20-8-2003 Gisterenmiddag weer een gesprek gehad met de psycholoog. Ik kon goed verwoorden wat het probleem was. Ze had het ook nog op papier gezet na ons laatste gesprek. Precies zoals zij het ook zag. Het voelt goed nu er duidelijkheid is. Nu alle puzzelstukjes beginnen te passen. Drie jaar terug had ik zogezegd de rand gelegd. ’s Avonds met mijn man hier ook nog over nagepraat. Hij snapt het nu ook helemaal. We konden er zelfs om lachen met wat dubbelzinnige grapjes.
Vannacht heel onrustig geslapen, gedroomd. En de oudste was al om 6.oou wakker.
Heb vandaag gewerkt. Kantoor- en secretaressewerk, op therapeutische basis. Ik moet hier veel aan de laatste zin van de psycholoog denken. “Of het vroeger nou goed voelde of niet, het was nooit goed.” Hoe kun je dan weten wat goed is. Nu snap ik waarom ik iedere keer terugval in een soort onzekerheid. Ik besef dat ik nu moet gaan leren vertrouwen op mijn eigen gevoel. Leren wat ik niet als vanzelfsprekendheid heb meegekregen in mijn jeugd.
Ik ben moe en verdrietig. Met af en toe nog een vleugje paniekgevoel. Maar de spanning ebt langzaam weg. Wel veel hoofdpijn.