26-3-2003 Vanmorgen bezoek gehad van familie, twee tantes van mijn man en een nichtje. Ik had er niet zoveel zin in, in weer bezoek. Maar het was toch heel gezellig en fijn. We hebben heerlijk over vanalles zitten praten. Heeft me goed gedaan want ik ben de laatste dagen erg verdrietig. Ik mis Gijs verschrikkelijk en ik mis de rose wolk van het kraambed. Gisteren was schoonvader jarig. Aan het begin van de zwangerschap hadden we de gedachten wel eens uitgesproken, zou ik dan al wel of nog niet bevallen zijn? Morgen zou ik 40 weken zwanger zijn, de uitgerekende datum. Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn rond de uitgerekende datum. Maar dat is het wel, ik vind het heel erg. Net zo moeilijk als in het begin toen Gijs net overleden was. Ik zit nu buiten te schrijven. Het is heerlijk weer. Misschien wel 18 graden uit de wind.
Afgelopen weekend zijn we naar Zee geweest. Was wel goed maar ook heel vermoeiend. We hebben een chaletje op camping de Braakman. In dit chaletje hebben we een vijftal jaren gewoond in Oisterwijk. Ondertussen hebben we in Middelbeers ons eigen huis gebouwd. Nadat we in ons nieuwe huis ingetrokken waren hebben we deze chalet proberen te verkopen. Maar helaas was dat niet zo eenvoudig want de grond waarop dit chalet stond moest ook gekocht worden. Wij hadden de het perceel al die tijd kunnen pachten maar dat mocht niet meer. Na een x aantal bezoeken van geintereseerden heb ik besloten dat ik geen makelaar was van andermans grond, daarom hebben we besloten de chalet aan te houden. Vorig jaar hebben we een vaste staanplaats in Zeeuws-Vlaanderen gezocht en de chalet hiernaar verplaatst. Helaas was er direct aan de kust nergens plaats. De Braakman in Hoek bij Terneuzen leek ons daarom een zeer geschikt alternatief.
Op vrijdagavond komen we vrij laat de camping oprijden, het is al schermerig, bijna donker. Onze engelse buurvrouw ziet ons aankomen en komt naar buiten. Vol enthousiasme vraagt ze hoe het gaat en ze wil de baby zien. We hebben het vorige seizoen afgesloten toen ik zwanger was. Maar op deze reactie had ik helemaal niet gerekend. Ik had wel in het campingkrantje een berichtje laten plaatsen van het overlijden van onze Gijs maar dat hebben zij waarschijnlijk niet gelezen. Ik schiet vol en leg uit dat het mis is gegaan. Onze buurvrouw is zelf ook uit het veld geslagen en we gaan vrij snel ieder onze eigen weg. Wij vermoeid van de reis op de vrijdagavond. We zijn sowieso nog heel vermoeid, zeker aan het einde van de week. De oudste moet hoognodig in bed en we moeten nog uitpakken en de bedden opmaken. Later dit weekend hebben we nog wel een heel fijne middag met de buren. Ook zij hebben met hun kinderen (is een ouder echtpaar) een geschiedenis van overleden kindjes en een niet voltooide kinderwens. Zo zie je maar dat je niet het enige huis bent met een kruis. We krijgen ook nieuwsgierige vragen van mensen die wel het krantje hebben gelezen. Tenminste zo voelt het voor mij. Ik heb een beetje spijt van het laten vermelden.
Aan zee in het zand, op het strand was het heerlijk. We hebben ook nog bezoek gehad van vrienden met een kindje van de leeftijd van de oudste. Was heel gezellig. Dan zijn we toch ook heel gelukkig als gezinnetje zoals we nu zijn.
Afgelopen maandag ben ik heel de middag bij een collega geweest, de collega waarvan het zoontje was overleden. Was erg fijn. Veel herkenning.
Hierna naar de fysiotherapie. Mijn nek is nog echt niet goed, veel hoofdpijn. Spanning.