16-8-2003 Gisteren in bed moe en gespannen. Echt niet kunnen slapen. Bang dat ik het niet meer in de hand heb. Besef dat niets meer helpt maar dat ik gewoon verdriet moet hebben om het verdriet. Maar er zit nog zoveel oud verdriet. Waar ik nu na een half jaar pas om mag en kan huilen.
Heb wat met mijn man gepraat over de dag dat de nierpijn begon. Vooral op dat moment heb ik over mezelf getwijfeld. Ik heb mezelf niet serieus genomen. Ook nog gedacht dat het de spanning voor het feest was. Een grote groep familie en vrienden van schoonouders onder ogen komen met een heel dikke zwangere buik waarvan bekend is dat het kindje gaat overlijden. Ondanks dat gegeven toch feesten, je groot houden, flink zijn. Voor wie, voor de ouders van mijn man. Zij hebben dit verdiend. Ze zijn zo goed voor mij. Zij zijn meer ouders voor mij dan mijn echte ouders. Het reisje met het gezin van mijn man naar Winterberg ging ook al niet door. En ik had gezegd dat het feest niet afgezegd hoefde te worden. Ik kon ook altijd nog in de huiskamer van het café gaan rusten. Maar het was niet nodig. Het feest was goed en ik heb het volgehouden. Op een gegeven moment (als de laatste gasten wat blijven hangen, waarvan mijn man er ook een is, altijd) wilde ik echt naar huis. Mijn man had ook altijd gezegd dat hij met mij mee zou gaan als ik niet meer kon. Maar uiteindelijk ging hij mee naar huis toen ik zei dat ik echt niet meer langer kon volhouden. Maar het was nog zo gezellig. Thuisgekomen helpt mijn man de oudste mee in bed leggen. Ik ga ook meteen liggen. Dan wil hij meteen met Bantu weg, mijn gevoel zegt terug naar het feest. Hij moet van mij zijn mobiel meenemen, ik voel me echt niet goed. Mijn man is net weg en ik wordt doodziek. Ik moet overgeven van de pijn. Mijn man komt meteen terug en de pijnaanval is wat gezakt. Mijn man laat nonverbaal merken dat hij mij niet serieus neemt. Hij geeft mij het gevoel dat hij denkt dat ik lieg om hem terug te lokken.
Ik schrok gisteren van mezelf toen ik besefte dat ik hier nog mee zat. Ik kon nu vertellen aan mijn man hoe dat toen voor mij voelde. Het voelt goed dit te bespreken met mijn man. Hij beaamt dat het klopt hoe het toen was. Hij kan als hij er nu op terug kijkt niet begrijpen dat het toen zo gegaan is. Hoe hij dat heeft kunnen doen. Maar ik begrijp ook dat het voor mijn man heel moeilijk is aan de zijlijn staan. En een echtgenoot hebben die in zichzelf gekeerd is. Nu besef ik dat ik soms ook voor mezelf kan en mag kiezen, ik mag ook iemand zijn.
Ik denk ook dat het niet luisteren in het ziekenhuis, een nieuw gevoel van in de steek gelaten zijn geeft, wat heel nare herinneringen uit mijn jeugd oproept. Dat ik me daarom zo hulpeloos verloren voel. Me geen raad weet en chaos in mijn hoofd krijg.
Gelukkig helpt het oude situaties te herbeleven, te begrijpen en me daarbij neer te leggen. Leren loslaten. Een kunst die zorgt voor rust!