18-8-2003 Gisterenavond met mijn man zitten praten. Uitgelegd waar ik precies naar op zoek was. Dus ook weer over onze Gyn. en het einde van de zwangerschap. Mijn man krijgt er wat van. Ik vind het moeilijk als hij geïrriteerd reageert en dan komen bij mij de tranen. Tussen de tranen door toch uitgelegd hoe ik het voel. En wat er moet gebeuren wil ik verder kunnen. Gelukkig snapt mijn man het nu. Mijn man voelt zich dan echt boos van binnen. Vooral ook op mijn ouders, de basis die ik niet mee heb gekregen en waardoor ik zo erg uit balans kan raken. Ik voel me pas later boos. Na mijn burn out heb ik deze boosheid of eigenlijk teleurstelling voor een groot deel aanvaard. Ik kon er steeds beter naar kijken zonder dat het heel veel met mijn gevoelens deed. Nu ben ik toch weer behoorlijk geraakt en van slag van alles wat ik dacht al ‘verwerkt’ te hebben. Samen kunnen we ervoor knokken dat ik niet meer terugval in dezelfde cirkel van chaos en onrust. Deze tranen en dit gesprek met mijn man heeft me heel goed gedaan.
Ik maak een nieuwe afspraak met Maatschappelijk werk om daar nog een keer te gaan praten. Kan einde van de week.
Ik vind het heel moeilijk uit te leggen wat ik voel en denk. Er gaan altijd veel twijfels door mijn hoofd. Stel ik me aan of ben ik dom. Misschien ook wel omdat ik me schaam, Het allemaal maar laat gebeuren. Ik hoor ons mam ook vaak in mijn achterhoofd zeggen; “Stel je niet zo aan”. Wij zouden alles hebben wat zij vroeger niet gehad heeft.
Wat ik wilde vertellen is dat ik bevestiging wilde en zocht naar het feit dat ik mocht voelen, dat ‘ik’ er mocht zijn.
Vanmiddag lekker in bad gaan liggen. Maar helaas passeert heel de zwangerschap weer mijn gedachten, tot in de details. Het volhouden, was dit zelfvernietigend gedrag? Het ziek worden, eindelijk werd er echt naar mij geluisterd. Alle emoties door elkaar. Verdriet, pijn , boosheid, uitputting, leven in mijn buik, houden van en af moeten geven. De stilte om mij heen. Iedereen deed van alles maar het werd niet met mij besproken. Alsof ik er niet meer was. Ik wilde begrijpen, horen, mee denken. Maar vooral ook praten over mijn verdriet. Dat ik Gijs los wilde laten omdat ik niet meer kon.
Het bezig zijn met onze oudste opent ook mijn ogen. Ik sta open voor de dingen die hij doet. Ik zie het en begrijp het. Hij komt af en toe aandacht vragen en als je dan in alle rust goed naar hem kijkt, begrijp je ook wat hij bedoelt. Soms wil hij alleen maar even contact, een knuffeltje en weer verder. Soms is dat iets wat je vindt dat niet mag. Dan is hij boos en verdrietig. Ook dat mag. Hij mag boos worden of verdrietig zijn.
Ik kan me niet meer zo goed herinneren hoe dat vroeger ging bij mij thuis. Wat ik me wel heel goed herinner is dat ik me geen moment kan herinneren samen met ons mam. Geen enkele knuffel. Een spelletje mee spelen, ik kan me daar niet van herinneren. Alleen maar ruzies tussen mijn ouders en spanningen in huis. Als we maar lief waren, dan mocht er veel, te veel. Bepaald sociaal gedrag ken ik helemaal niet. Mijn goede gevoel kreeg ik door prestaties, lief zijn en dingen doen. Dan kreeg ik een keer een compliment en voelde ik me goed.
Ik ben ook heel gevoelig voor non-verbaal gedrag. Als je dit soort gedrag niet bespreekt, gaat dit een eigen leven leiden. Maakt het je in de war.
Ik begin te beseffen dat ik door het verlies van Gijs heel diep terug ben geworpen op mezelf. Met mijn rugzak aan bagage die ik en iedereen heeft. Gijs heeft me nieuwe verhelderingen gegeven. Zo diep vallen, oude ellende opruimen. Het geeft helderheid, rust. Bewustwording voor de dingen die je dagelijks tegen komt. Ik word heel verdrietig. Ik had mijn kind niet willen verliezen maar ik ben wel heel blij met deze helderheden, duidelijkheid. Gijs heeft me dat gegeven. De angst wordt minder omdat het helder is wat er met me gebeurt op moeilijke momenten. Ik ben Gijs dankbaar en sluit hem in mijn hart. In gedachten omarm ik hem. De tranen gutsen over mijn wangen…
Ik voel me sterker worden. Het geeft een goed gevoel. We gaan de winter in. En als er misschien een nieuw kindje komt, zullen er weer veel herinneringen zijn en komen.