7-12-2003 Het is vandaag zondag, de dag die het begin van het einde van Rijk zijn korte leventje gaat worden.
We zijn afgelopen week best goed doorgekomen. Veel dingen geregeld. Paar keer naar de fysio geweest. Wat bezoek gehad.
Met het enige struikelblok hebben we nog wel wat geworsteld. We vinden toch echt dat Rijk bij zijn broer en oom moet komen liggen. We spreken samen af dat we er niet teveel ‘praat’ over maken. We zullen hem in stilte samen bij Gijs begraven. ’s Morgens heel vroeg als er nog niemand op de begraafplaats is. En daarbij, op papier is Rijk een niemand. Het enige wat niet mag is een graf openen, dat risico dragen is niets vergeleken bij het verdriet van een ziek kindje. We laten het zo en vallen er niemand meer mee lastig.
Vanmiddag hebben we de verjaardag van mijn man’s Petekind. Fijn dat dat al vandaag is. Morgen is ze eigenlijk pas jarig. Daar gaan we vanmiddag even naartoe als de oudste wakker is van zijn middagdut. En zo leven we het leven op een laag pitje. Totdat de dag van het afscheid daar komt. En deze komt steeds dichter bij.
Vanavond komt op het nieuws het bericht binnen dat Maxima en Willem-Alexander de ouders zijn geworden van een dochter. Op tv een trotse vader, nog vol adrenaline van het gebeurde wonder. Want dat is het een geboorte van een kind. Hoe bijzonder dat een kind geboren kan worden en dat dat meestal goed gaat. Vol trots en enthousiasme toont Willem-Alexander zijn dochter voor de raam van het ziekenhuis. Gaaf vind ik het dat hij op dit moment alleen vader is en geen protocollen voelt. Het kost me gek genoeg geen enkele moeite om mee te glimlachen. Om hen het geluk te gunnen. Het is zo mooi om te zien, een ‘verse’ vader. Wij hebben gelukkig ook een keer onbekommerd mogen ervaren hoe het is om een zorgeloze zwangerschap en bevalling te doorlopen. Hoe bijzonder dat is en hoe dankbaar ik daarvoor ben.
Traditiegetrouw maken Willem-Alexander en Maxima de naam van hun dochter pas bekend bij de Gemeentelijke aangifte aanstaande dinsdag.
Hoe bizar, als hun dochter de naam krijgt ga ik bevallen. Nu loop ik naar boven om de pil in te nemen die de baarmoedermond vast moet gaan verweken. Wat een contrast. Maar dat is het leven. De kunst is om met de golven mee te gaan. Ik moet toegeven dat op dit moment het weer zwaar is en bijna niet tegen de golven op te komen is. Moe van het zwemmen hoop ik dat we ooit ergens in de toekomst ook weer een golf af kunnen glijden en dat geluk mogen ervaren. Maar voor nu ziet de toekomst vol donkere wolken.