. Het is op.
Ik zal de zwangerschap wel helemaal uit gaan dragen, denk ik! Ben nu 32 weken dus nog twee maanden te gaan……