De feestdagen

01-01-2004

Eerste kerstdag verloopt de ochtend rustig. Na de middagdut van de oudste gaan we bij schoonouders gourmetten. Samen met mijn schoonzusje en haar gezin. Het is best gezellig. En lekker rustig, de oudste wordt goed bezig gehouden door zijn neef en nicht die een stuk ouder zijn. Hij is doodmoe na een dagje met zijn neef en nicht.

Ondanks dat ik moeite heb met plezier te hebben in de dag. Lukt dat vandaag toch vrij aardig. Ik kon het alleen niet over mijn hart verkrijgen een glaasje wijn te drinken. Het hoort niet. Het doet zo zeer. Ik kan weer gewoon een borreltje drinken. We hebben de zwangerschap afgebroken maar ik had nu eigenlijk moeten genieten van de natuur, het wonder in mijn buik. Ik heb zeker geen spijt. Gelukkig. Had ook nog gekund. Ik had Rijk en onszelf een toekomst met de gevolgen van deze hartafwijking niet gegund. Maar de keuze is altijd slecht. Het gemis en het feit dat de oudste alleen blijft doet zo zeer. De tranen zitten vandaag ook erg hoog. Mensen praten er niet echt over. Ik kan ook bijna niet uitleggen hoe pijnlijk het is om dit mee te maken. Ik verslind de foto’s maar. Dat verzacht iets. De korte herinneringen op beeld vastgelegd waarin ik het goede gevoel een beetje terughaal.

De oudste ligt in bed. Onze overburen komen nog even kletsen. We hebben het overal over gehad. Van hoop tot wanhoop. Voor hen is het nu heel zwaar. Maandag 29 december wordt ze ingeleid om te bevallen van hun eerste kindje, een kindje met hlhs een complexe hartafwijking. Het kindje ligt in stuit. Draaien is helaas ook al een paar keer mislukt.

Tweede kerstdag zijn we bij mijn ouders voor het kerstdiner. Weer zo’n dag dat het nergens over gaat. Het doet onbewust toch wel wat met me als er niet over al onze kinderen gesproken wordt. Vanmiddag waren we eerst even naar de Beekse Bergen geweest voor het kersdiner van de dieren. Was heel leuk. Olifanten kregen echt een gigantische buffettafel voorgeschoteld met allerlei lekkernijen. Hele ananassen, broden, prij, wortels enz. Zag er wel leuk uit. Daarna nog een rondje autosafari. Mag de oudste altijd sturen, is helemaal geweldig. Op een gegeven moment blijft een schotse hooglander lange tijd voor de auto staan. Roept onze zoon ineens; “Opsouten”. Dat uit de mond van zo’n klein kereltje. We schieten in de lach omdat we geen idee hebben waar hij dat woord ineens vandaan haalt. Zegt misschien iets over ons eigen taalgebruik, hm. We belanden nog in een heuze file voor het hek van de leeuwenkooi. Maar na een klein uurtje schuiven kunnen we toch het park verlaten. Weet ook niet of de leeuwen hier het kerstgevoel van kregen.

Het weekend tussen Kerst en oud & Nieuw verloopt erg rustig. We kletsen nog een avond met onze overburen. Ze zou maandag ingeleid worden maar dit gaat niet door. Er is geen ic-bed vrij. Dinsdag wordt later ook nog afgezegd omdat cardiologie vol is. Het wordt na nieuwjaar. Schakel dan maar weer om met al die onzekerheid. We leven erg met hen mee.

Ik voel me erg leeg en ben nog steeds heel verdrietig. We tutteren maar wat door.

Oudjaar vieren we altijd samen met onze vaste vriendengroep. Ik zit nog steeds niet goed in mijn vel. Veel last van huilbuien, hormonen. Moet ongesteld worden. Het gevoel van verlangen naar een kind is enorm. Ik wil eigenlijk nu weer zwanger zijn. Nog liever vandaag als morgen. Ik word half gestoord van dat verlangen. Voordat we naar onze vrienden rijden moet ik nog even flink huilen maar we gaan toch maar.

Om 22.00u leggen we 7 kinderen in bed. Om 22.01 slapen 7 kinderen. Geweldig. Bijna onmogelijk maar wat heerlijk.

We kletsen wat en er vallen ook weer tranen. Hoe was 2003? Het jaar van Gijs en Rijk. Van heel kort geluk, heel groot verdriet en pijn in je hart.

Iets voor twaalven worden de meeste kinderen wakker gemaakt voor het vuurwerk. Best mooi. Om 0.45u wordt onze oudste ook wakker. De kinderen kijken ‘Babe’. Hoe toepasselijk, onze vriend is namelijk ook varkensboer. We kletsen nog wat. Om 2.30u zijn we weer thuis. We geen meteen naar bed. Met weer veel herinneringen aan Gijs. Vorig jaar had ik hem nieuwjaarsnacht nog bij me. Toen hadden we het verdriet nog niet gevoeld, zoals het voelt als ze er echt niet meer zijn. Toen waren we verdrietig om wat komen ging. Niet wetende dat die leegte zo akelig kon voelen. Gelukkig ook niet wetende dat we aan het einde van dat jaar alles nogmaals zouden moeten herbeleven. Dat we het jaar met dubbel verdriet af zouden sluiten.

1 januari – de dag van iedereen nieuwjaar wensen. Ik zie hier erg tegenop. We hebben altijd van mijn man’s familie op 1 januari een grote nieuwjaarsreceptie. “Voor jullie een beter 2004 wordt er door veel mensen gezegd”. Ik ontplof hier bijna van. Hoe kan dit jaar nu beter worden. Een jaar vol rouw over het verlies van twee kinderen. En dat wat je het liefste zou willen, kun je niet nog een keer aan. We gaan overal maar heel even naartoe. Even naar de overburen, hen heel veel succes wensen. Even naar de receptie en naar mijn ouders en dan naar huis. Ik heb het gehad. Het is genoeg geweest. Tijd voor rust.

Plaats een reactie