8-12-2003 Vandaag vind ik heel moeilijk. Het definitieve einde komt nu echt heel dichtbij. Ik voel me heel raar.
We regelen de laatste dingen. We brengen Bantu, onze hond naar het pension.
We krijgen nog wat bezoek. Zij zijn emotioneel. Ik vind dit moeilijk.
Ga maar uitgebreid in bad ’s avonds. Toch voel ik me raar. Alsof er iets met mijn buik/baarmoedermond gebeurt. Geen idee wat het moet zijn maar ik besluit gewoon even zelf te voelen wat dat pilletje van gisteren gedaan heeft. Ik voel 1 cm ontsluiting. Geeft wel een goed gevoel. De pil doet z’n werk en mijn lichaam reageert. Hierna krijg ik veel en langdurige harde buiken en een echte wee. Ik schrik hiervan. Als dit zo doorzet, beval ik hier thuis dadelijk. Het is nu 1.00u en ik weet niet wat te doen. Ik mocht altijd bellen, dus ik bel de verloskamers. Ik kan en mag meteen komen. Maar ben door dit gesprek wel gerustgesteld. We besluiten nog even af te wachten. Het zakt ook weer weg. Ik blijf wel rommelen en slaap de hele nacht niet. Voel me ellendig en ben erg verdrietig. En mijn man slaapt gewoon door. Onbegrijpelijk. Maar ik gun het hem wel.
Ik denk deze dagen vaak; “Waar heb ik dit aan verdiend. Wie is mij zo aan het pesten. Nu moet ik ook nog bevallen”. Wat een ellende. In deze laatste week voelde ik mij soms zelfs niet meer zwanger. Hoewel ik wel genoot van de bewegingen in mijn buik. Het leven dat ik voelde. Zo dubbel allemaal.