18-6-2003 Vanmorgen ben ik bij de bedrijfsarts geweest. Afgesproken om 3 x 4 uur therapeutisch te gaan werken. En dan op 11 juli weer een nieuwe afspraak.
Het voelt beter, nu overal de druk vanaf is. Niets moet, dit heb ik echt even nodig nu. Ik kan eigenlijk nog maar heel weinig hebben.
Na de eerste twee dagen werken ben ik eigenlijk helemaal ingestort. Voelde me in de steek gelaten, door mijn man. Hij is veel weg, ook de zondagen. Zelfs als ik aangeef dat het niet goed met me gaat heeft hij toch de behoefte om weg te gaan in de weekenden. Doet heel zeer. Raak ik van in paniek. De gedachte dat het aan mij ligt gaat vaak aan me voorbij. Vroeger voelde ik me in de steek gelaten door mijn ouders. Dat gevoel heeft drie jaar geleden pas een plekje gekregen. Drie jaar hiervoor voelde ik me verschrikkelijk na een forse burn out. Het werk hervatten was toen een zware dobber. Nu gebeurt er weer hetzelfde. Ik moet gewoon zeggen, tot hier en niet verder. Niet zoals na de hartoperatie van mijn man in de nachtdienst mijn werk moeten hervatten. Niet zoals tijdens de zwangerschap maar door blijven lopen. 17 januari wilde ik al vruchtwater af laten lopen. Toch weer naar huis. 19 januari, doodziek thuis. Waarom en voor wie doe ik zo flink.
Nu heb ik gelukkig eerder aan de bel getrokken en mijn man begrijpt het helemaal, gelukkig. Kostte wel veel energie en tranen maar we zitten samen weer op dezelfde lijn. Als het zo slecht met me gaat, denk ik echt dat ik een volgende zwangerschap niet overleef. Dan ben ik zo moe en voel ik ook de moeheid van de vorige zwangerschap nog. En de angst niet te vergeten.
Toen ik vorige week niet meer van onze oudste zoon kon genieten was het hoogste tijd om aan de bel te trekken. Ik moest accepteren dat ik hulp nodig heb en dat ik het werk nog niet aankan. Nu bijna twee weken verder ben ik zover dat ik mijn omgeving duidelijk heb kunnen maken, tot hier en niet verder.
Nu zie ik de toekomst ook weer zitten en geniet ik weer van de dag.
De middagdut van de oudste is weer alleen maar tijd voor mezelf, de tijd die ik nog zo hard nodig heb. En ik laat de boel de boel. Moet wel mijn verstand op nul zetten want er blijft wel veel liggen dan.
Wat een worsteling na de storm in mijn hoofd. Maar ik hoef me niet te schamen dat het gewone dagelijkse leven nog te moeilijk is voor mij, of eigenlijk voor ons. Ook voor mijn man is het nog erg zwaar.
