Verdrinken in verdriet

3-01-2004

Twee januari zit ik er echt helemaal door. Ik verdrink in mijn verdriet en heb echt een blind verlangen naar een gezond kindje. Mijn man wordt hier een beetje boos om. Dan gaat de bel. Het is de verloskundige. Je komt als geroepen zegt mijn man. Ik stort mijn hart uit, ik ben zo verdrietig en boos. En mijn man zegt niets, doet niets. Ik vind echt dat hij moet zeggen wat hij vindt. Hij moet niet wachten met zeggen wat hij vindt tot hij boos wordt. En niet bang zijn voor mijn verdriet. Na veel huilen, snikken, snotteren en praten, lucht het toch wel erg op. De verloskundige zit uiteindelijk wel een paar uur bij ons. Het is heel fijn, we blijken dit echt nodig te hebben.

Vandaag wordt ook onze overbuurvrouw ingeleid om te bevallen, in Nijmegen.

Om 23.00u worden we gebeld. Hun zoon is geboren na een snelle stuitbevalling. Hij had het aan het einde van de bevalling wel moeilijk, maar ging uiteindelijk toch naar de intensive care,  huilend. Dat is goed nieuws want er was besproken dat ze alleen in zouden grijpen als hun zoon kon laten zien dat hij sterk genoeg was. Dat hij de operaties aan zou kunnen. Dat hij een redelijke kans zou hebben. Dus toen hun zoon naar de ic werd gebracht was er toch hoop. Ondertussen kreeg de buurvrouw de nodige verzorging vanwege de zware bevalling. Na een paar uurtjes kregen ze toch het bericht dat hun zoon niet geopereerd kan worden. Zijn hart is te ziek, er zijn teveel grote afwijkingen.  Zo sluiten we het telefoongesprek af. Verdrietig, heftig, weer een uitvaart zo aan het begin van dit nieuwe jaar. Ze hebben hun zoon bij zich om te koesteren om nog vast te houden, totdat hij overlijdt. Ik vind het verstikkend, wat een heftig bericht. Was net een beetje hersteld van de ochtend. Ik ga met de hond een wandeling maken. Heb behoefte aan koude en frisse lucht. Er ligt sneeuw. Ik wandel, huil. voel me onmachtig, verscheurd. Ik wil wel schreeuwen van ellende. Maar het enige wat je kan doen is het over je heen laten komen en het laten zijn. Het is niet anders. Het is te erg om te diep over na te denken. De frisse lucht en de kou doen me goed en ik loop weer naar huis. Stilletjes kruipen we in bed.

Zaterdag 3 januari krijgen we al vroeg telefoon vanuit Nijmegen. Of we op bezoek willen komen bij de buren en hun pasgeboren zoon. We brengen onze oudste naar oma en rijden naar Nijmegen. We kletsen en genieten van hun prachtige kerel in onze armen. Gek genoeg voelt het heel goed om hun baby in onze armen te houden. Hij is zo mooi. Hij ziet er ook niet ziek uit. Niet zoals Gijs. Het lijkt ons dan ook veel moeilijker om zo’n gaaf kindje los te laten. Hij ziet wel grauw en onze vrienden zien zelf dat hij hard achteruit gaat. Pfff…. het is echt niet te vatten.

We rijden rond half twee terug naar huis. We gaan op de terugweg nog even bij vrienden op bezoek, die op de route terug naar huis wonen. Was even heel gezellig, wat afleiding. Om vijf uur rijden we nog gauw even langs Blokker. We hebben in de afgelopen weken al over een mandje gesproken. Toen we er een nodig hadden voor Rijk kon ik er geen vinden. En net nadat hij was begraven hadden ze mooie mandjes. Onze buurvrouw gaf toen aan dat het misschien wel iets voor hen was. Maar met veel hoop in je achterhoofd wil je hier niet mee bezig zijn. Mijn gevoel zegt dat ik het mandje wel kan halen voor hen. Dat doen we dan maar. We zien wel of ze het willen of niet.

Zondagochtend krijgen we telefoon. Hun lieve kerel is gisterenavond om 22.00u nog overleden. Mijn man en ik geven naar elkaar aan dat we blij zijn dat het niet te lang heeft geduurd, geen lijdensweg. Onze buren zeggen dit zelf ook, verstandelijk gezien zijn ze ook blij met deze afloop. Ze hadden verhalen gehoord over langdurig in leven blijven met alle zorgen van dien. Maar hij is overleden, duidelijkheid, maar hartverscheurend verdrietig.

Bij ons zijn weer veel herinneringen, vooral aan Gijs. Er ligt sneeuw. Dit was de laatste dagen van Gijs zijn zwangerschap ook. Net na de vruchtwaterpunctie lag er toen ook sneeuw. Ik kon weer een beetje vooruit toen. De wandeling door de sneeuw, onze oudste op de slee. Genieten van het roze avondlicht en de demping van de sneeuw. Een bijzonder gevoel waar ik op terugkijk. Maar nu weer met hele harde pijnlijke randen. Zoveel verdriet bij deze uitzonderlijke gebeurtenissen is bijna niet te vatten.

Onze directe buren zijn deze week nog even op bezoek geweest om nieuwjaar te wensen. En zij gaven aan ook herinneringen te hebben aan vorig jaar. Na hele lange tijd zagen ze ons toen buiten in de sneeuw. Is heel fijn om te horen als mensen zo meeleven.

Het feit dat het zoontje van de overburen is overleden brengt ons niet alleen verdriet en duisternis. Ik voel ook weer even heel goed alle onzekerheid en de paniek rondom het onaanvaardbare maar wel onherroepelijke onheil wat je overkomt. Dit heeft mijn ogen geopend naar het blinde verlangen. Het verlangen naar een kindje net zoals onze oudste. Blakend van gezondheid, het andere uiterste. Voor mij geeft het iets meer rust nu het verlangen niet meer zo blind is. Het lijkt ook weer even wat beter te gaan qua verdriet. Ik verdrink niet meer zo. Je trekt je toch even op aan mensen die het nu veel slechter hebben als jij. En ook het besef dat we al een heel kostbaar bezit hebben, onze oudste. Voor onze overburen is het hun eerste kindje. Het lukt ons om sterk te zijn voor hen.

Zondagavond spreken we nog van alles door met hen en de begrafenisonderneemster. Hun zoontje gaat niet mee naar huis maar naar een andere ruimte waar hij opgebaard wordt. Ik vind dit heel moeilijk maar begrijp wel dat het voor hen heel moeilijk is om hem thuis te hebben. Onze buurvrouw zou het beeld van hun overleden zoontje dan naar haar gevoel nooit meer los kunnen laten. Zo zie je maar dat gevoelens heel ver uiteen kunnen lopen bij verschillende mensen. Het belangrijkste is denk ik dat ieder het naar eigen vermogen invult en doet op de manier die voor hen het beste voelt. Waar zij in de toekomst ook mee uit de weg kunnen. Dat is het allerbelangrijkste. Ze zijn blij met het mandje wat we al gekocht hadden. En verder gaan ze zelf het afscheid voorbereiden.

Plaats een reactie